La Polvorilla Viaduct is de naam die is gegeven aan de bekendste van de viaducten waardoor de Tren a las Nubes reist op de C-14 tak van de General Belgrano Railway van het Argentijnse spoorwegnet. Het bevindt zich op 24°12'9.6″S 66°24′52.6″W, in de provincie Salta, ongeveer vijf kilometer ten oosten van de stad Chorrillos. Een tiental kilometer naar het noordwesten ligt San Antonio de los Cobres, iets na het oversteken van de zogenaamde oostelijke Cordillera door een pas die het scheidt van de zogenaamde Sierra de los Pastos Grandes.

De brug is een constructie van stalen balken met een lengte van 223,5 meter, een maximale hoogte van 63 meter vanaf de grond (vergelijkbaar met de Obelisk van Buenos Aires) en 1590 ton gewicht, op een stuk land gelegen op 4.200 meter boven zeeniveau (13.779 voet) — en vormt dus een van de hoogste bruggen en spoorgedeelten ter wereld^{[1 ]}u200b boven zeeniveau—. Sinds de inhuldiging werd het beschouwd als een monumentaal technisch werk en werd het een toeristische attractie. In de jaren zeventig bedacht het bedrijf Ferrocarriles Argentinos een toeristische passagiersdienst, de Tren a las Nubes, met een eindpunt net voorbij La Polvorilla.

De bouwers van het filiaal, onder leiding van ingenieur Richard Maury, stonden voor het probleem een u200bu200bbreed en diep ravijn over te steken waar een zijrivier van de San Antonio de los Cobres-rivier doorheen loopt. Om het obstakel te overwinnen, was het nodig om een u200bu200bomweg van 18 kilometer naar het noorden te maken om de onderweg gewonnen hoogte niet te verliezen, of om een u200bu200blange brug te bouwen. De laatste was de gekozen optie, maar er waren 3 extra problemen: aangezien de rails zich op een stijgende hellingbaan bevinden, was het westelijke landhoofd 4,5 m hoger dan het oostelijke; de sectie moest worden gebogen en ook overhelt. De gekozen oplossing omvatte de constructie van zes secties van 14 meter lang en zeven van 20 meter, ondersteund op zes stalen palen met een stenen basis. De constructie van de onderdelen werd toevertrouwd aan de scheepswerf Cantiere Navale Triestino van Monfalcone, Italië (tegenwoordig onderdeel van Fincantieri). De bouw werd voltooid in 1932, maar werd ingehuldigd op 7 november 1939. Tijdens de bouw verloren drie arbeiders het leven, van wie de lichamen zijn begraven op de begraafplaats Mina Concordia.