A casa Batlló é unha obra feita polo arquitecto Antoni Gaudí, máximo representante do modernismo catalán. Trátase dunha remodelación integral dun edificio previamente existente no soar, obra de Emilio Sala Cortés. Está situado no número 43 do Passeig de Gràcia de Barcelona, a ancha avenida que atravesa o distrito do Eixample, na chamada “Mansana de la Discòrdia”, porque alberga ademais deste edificio outras obras de arquitectos modernistas: a casa Amatller, que linda coa de Gaudí, obra de Josep Puig i Cadafalch; a Casa Lleó Morera, obra de Lluís Domènech i Montaner; a Casa Mulleras, de Enric Sagnier i Villavecchia; e a Casa Josefina Bonet, de Marcel·lià Coquillat. A construción realizouse entre os anos 1904 e 1906.

A Casa Batlló é un reflexo da madurez do arquitecto: pertence á súa etapa naturalista (primeira década do século XX), período en que o arquitecto perfecciona o seu estilo persoal, inspirándose nas formas orgánicas da natureza, para o que puxo en práctica toda...Ler máis

A casa Batlló é unha obra feita polo arquitecto Antoni Gaudí, máximo representante do modernismo catalán. Trátase dunha remodelación integral dun edificio previamente existente no soar, obra de Emilio Sala Cortés. Está situado no número 43 do Passeig de Gràcia de Barcelona, a ancha avenida que atravesa o distrito do Eixample, na chamada “Mansana de la Discòrdia”, porque alberga ademais deste edificio outras obras de arquitectos modernistas: a casa Amatller, que linda coa de Gaudí, obra de Josep Puig i Cadafalch; a Casa Lleó Morera, obra de Lluís Domènech i Montaner; a Casa Mulleras, de Enric Sagnier i Villavecchia; e a Casa Josefina Bonet, de Marcel·lià Coquillat. A construción realizouse entre os anos 1904 e 1906.

A Casa Batlló é un reflexo da madurez do arquitecto: pertence á súa etapa naturalista (primeira década do século XX), período en que o arquitecto perfecciona o seu estilo persoal, inspirándose nas formas orgánicas da natureza, para o que puxo en práctica toda unha serie de novas solucións estruturais orixinadas nas profundas análises efectuadas por Gaudí da xeometría regulada. A iso engade o artista catalán unha gran liberdade creativa e unha imaxinativa creación ornamental: partindo de certo barroquismo as súas obras adquiren gran riqueza estrutural, de formas e volumes desprovistos de rixidez racionalista ou de calquera premisa clásica.

O edificio está aberto ao público e durante o ano 2018 recibiu 1 062 863 visitas, o que significa 79 000 menos que en 2017.

Historia
 
Josep Batlló e a súa familia.

O edificio foi construído en 1875 por Emilio Sala Cortés (1841-1920),[1] un arquitecto autor de varios edificios en Barcelona e provincia, como a Casa Elizalde (1885), o Palacio Tolrà en Castellar del Vallès (1890), o Hotel Duques de Bergara (1898), a Casa Emilià Carles (1898), as Escolas Ribas en Rubí (1912-1915) ou o Panteón da familia Fargas en La Garriga. Sala era ademais profesor da Escola Técnica Superior de Arquitectura de Barcelona, e foi un dos mestres de Gaudí, ao que empregou ocasionalmente como delineante.[2]

En 1903 o edificio foi adquirido polo industrial Josep Batlló i Casanovas, un rico home de negocios que posuía diversas industrias téxtiles en Barcelona. Estaba casado con Amàlia Godó i Belaunzarán, da familia dos condes de Godó, editores do diario La Vanguardia, coa que tivo cinco fillos. O matrimonio viviu na planta nobre da casa até a defunción de ambos -en 1934 o señor Batlló e en 1940 a súa dona-, a cal foi vendida en 1954 polos seus fillos, instalados á súa vez noutros pisos algúns dos cales foron habitados até hoxe día.[3] Batlló comprou o edificio por 510 000 pesetas, coa primeira intención de derribalo e construír un novo, aínda que logo conformouse con reformalo, e mentres reservouse a planta principal o resto explotouno en réxime de alugueiro, como era habitual nas casas burguesas da época -aínda que tamén entregou algúns pisos aos seus fillos segundo ían casando-.[4]

O edificio situábase en pleno Eixample de Barcelona, proxectado por Ildefons Cerdà e aprobado en 1859, cun sistema reticular de rueiros de vivendas cos ángulos recortados, coa previsión de edificar por dous lados e dedicar o resto a xardíns, punto este último que finalmente non se levou a cabo. Co ensanche, o Passeig de Gràcia converteuse nunha das principais arterias da cidade, polo que foi elixido pola burguesía catalá para fixar as súas residencias, grazas ao cal esta vía creceu axiña e converteuse nun fervedoiro construtivo onde desenvolveron o seu labor os mellores arquitectos de Barcelona. Cómpre resaltar que no mesmo Passeig de Gràcia efectuara Gaudí anteriormente outras dúas intervencións hoxe desaparecidas: a Farmacia Gibert (1879) e a decoración do bar Torino (1902); e posteriormente construíu na mesma avenida a Casa Milà (1906-1912).[5]

Para a remodelación Batlló encargoulle o proxecto a Gaudí, un arquitecto xa de gran renome, que daquela traballaba en diversos proxectos á vez: o Templo expiatorio da Sagrada Familia (1883-1926), a Torre Bellesguard (1900-1909), o Parque Güell (1900-1914) e a restauración da Catedral de Santa María de Palma de Mallorca (1903-1914).[6] O industrial quedou tan impresionado coa obra do arquitecto que o recomendou ao seu amigo, Pere Milà i Camps, para o que Gaudí construíu a Casa Milà (coñecida popularmente como a Pedrera) entre 1906 e 1912.[7]

Proxecto de Gaudí
 
A Casa Batlló en obras (1906)

O arquitecto centrouse na fachada, o andar principal, o patio de luces e a azotea, e ergueu un quinto andar para os servizos da casa (lavadoiros e rochos). Gaudí contou coa colaboración dos seus axudantes Francesc Berenguer, Josep Maria Jujol, Domènec Sugrañes, Josep Canaleta, Joan Rubió e Jaume Bayó i Font; do construtor Josep Bayó i Font (irmán de Jaume); os ferros eran dos irmáns Lluís e Josep Badia i Miarnau; os azulexos de Pujol & Baucis (Esplugues de Llobregat); a vidriería de Sebastià Ribó; e a carpintería de Casas & Bardés.[8]

 
A Casa Batlló decorada de rosas, festa de Sant Jordi (23 de abril de 2016).

O proxecto de Gaudí sufriu varias modificacións desde a súa concepción ata a súa realización final, debido á continua procura das mellores solucións estruturais por parte do arquitecto. No primeiro esbozo, realizado en lapis plomo sobre papel canson e que foi achado en 1969 na Escola de Arquitectura de Barcelona, mostraba unha primeira intención de coroar o edificio cunha sinuosa cúpula de forma irregular, que finalmente transformouse nunha bóveda con forma de dragón, que é o principal selo distintivo do edificio. Así mesmo, a torre coa cruz de catro brazos que remata a azotea estaba prevista na parte esquerda do terrado, pero Gaudí trasladou unha cara ao centro para que non interferise co remate escalonado da adxacente Casa Amatller, mostrando un gran respecto polo labor do seu colega Puig i Cadafalch.[9]

Proceso administrativo e cultural

O proceso administrativo do edificio foi complexo: en maio de 1904 o señor Batlló presentou ao Concello o proxecto da obra, asinado por Gaudí, no que só se prevía construír un soto e reformar os baixos do edificio; en novembro do mesmo ano presentouse outro proxecto (sen ser aprobado o anterior) que planeaba a construción do soto, a remodelación do piso principal, a adición dun novo piso no terrado e a reforma de toda a fachada. As obras iniciáronse antes de conseguir os permisos municipais, e o 26 de xaneiro de 1906 un inspector denunciou a presenza dunhas obras ilegais. Con todo, pese á denuncia e a orde de finalizar as obras, estas continuaron, e o 30 de abril de 1906 o señor Batlló pediu unha licenza para alugar os pisos, tendo en conta que as obras dábanse por finalizadas. Ata 1912 non se resolveron os arbitrios municipais, e finalmente a licenza outorgouse o 17 de decembro de 1912.[10]

O edificio foi presentado ao Concurso anual de edificios artísticos do Concello de Barcelona, onde competiu con edificios como a Casa Bonaventura Ferrer de Pere Falqués, a Casa Antònia Puget de Roc Cot i Cot e Ramon Viñolas i Llosas, a Casa Llorens de Josep Pérez Terraza (que se levou un diploma), e o Colexio Condal de Bonaventura Bassegoda i Amigó, que foi o ganador. O edificio de Gaudí non foi justamente valorado porque nesa edición o xurado non quería nada relacionado co modernismo.[11]

 
A tenda Pathé Frères en 1907

Cando en 1905 a firma cinematográfica francesa Pathé Frères decidiu instalarse en Barcelona, elixiu os baixos da Casa Batlló.[12] A fotografía era unha das novas tecnoloxías en auxe, xunto co teléfono, tal como Domènech i Montaner quixo destacar nas esculturas do piso principal da Casa Lleó Morera. Ademais, o desprazamento das clases acomodadas cara ao Ensanche cambiara a centralidad da actividade en Barcelona e os famosos fotógrafos trasladáronse ao paseo de Graza: Antoni Esplugas i Puig ao número 25 desde a súa antiga localización na praza do Teatro,[13] e Pau Audouard había ir á veciña casa Lleó Morera, cunha gran inauguración do seu estudo o 6 de xullo de 1905.[14] Así, a distribuidora dun produto tan innovador como o cinematógrafo optou por instalarse nun lugar destacado e moi preto dos seus clientes potenciais. A firma continuou nestas instalacións ata o 1921.[15]

A Casa Batlló pasou en 1940 en herdanza ás fillas do matrimonio Batlló-Godó (Carmen e Mercés), as cales vendérona en 1954 a Seguros Iberia, que instalou as súas oficinas comerciais. En 1984 instalouse a iluminación eléctrica da fachada, inaugurada nas Festas da Mercè dese ano.[16] En 1993 foi adquirida pola familia Bernat, propietarios da compañía Chupa Chups, que a restauraron e abrírona comercialmente ao público, sendo un punto de visita case obrigatorio para calquera turista.[17]

A Casa Batlló foi declarada Monumento Histórico-Artístico de Carácter Nacional en 1969, e desde o ano 2005 forma parte do Patrimonio da Humanidade da UNESCO, dentro do Lugar «Obras de Antoni Gaudí».

Bassegoda i Nonell 2002, p. 184 Vida d'infant i d'escolar d'Antoni Gaudí. Revista del Centre de Lectura de Reus. 1927.  "Familia Batlló". Consultado o 24 de setembro de 2016.  Rodríguez & outros autores 2008, p. 10 Corredor-Matheos & outros autores 1998, p. 42 Rodríguez & outros autores 2008, p. 12 Rodríguez & outros autores 2008, p. 13 Bassegoda i Nonell 1989, p. 483 Bassegoda i Nonell 2002, p. 185 Bassegoda i Nonell 2002, pp. 189-190 Anuario de la Asociación de Arquitectos de Cataluña de 1910, p. 20. Huertas Claveria, Josep Maria. La Pedrera Educació, ed. "L'herència de l'indià" (PDF). Barcelona. p. ) 1-3.  Generalitat de Cataluña, ed. (1997). "Noticia incorporación fondo Esplugas ao Arquivo Nacional de Cataluña" (PDF). Boletín do servizo de Arquivos. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 28 de abril de 2011. Consultado o 30 de setembro de 2016.  a Vanguardia, ed. (7 de xullo de 1905). "Nota sobre a inauguración do estudo de Paz Audouard" (en castelán).  ABC, ed. (1921). "Anunci de la Pathe cinematògrafs".  Bassegoda i Nonell 1989, p. 488 Rodríguez & outros autores 2008, p. 71
Photographies by:
Bernard Gagnon - CC BY-SA 3.0
Statistics: Position
433
Statistics: Rank
194556

Engadir un novo comentario

Esta pregunta es para comprobar si usted es un visitante humano y prevenir envíos de spam automatizado.

Seguranza
289741635Click/tap this sequence: 9151

Google street view

Where can you sleep near Casa Batlló ?

Booking.com
487.403 visits in total, 9.187 Points of interest, 404 Destinos, 29 visits today.