De Stad van de Doden, of Caïro Necropolis, ook wel de Qarafa genoemd (Arabisch: القرافة, romanized: al -Qarafa; plaatselijk uitgesproken als al-'arafa), is een reeks uitgestrekte necropolissen en begraafplaatsen uit het islamitische tijdperk in Caïro, Egypte. Ze strekken zich uit naar het noorden en zuiden van de Citadel van Caïro, onder de Mokattam-heuvels en buiten de historische stadsmuren, en beslaan een gebied van ongeveer 4 mijl lang. Ze zijn opgenomen in het UNESCO-werelderfgoed "Historisch Caïro".

De necropolis is grofweg in twee regio's verdeeld: de Noordelijke Begraafplaats ten noorden van de Citadel (ook wel de Eastern Cemetery of Qarafat ash-sharq in het Arabisch omdat het ten oosten van de oude stadsmuren ligt), en de oudere Southern Cemetery ten zuiden van de Citadel. Er is ook nog een kleinere begraafplaats ten noorden van Bab al-Nasr.

De necropolis die de "Stad van de Doden" vormt, is gedurende vele eeuwen ontwikkeld en bevat zowel de graven van de gewone bevolking van Caïro als de uitgebreide mausolea van veel van zijn historische heersers en elites. Het begon met de vroege stad Fustat (gesticht in 642 CE) en bereikte waarschijnlijk zijn hoogtepunt, in termen van prestige en monumentaliteit, tijdens het Mamluk-tijdperk (13e-15e eeuw). Gedurende hun hele geschiedenis waren de necropoliss ook de thuisbasis van verschillende soorten levende bewoners. Dit waren onder meer de arbeiders van wie de beroepen verbonden waren aan de begraafplaatsen (bijv. doodgravers, grafbewaarders), de soefi's en religieuze geleerden die studeerden in de religieuze complexen gebouwd door sultans en andere rijke beschermheren, en de vaste bewoners van kleine stedelijke nederzettingen en dorpen in het gebied . Deze populatie groeide en kromp volgens de omstandigheden in verschillende tijdperken. Beginnend aan het einde van de 19e eeuw en toenemend in de 20e eeuw, leidden de druk van de intensieve verstedelijking van Caïro en het daaruit voortvloeiende woningtekort echter tot een grote toename van het aantal mensen dat in de necropolis-zones woonde. Sommige mensen namen hun toevlucht tot het hurken in de mausoleums en grafomheiningen en veranderden ze in geïmproviseerde woningen; deze "grafbewoners" bleven echter een klein deel van de totale bevolking in het gebied. Dit fenomeen leidde tot veel mediacommentaar en populaire verbeeldingskracht over de toestand van degenen die in de necropolissen woonden, waarbij ze symbolisch in verband werden gebracht met de veelbesproken overbevolkingsproblemen van Caïro en soms leidde tot overdreven schattingen van het aantal mensen dat in de mausolea kraakte.