Koning Suryavarman II, de opdrachtgever voor de bouw van Angkor Wat

 

Tekening van Angkor Wat door Henri Mouhot, c. 1860

 

Foto van Angkor Wat door Émile Gsell, 1870

 

Franse prentbriefkaart van Angkor Wat, 1911

Angkor Wat ligt 5,5 kilometer ten noorden van de moderne stad Siem Reap en iets ten zuidoosten van de vroegere hoofdstad, met de tempel Baphuon in het centrum. Het is het zuidelijkste van Angkors hoofdterrein, in een gebied van Cambodja waar een belangrijke groep van oude bouwwerken staat.

Volgens de legende werd de bouw van Angkor Wat bevolen door Indra om zijn zoon, Precha Ket Mealea een paleis te geven.[1] Volgens de 13de-eeuwse Chinese reiziger Zhou Daguan, geloofden sommigen dat de tempel in één nacht gebouwd werd door een goddelijke architect.[2] Koning Jarasant had de stad Mathura 17 keer aangevallen. De broer van Krishna, Balarama, zocht een veilig onderkomen voor de inwoners. Krishna vroeg de bouwmeester van het godenpaleis om in één dag een veilige stad te bouwen voor die mensen. De bouwmeester vroeg aan de god van de zee een groot eiland en hij bad de goden Brahma, Vishnoe en Shiva om spirituele kracht om de stad te bouwen. Krishna zag dat de stad veel deuren had en daarom noemde hij haar Dwarka ("Poort"), ook omdat ze voor de mensen op de aarde de poort naar de hemel was.

De tempel werd ontworpen en gebouwd in het midden van de 12de eeuw tijdens de regering van koning Suryavarman II (regeerde van 1113 tot ca. 1150) als hoofdstad en tempel van de koning, gewijd aan Vishnoe. Omdat er geen steles of inscripties uit dezelfde tijd zijn gevonden die verwijzen naar de tempel, is de originele naam verloren, maar hij heette misschien Varah Vishnu-Lok, naar Vishnoe. Het werk lijkt kort na de dood van de koning stilgelegd te zijn, waardoor sommige bas-reliëfs onafgewerkt bleven.[3] In 1177, ongeveer 27 jaar na de dood van Suyavarman II, werd Angkor geplunderd door het Koninkrijk Champa, de traditionele vijand van de Khmer.[4] Daarna werd het rijk hersteld door een nieuwe koning, Jayavarman VII. Hij vestigde zichzelf in een nieuwe hoofdstad en tempel (respectievelijk Angkor Thom en Bayon) enkele kilometers verder noord.

Tegen het einde van de 12de eeuw werd Angkor Wat omgevormd van een hindoeïstische tot een boeddhistische tempel, en dat is tot nu zo gebleven.[5] Angkor Wat is uniek onder de Angkor-tempels omdat hij nooit volledig werd verlaten, hoewel hij wel werd verwaarloosd in de 16de eeuw. De slotgracht beschermt de tempel tegen gevaren uit de jungle.[6]

Een van de eerste westerse bezoekers in de tempel was António da Madalena, een Portugese monnik die aankwam in 1586 en zei dat

het zo'n prachtige constructie is dat het niet met een pen te beschrijven is, vooral doordat het als geen ander gebouw in de wereld is. Het heeft torens en versieringen en alle fijne details die maar door het menselijk genie kunnen worden bedacht.

[7] Tegen de 17de eeuw was Angkor Wat nog niet geheel verlaten en functioneerde hij als boeddhistische tempel. Veertien inscripties uit de 17de eeuw ontdekt in het Angkorgebied tonen aan dat Japanse boeddhistische pelgrims misschien in kleine vestigingen woonden naast de lokale Khmer.[8] Destijds dachten de Japanse bezoekers dat de tempel de beroemde Jetavana tuin van de Boeddha was, dat origineel in het Magadha koninkrijk in India lag.[9] De bekendste inscriptie vertelt over Ukondafu Kazufusa, die het Khmernieuwjaar vierde in Angkor Wat in 1632.[10]

De Franse natuuronderzoeker en wereldreiziger Henri Mouhot bezocht de tempel in het midden van de 19de eeuw en schreef in reisbrochures onder meer:

"Een van deze tempels - een rivaal voor de Salomo, en gebouwd door een oude Michelangelo - zou een ereplaats kunnen krijgen naast onze prachtigste gebouwen. Het is grootser dan alles wat ons nagelaten is door de Grieken of Romeinen, en staat in een droevig contrast met de barbaarse toestand van het huidige land."[11]

Mouhot vond het, net als andere vroege westerse bezoekers, moeilijk te geloven dat de Khmer de tempel konden bouwen en dateerde hem in de tijd van het Romeinse Rijk. De werkelijke geschiedenis van Angkor Wat werd afgeleid uit stilistisch en epigrafisch bewijs dat verzameld werd bij het opruimen en herstellen van het volledige Angkorgebied. Er werden geen huizen of andere tekens van een nederzetting gevonden, zoals kookgerei, wapens of kleren. In plaats daarvan zijn er alleen de monumenten zelf.[12]

In de 20ste eeuw was uitgebreid herstel van Angkor Wat nodig, vooral door afvoer van vuilnis en begroeiing.[13] Dit werk werd onderbroken door de burgeroorlog en het regime van de Rode Khmer in de jaren 1970 en 1980, maar de tempel leed in deze periode relatief weinig schade. Kamperende Rode Khmer-troepen gebruikten het overgebleven hout in het monument als brandhout, een paviljoen werd vernietigd door een Amerikaanse granaat en bij een schietpartij tussen troepen van de Rode Khmer en Vietnamese troepen belandden er enkele kogels in een bas-reliëf. Er werd veel meer schade aangericht na de oorlogen, door kunstdiefstal uit Thailand. Alle hoofden van standbeelden die afgehakt konden worden werden dat ook in de late jaren 1980 en vroege jaren 1990.[14]

De tempel is een krachtig symbool voor Cambodja en een bron van veel nationale trots, dat invloed heeft gehad op diplomatieke relaties met Frankrijk, de Verenigde Staten en Thailand. Een voorstelling van Angkor Wat staat op elke versie van de nationale vlag sinds de eerste van circa 1863.[15] De Angkor Wat-tempel werd opgenomen in het Frans-koloniaal erfgoed en gepresenteerd op Frans-koloniale en universele tentoonstellingen in Parijs en Marseille tussen 1889 en 1937.[16] De schoonheid van Angkor Wat was ook te zien in het gipsmuseum van Louis Delaporte, Musée Indo-Chinois in het Parijse Trocadéro Paleis van omstreeks 1880 tot midden jaren 1920.[17]

 

Kogelgaten na schietpartij tussen Rode Khmer en Vietnamese troepen

De prachtige artistieke nalatenschap van Angkor Wat en andere Khmer-monumenten in de Angkorregio zorgde ervoor dat Frankrijk Cambodja als protectoraat opnam op 11 augustus 1863 en Siam binnenviel om controle over de ruïnes te krijgen. Dit zorgde er al snel voor dat Cambodja land heroverde dat al sinds 1351, of volgens sommige bronnen 1431, onder Siamese controle was.[18] Cambodja werd onafhankelijk van Frankrijk op 9 november 1953 en heeft sindsdien de controle over Angkor Wat behouden. Van de koloniale periode tot Angkor Wats nominatie voor de Unesco werelderfgoedlijst in 1992, hielp deze tempel bij de vorming van het moderne, wereldwijde idee van gebouwd cultureel erfgoed.[19]

In december 2015 maakte een onderzoeksteam van de Universiteit van Sydney bekend dat er begraven torens waren gevonden, die werden gebouwd en afgebroken bij de bouw van Angkor Wat. Ook werd een houten versterking en een groot bouwwerk gevonden aan de zuidkant met onbekende functie.[20] Er werd ook bewijs gevonden voor een kleine populatie in het gebied, met een wegennetwerk, meren en terpen. Dit wijst erop dat de tempel misschien niet alleen door de priesterlijke elite werd bewoond, zoals voorheen gedacht. Het team gebruikte lidar, grondradar en doelbewuste uitgraving om Angkor Wat in kaart te brengen.