Parte leste do monumento, con remate onde destaca a figura maxestosa do Infante D. Henrique.

O monumento foi pensado inicialmente por Cottinelli Telmo como unha homenaxe ao Infante D. Henrique, dentro dun conxunto de varios proxectos e concursos para Sagres, realizados ao longo dos anos sen que ningún chegase a ser construído. Co gallo da Exposición do Mundo Portugués de 1940, da que Cottinelli Telmo foi arquitecto xefe, transformouse en Monumento dos Descubrimentos, homenaxeando non só o Infante, mais tamén os seus colaboradores e seguidores. Concibido por Cottinelli Telmo e polo escultor Leopoldo de Almeida (autor das estatuas) para esa grande exposición, o monumento inicial foi realizado no curto espazo de tempo de oito meses. Feito de materiais perecedeiros, foi desmontado en 1958 e reconstruído nos anos seguintes en formigón e pedra calcaria, por decisión de Salazar e con ocasión do 5º centenario do Infante. O monumento ergueuse no lugar orixinal, en Belém.[1][2]

Considerado unha peza emblemática da Exposición do Mundo Portugués, "o grito da exposición e unha síntese do noso pasado glorioso" (cartel da época), o Monumento aos Descubrimentos foi amplamente eloxiado (Fernando de Pamplona, Ocidente, 1941; Costa Lima, Brotéria; etc.), mesmo por voces discordantes como a de Adriano de Gusmão (O Diabo, 16-11-1940), que xa daquela desexou, como outros, velo "para sempre trasladado ao mármore ou granito". O monumento actual foi inaugurado en 1960 no contexto das conmemoracións dos cincocentos anos da morte do Infante D. Henrique.[1][2]

En 1985 o interior foi remodelado, dotándoo dun miradoiro, auditorio e salas de exposicións. O monumento foi daquela inaugurado como Centro Cultural das Descubertas.[3]