Հռոմի պապ Հովհաննես Պողոս II-ի խոսքերը բլրի վրա գտնվող հուշաքարի վրա․ «Շնորհակալությո՛ւն, լիտվացիներ՝ այս խաչերի համար, որը Եվրոպայի և ամբողջ աշխարհի ազգերին ցույց է տալիս այս երկրի մարդկանց հավատը»։

Չնայած նրան, որ ժամանակի ընթացքում լիտվացիների հավատը բազմաթիվ սպառնալիքների է ենթարկվել, այնուամենայնիվ, այս վայրը մշտապես խորհրդանշել է լիտվական կաթոլիկ հավատի պայքարը՝ հանուն սեփական ազգային և հոգևոր ինքնագիտակցության։ 1795 թվականին՝ Ռեչ Պոսպոլիտայի լեհ-լիտվական ունիայի երրորդ կազմալուծումից հետո, Լիտվան դառնում է Ռուսական կայսրության մաս։ 1831 և 1836 թվականներին լեհերն ու լիտվացիները միասնաբար, համատեղ ուժերով ապստամբում են ընդդեմ ռուսական բռնատիրության։ Այնուամենայնիվ, ռուսական արքունիքը՝ ապավինելով «եվրոպական տերությունների» օժանդակությանը, կարողանում է սաստիկ կերպով ճնչել հակակառավարական ընդվզումը և հենց այս կապակցությամբ, մասնավորապես՝ զոհերի հիշատակին, ներկայիս խաչերի բլրի վրա կանգնեցվում են առաջին խաչերը։

1918 թվականին Արևելյան Եվրոպայում տեղի ունեցած դարակազմիկ իրադարձությունների արդյունքում Լիտվան վերստին ստանում է անկախություն։ Նման աշխարհաքաղաքական պայմաններում խաչերի բլուրը լիտվացիների համար ծառայել է որպես աղոթատեղի, ինչպես նաև անկախության պայքարի ժամանակ զոհված անձանց հուշահամալիր։ Սրբատեղին հատուկ նշանակություն է ստանում 1944-1990 թվականներին, երբ Լիտվան, ինչպես և Մերձբալթիկայի տարածաշրջանի մյուս պետությունները, օկուպացվում են ԽՍՀՄ կարմիր բանակի կողմից։ Գլասնոստին նախորդած ժամանակահատվածում Խորհրդային Միությունը որդեգրում է կրոնահալած քաղաքականություն՝ ապավինելով անձի, կուլտի պաշտամունքին։ Նման պայմաններում աթեիզմը հայտարարվում է միութենական հանրապետությունների պաշտոնական կրոն և Լիտվական ԽՍՀ-ի կենտկոմը՝ պաշտոնական Մոսկվայի թելադրանքով, քանիցս ցանկանում է ապամոնտաժել քրիստոնեական համալիրը։ 1963 թվականին խորհրդային իշխանությունները կատարում են խաչերի ապամոնտաժման առաջին փորձը[2]։ Նմանօրինակ նախադեպ արձանագրվում է նաև 1973 թվականին, երբ կենտկոմը համալիրն ապամոնտաժելու նպատակով բլրի վրա է կենտրոնացնում մի քանի բուլդոզերներ[3]։ Սակայն այս անգամ ևս կառավարական փորձերը պսակվում են անհաջողությամբ։ Այս շրջանում լիտվական հասարակության շրջանում լուրեր էին շրջանառվում, որ խորհրդային իշխանությունները պատրաստվում են բլրի տարածքն ու հարակից գոտիները վերածել արգելոցի։

Լիտվայի Հանրապետության անկախացումից հետո՝ 1993 թվականի սեպտեմբերի 7-ին, Խաչերի բլուր է այցելում Հռոմի Պապ Հովհաննես Պողոս II-ը, ով համալիրն անվանում է հույսի, խաղաղության, սիրո և զոհաբերության վայր։ 2000 թվականին այստեղ բացվում է Ֆրանցիսկյան էրմիտաժ։ Ներկայումս Խաչերի բլուրը բաց գոտի է և չի գտնվում որևէ կազմակերպության կամ պետական մարմնի իրավասության ներքո։