Wzniesiony w latach 1564-1636 jako pierwsza świątynia jezuitów po ich przybyciu na Sycylię[1]. Jej budowę współfinansował hiszpański wicekról Sycylii[2]. Budowla powstała w miejscu dwóch starszych i mniejszych obiektów sakralnych: kościołów Santa Maria della Grotta oraz Santi Filippo e Giacomo[3]. Prace nad upiększeniem świątyni trwały do 1767, gdy jezuici zostali wypędzeni z Sycylii przez Burbonów[3]. Zakon odzyskał kościół w 1805 i administrował nim do 1860[3].

Kościół został poważnie uszkodzony podczas bombardowania Palermo 9 maja 1943[3] i dopiero w 2009 ukończono jego restaurację, usuwającą zniszczenia i przywracającą mu pierwotny wygląd[4]. Do użytku liturgicznego świątynię przywrócono wcześniej, w 1954, po częściowej rekonstrukcji[3].

Na elewacji budynku, nad portalem, znajduje się XVII-wieczna figura Maryi[4][3]. Wnętrze świątyni, kontrastując ze skromną fasadą, jest niezwykle bogato zdobione[4][5]. Wyróżnia się w nim fresk przedstawiający Adorację Dzieciątka przez Trzech Króli z I połowy XVIII w., autorstwa Antonino Grano oraz płaskorzeźby przedstawiające Pokłon Pasterzy i Pokłon Trzech Króli wykonane odpowiednio w latach 1710-1714 i 1719-1721 przez Gioacchino Vitagliano, na podstawie projektu Giacomo Serpotty (prawdopodobnie)[6].

Giuseppe Tomasi di Lampedusa zawarł opis kościoła w swojej powieści Lampart[4].