Dokładna data powstania Luang Prabang nie jest znana. Znalezione podczas wykopalisk archeologicznych w leżącej blisko miasta jaskini Tham Hua Pu kamienne narzędzia wskazują, że w rejonie tym ludzie mieszkali już 8000 lat pne. Z kolei odnalezione przez archeologów różnorodne ozdobne koraliki dowodzą istnienia wymiany handlowej miejscowej ludności z Indiami już ok. 500 r. pne.[1]. Wzrost znaczenia miasta wiąże się z osobą księcia, a później króla Fa Nguma - założyciela królestwa Lan Xang Hom Khao (Królestwo Miliona Słoni i Białego Parasola) w 1353 r. Stolicą królestwa uczynił on Muang Seua. Rozplanowanie stolicy odbiegało od wzorców znanych z Europy: był to przede wszystkim obronny królewski kompleks administracyjno-religijny z położonymi wokół niego wsiami (laot. ບ້ານ /bȃːn/) zaspokajającymi jego potrzeby i nie tworzącymi z nim wspólnej jednostki administracyjnej[2]. Rozwojowi miasta sprzyjało jego położenie na trasie handlu jedwabiem. W 1359 r. Fa Ngum sprowadził do królestwa podarowany przez władcę Imperium Khmerów posąg Buddy, którego laotańskie określenie stało się później nazwą miasta. Sprowadzenie posągu było elementem wprowadzania przez króla buddyzmu therawady jako religii królestwa.

W 1563 r. król Setthathirat przeniósł stolicę Lan Xang do Wientianu, którego położenie było korzystniejsze wobec zagrożenia birmańskimi najazdami. Nieco wcześniej zmieniono nazwę miasta na Luang Prabang dla uczczenia znajdującego się w nim świętego wizerunku Buddy. Pomimo przeniesienia ośrodka administracyjnego kraju do Wientianu, Luang Prabang pozostało głównym centrum religijnym Laosu[1].

W latach 1753 i 1771 miasto padło ofiarą birmańskich najazdów. W roku 1705 wywieziono posąg do Wientianu, a w 1779, po zajęciu Laosu przez wojska syjamskiego króla Taksina, święty posąg Buddy zabrany został wraz z drugim świętym wizerunkiem - Szmaragdowym Buddą (Phra Kaeo) do Bangkoku (zwrócony został ostatecznie w 1867 r. przez króla Mongkuta)[3]. W 1774 r., podczas obchodów Nowego Roku, większość miasta strawił pożar. Kolejny najazd miał miejsce w 1791 r., tym razem ze strony Wientianu, który w międzyczasie, po rozpadzie Laosu na trzy królestwa, stał się stolicą osobnego państwa.

Od połowy XIX w. Lan Xang wraz ze swą stolicą w Luang Prabang stało się wasalem Syjamu. Przez pewien czas jego władcy byli nawet zmuszeni płacić podwójną daninę - Syjamowi i Annamowi. Od drugiej połowy XIX w. coraz większe zainteresowanie tym rejonem Azji wykazywali Francuzi. Podczas misji rekonesansowej w pobliżu Luang Prabang (w roku 1861) umarł na malarię francuski badacz Indochin, odkrywca Angkor Wat - Henri Mouhot. Od 1885 r. Francja utrzymywała w Luang Prabang swojego wicekonsula, którym został Auguste Pavie, i wreszcie w 1893 r. całe królestwo zostało inkorporowane do francuskiego Laosu. Wcześniej, bo w 1887 r., miasto zostało jeszcze zdobyte i splądrowane przez sojusznicze wojska Białych Tajów pod wodzą Deo Van Tri oraz bandytów z Junnanu (tzw. Czarne Flagi) - doszło wówczas do zniszczenia Pałacu Królewskiego oraz świątyni Wat Visunarat[a]

Pomimo faktycznego włączenia do francuskich Indochin, dawne królestwo było traktowane w sposób szczególny. W odróżnieniu od pozostałego terytorium dzisiejszego Laosu nie było formalnie kolonią, ale protektoratem. Wszystkie wyższe stanowiska w administracji, która zachowała po części tradycyjny charakter, zajmowała laotańska szlachta. Francuzi finansowali też odbudowę zrujnowanego Luang Prabang, a w latach 1904-1909 francuscy inżynierowie zaprojektowali i zbudowali Pałac Królewski wraz utrzymanymi w stylu europejskim ogrodami nad brzegiem Mekongu. Wsparcie dla dziedzictwa kultury buddyjskiej miało w zamierzeniu władz francuskich służyć wzmocnieniu monarchii[4]. Francuzi wytyczyli nową siatkę ulic królewskiej stolicy, wznieśli w niej budynki administracyjne i handlowe - z tego okresu zachowały się liczne zabytki francuskiej architektury kolonialnej. W 1936 droga połączyła Luang Prabang z Wietnamem, a w 1944 z Wientianem. W okresie tym miasto stanowiło główny ośrodek handlowy i administracyjny północnego Laosu. Jednak nawet wtedy odległe położenie Luang Prabang utrzymywało je na uboczu głównego nurtu życia politycznego, co sprzyjało zachowaniu jego tradycyjnego charakteru.

Chociaż związek między przeprowadzoną przez Francuzów odbudową a pierwotnym planem miasta sporządzonym przez Fa Nguma jest bardzo wątły, aż do utraty przez Luang Prabang rangi stolicy w grudniu 1975 utrzymywała się ciągłość rytuałów religijnych i dworskich oraz trwała pamięć o jego znaczeniu. 600-letnią tradycję Królestwa Lan Xang zniszczyli dopiero komuniści zsyłając do obozu pracy króla z rodziną (wszyscy wkrótce zmarli) i zakazując wielu ceremonii religijnych[5].