Aan het begin van de 19e eeuw was de cultivering van de vallei verboden door de regering van Nepal, om zo een barrière te vormen tegen ziektes uit het zuiden. Tussen 1846 en 1950 was het gebied dat nu bekendstaat als Nationaal Park Chitwan een privaat jachtdomein voor de feodale heersers. In 1950 veranderde dat alles toen de Ranadynastie werd afgezet na een volksopstand. In de heuvels was de economische situatie verslechterd en de bevolkingstoestand was zo sterk toegenomen dat er geen grond meer was om voedsel te verbouwen. Uit wanhoop trokken de boeren daarop de valleien binnen en de nieuwe regering zag zich genoodzaakt om Chitwan voor bewoning te openen. De toestroom van mensen was zo groot en ging zo snel dat het een desastreus effect had op de wilde dieren in het gebied. De stroperij ging vervolgens alle perken te buiten en er werd weinig gedaan om dit een halt toe te roepen. Het belangrijkste doelwit was de Indische neushoorn (Rhinoceros unicornis), waarvan de hoorn zeer hoog geprijsd was in de traditionele geneeskunde in het Verre Oosten.[1]

Aan het eind van de jaren 50 was het duidelijk dat de Indische neushoorns snel zouden uitsterven als de situatie zo doorging. Het barasinghahert (Rucervus duvaucelii) en de waterbuffel (Bubalus arnee) waren inmiddels al bijna uitgestorven. Hierom werd in 1961 besloten een nationaal park op te richten ten noorden van de rivier Rapti en in 1964 werden in een drastische maatregel 22.000 gedeporteerd uit het gebied. Ook deze maatregelen hielpen weinig, want het ecosysteem werd verder geplunderd en de neushoorns gingen nog steeds in aantal achteruit. In een onderzoek uit 1968 werd geconcludeerd dat er nog 108 neushoorns over waren. Het rapport dat werd gepubliceerd in 1969, voorspelde dat de Indische neushoorn volledig uitgestorven zou zijn in 1980, als de dieren niet volledig beschermd zouden worden. In december 1970 had koning Mahendra van Nepal daarom de oprichting van een nationaal park ten zuiden van de rivier Rapti goedgekeurd. De officiële oprichting volgde in 1973 in het publicatieblad van zijn opvolger, Birendra van Nepal.[1] Mede dankzij de oprichting van een bufferzone in 1974 en het stationeren van het leger in 1975 kon de natuur in het gebied behouden blijven.[2] Het aantal Indische neushoorn kon toenemen tot 605 exemplaren in 2015 en het aantal Bengaalse tijgers (Panthera tigris tigris) nam toe tot 125 volwassen dieren in 2010.[2][3]