Budowla została ufundowana przez Jerzego z Antiochii, admirała na dworze króla Sycylii Rogera II w 1143, na potrzeby wiernych obrządku bizantyjskiego. W latach 1146-1185 świątynię rozbudowano o dzwonnicę, dwa narteksy oraz atrium z chrzcielnicą. Cały obiekt otoczono ponadto murem, który oddzielił kościół od zabudowy miasta[1]. Jeszcze w końcu I poł. XIII w. papież potwierdził przynależność budynku i związanego ze świątynią majątku do duchowieństwa rytu bizantyjskiego (greckiego), jednak w miarę słabnięcia tegoż obrządku i eliminowania z Sycylii śladów dawnego panowania bizantyjskiego miejsce kultu straciło na znaczeniu. Dwunastu kanoników kolegiaty zostało podporządkowanych łacińskiemu duchowieństwu z Cappella Palatina w Pałacu Normańskim, jednak obrządek bizantyjski obowiązywał w świątyni jeszcze do 1435. W 1431 król Alfons V Aragoński wydał przywilej, w którym zwrócił świątyni jej dawne dobra. Cztery lata później, na mocy bulli papieża Eugeniusza IV, kościół został przekazany położonemu w jego sąsiedztwie klasztorowi benedyktynek[1].

W 1558 kościół został gruntownie przebudowany. Zmieniono jego rozplanowanie, likwidując wewnętrzny narteks, nakrywając dachem dawne atrium, burząc fasadę i wznosząc nową[1]. Przebudowa zatarła pierwotny wygląd obiektu i doprowadziła do zniszczenia wielu elementów dawnej dekoracji w stylu bizantyjskim[2]. Świątynia była czynna do 1866, gdy został zlikwidowany administrujący nią klasztor benedyktyński. Kościół został uznany za zabytek, został odrestaurowany pod kierunkiem Giuseppe Patricolo. Obiekt przywrócono do użytku liturgicznego w 1926, zaś w 1937, na mocy bulli Apostolica Sedes uzyskał rangę konkatedry w strukturach eparchii Piana degli Albanesi, administratury obrządku bizantyjsko-włoskiego. Od 1943 obiekt użytkuje również parafia katolicka obrządku bizantyjsko-greckiego pod wezwaniem św. Mikołaja, która straciła swoją świątynię podczas bombardowania miasta 9 maja 1943[1].