Cañón del Pato (español: Duck Canyon) atópase no río Santa, no extremo norte do Callejón de Huaylas (corredor de Huaylas), no centro-norte do Perú. As paredes do canón, na súa maioría rochosas, son demasiado empinadas e áridas para o cultivo, e só en poucos lugares as ladeiras do impoñente e accidentado canón son aptas incluso para o pastoreo de animais domésticos. O canón foi formado polo río onde conflúe o extremo norte da Cordilleira Negra (ao oeste) coa Cordilleira Branca (ao leste). Estas dúas dorsais andinas corren en xeral paralelas durante case 140 km dende o sur da cidade de Huaraz cara ao norte ata o Cañón; a Cordilleira Branca continúa cara ao norte outros cen quilómetros ou máis. O Callejón de Huaylas é o val entre as dúas cordilleras cunha media duns 16 km de ancho (medidos nun mapa desde as cristas das dúas dorsais) pero en lugares de ata 25 km de ancho.

A principal estrada sur-norte polo Callejón de Huaylas existía como unha estreita pista de terra antes da construción da estrada polo Cañón. A construción da prolongación cara ao norte da estrada comezou en 1952 na localidade de Caraz, a uns 30 km ao sur do Cañón. A estrada penetra e atravesa a Cordilleira Negra. Finalmente descende cara ao oeste e continúa ata a cidade portuaria do océano Pacífico de Chimbote e cara ao norte ata a cidade de Trujillo, proporcionando acceso de vehículos a motor á costa do Pacífico desde o Callejón. Unha viaxe típica por estrada desde Caraz ata o Cañón é dunhas 4 horas ida e volta. A estrada de Caraz a Trujillo percorre unha distancia de 184 km. Desde Caraz a estrada está no val do Callejón ata atravesar unha ponte de formigón á beira oeste do río. Aquí a estrada sae do fondo do val, desvía cara ao noroeste cara á cara oriental da Cordilleira Negra e, finalmente, atravesa a cara occidental da montaña. A estrada ao longo de todo este percorrido non está asfaltada e conta con 35 túneles dun só carril antes de saír á cara occidental da Cordilleira Negra por encima da cidade de Huallanca. O río dende esta mesma ponte vai en xeral cara ao norte polo propio Cañón e, finalmente, a súa auga alimenta as turbinas da central hidroeléctrica de Huallanca.

Aproximadamente á mesma latitude que a do túnel da estrada 18, as marxes naturais do río próximo (cara ao leste) están a unha distancia de tan só 6 m; as cristas das dúas cordilleiras alzan por riba, en lugares de ata 6000 m sobre o nivel do mar. A pouca distancia ao norte (abaixo) desta constricción no Cañón atópase un encoro de derivación que desvía cantidades medidas de auga do río nun túnel artificial. Desde a presa de derivación ata a central eléctrica de Huallanca, o túnel ten uns 11 km de lonxitude. Descende en altitude desde o encoro de derivación ata un lugar a uns 103 m directamente sobre esta instalación hidroeléctrica. Estableceuse o diámetro do túnel para acomodar pequenos camións volquetes que retiraron pedras e restos durante a construción. No extremo norte do túnel a auga mergulla nunha ou ambas as turbinas cen metros máis abaixo. A central eléctrica está enteiramente dentro dunha enorme cavidade artificial a cen metros dentro da rocha da montaña no bordo leste de Huallanca. Desde Huallanca o río discorre cara ao oeste e proporciona auga para o rego das grandes plantacións de plátanos na árida chaira costeira; xusto ao norte de Chimbote o río desemboca no Océano Pacífico.

O terremoto de 1970 causou tantos danos na plataforma do ferrocarril, que este ferrocarril que une Huallanca e Chimbote quedou abandonado e non se utiliza desde entón.