Երբ 1924 թվականի ավստրիացի փորձագետների խումբը ներկայացրեց Հոկոր տանող ճանապարհի նախագիծը, նրանց առաջարկին թերահավատորեն վերաբերվեցին։ Այն ժամանակ Ավստրիայում, Գերմանիայում և Իտալիայում կար ընդամենը 154.000 մասնավոր ավտոմեքենա, 92.000 մոտոցիկլետ և 2000 կմ ասֆալտապատ ճանապարհ։ Ավստրիան տառապում էր Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ տնտեսական կորուստնեից հետևանքով, իր տարածքը յոթ անգամ փոքրացրել էր, կորցրել իր միջազգային շուկաները և տուժում էր քայքայիչ ինֆլիացիայից[1]։

Նույնիսկ մանրախճե 3 մետր լայնությամբ սովորական ճանապարհը բավականին թանկ արժեր երկրի համար։ Ճանապարհի կառուցման խթանը, որը պետք է բացեր ալպիական չբեր հովիտը շարժիչային զբոսաշրջության համար, 1929 թվականին Նյու Յորկի ֆոնդային բորսայում անկում գրանցեց:Այդ աղետը լրջորեն ցնցեց աղքատ Ավստրիային[1]։

Երեք տարիների ընթացքում արտադրությունը 1/4-ով անկումմրանցեց։ Այդ ժամանակ Ավստրիայի կառավարությունը վերածնեց բարձր եռնային ճանապարհի նախագիծը՝ նպատակ ունենալով ապահովել 3200 աշխատատքեղ։ Այդ ժամանակ երկրում ապրում էին 530.000 գործազուրկ։ Նախագիծը վերամշակման ներկայացվեց։ Համաձայն նոր պլանի՝ այն լայնացվեց մինչև 6 մետր և նախատեսված է տարեկան 120.000 այցելուի համար։ Պետույթունը որոեց ճանապարհաշինարարության ծախսերը փակել ճանապարհը վճարովի դարձնելու եղանակով[1]։

1930 թվականի օգոստոսի 30-ին՝ առավոտյան ժամը 09:30-ին, իրականացվեց լեռնազանգվածի առաջին պայթյունը։ Չորս տարի անց Զալցբուրգի նահանգի կառավարության ղեկավարը առաջին անգամ Steyr 100 ավտոմեքենայով անցավ նոր ճանապարհով[1][2]։

Մեկ տարի անց՝ 1935 թվականի օգոստոսի 3-ին Գրոսգլոկներ բարձր լեռնային ճանապարհը բացվեց և հանձնվեց շահագործման։ Արդեն հաջորդ օրը նորաբաց ճանապարհի վրա անցկացվեցին Grossglockner Races ավտոմոբիլային և մոտոցիկլետային մրցումներ[1][2]։

Ներառյալ երկրորդական մոտեցող ճանապարհների շինարարությունը՝ ճանապարհի արժեքը կազմեց 910 միլիոն ավստրիական շիլլինգ (1990 թվականի հաշվարկներով), ինչը 7 միլիոնով պակաս էր, քան նախօրոք նախատեսվել էր[1]։

Նախօրոք պլանավորված 120 հազար այցելուների փոխարեն 1930 թվականին ճանապարհով անցան 375 հազար այցելու և 98 հազար ավտոմեքենա։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո այցելուների թվաքանակը աճեց և 1952 թվականին հասավ 412 հազարի ու 91 հազար ավտոմեքենայի։ 1962 թվականին 360 հազար ավտոմեքենա և 1.3 միլիոն այցելուներ անցան բարձր լեռնային Գրոսգլոկներ ճանապարհով[1]։

1967 թվականին Felbertauern և 1975 թվականին Tauern ճանապարհների բացումով ոչ միայն գրեթե 15 %-ով նվազեց Գրոսգլոկներ բարձր լեռնային ճանապարհի ծանրաբեռնվածությունը, այլև ամբողջովին փոխեց ճանապարհի նպատակային ուղղվածությունը՝ լեռնային տրանսալպյան շրջանցող ճանապարհից վերածվելով գեղատեսիլ բնապատկերներով հարուստ զբոսաշրջային ճանապարհի[1]։

Այցելուների թվաքանակի աճը հնարավորություն տվեց փուլային տարբերակով այն մոդեռնիզացնել հասցնելով մինչև 7.5 մետր լայնության և շրջադարձների լայնությունը նախկին 10-ի փոխարեն 15 մետր, ինչպես նաև նախկին 800 կայանատեղի փոխարեն ստեղծել 4000 կայանատեղի։ Ճանապարհի տարեկան ուղևորահոսքը աճեց մինչև 350 հազար ավտոմեքենայի[1]։