Os nativos indíxenas vivían na rexión onde actualmente se localiza a provincia de Alberta moito tempo antes da chegada dos primeiros europeos. Diversas tribos indíxenas vivían na rexión, a maioría parte da familia amerindia dos assiniboines, os pés negros ou os cree.

En 1670, a Compañía da Baía de Hudson obtivo permiso para iniciar o comercio de peles con indíxenas e a caza de animais na rexión onde actualmente se localiza Alberta. Alberta, entón, formaba parte dunha inmensa rexión chamada Terra de Rupert. Con todo, a rexión continuaría inexplorada polos europeos ata 1754. Este ano, Anthony Henday foi enviado pola Compañía da Baía de Hudson á rexión, co obxectivo de iniciar relacións amigables cos nativos indíxenas da rexión e trocos comerciais. Henday pasou o inverno de 1754-1755 cos indios pés negros. O primeiro posto comercial e o primeiro forte construídos na rexión foron inaugurados en 1778, en Lac La Biche, por Peter Pond, un empresario estadounidense que traballaba para a Compañía do Noroeste, unha competidora da Compañía da Baía de Hudson. A Compañía do Noroeste abandonaría a rexión en 1821. O primeiro asentamento permanente que aínda está habitado actualmente é Edmonton, fundada en 1795 pola Compañía da Baía de Hudson.

A partir da década de 1800, os métis comezaron a instalarse na rexión. Con todo, a rexión aínda estaba escasamente poboada, e os habitantes de orixe europeo da época reducíanse a poucas decenas de comerciantes e cazadores. A partir da década de 1840, os misioneiros católicos foron a explorar a rexión. O primeiro en facelo foi Robert Rundle, que explorou a rexión entre 1840 e 1848. En 1843, os misioneiros católicos fundaron unha misión católica en Lac Claire. En 1868, fundaron a cidade de St. Albert.

En 1870, a Compañía da Baía de Hudson decidiu transferir o control das Terras de Rupert ao goberno británico. Este cedeu inmediatamente estas terras ao recentemente fundado Canadá. O goberno canadense renomeou estas terras como Territorios do Noroeste. Durante a década de 1870, o goberno do Canadá creou e desenvolveu a Policía Montada do Canadá, unha forza policial canadense, que foi creada orixinalmente co obxectivo de protexer os escasamente poboados Territorios do Noroeste dos comerciantes americanos que distribuían ilegalmente no Canadá bebidas alcohólicas, sobre todo.

O goberno canadense pasou a tomar medidas para incentivar o poboamento do interior do país. En 1882, o goberno do Canadá dividiu o sur dos Territorios do Noroeste en catro distritos: Alberta, Saskatchewan, Assiniboia e Athabasca.[1] Posteriormente, na década de 1890, o goberno canadense fusionaría Athabasca e unha pequena parte de Assiniboia con Alberta e o restante do distrito de Assiniboia co distrito de Saskatchewan. En 1883, a Canadian Pacific Railway, unha vía ferroviaria que estaba entón construíndose, de Montreal a Vancouver, chegou a Calgary. Entón, a poboación branca de Alberta era de 500 habitantes, a maioría gandeiros. A partir de entón, grazas ó ferrocarril, miles de inmigrantes e persoas doutras partes do país instaláronse na rexión, baixo a promesa do goberno canadense de ofrecer terras a quen quixesen instalarse na rexión.

O 1 de setembro de 1905, foi fundada a provincia como tal.

Ao longo das primeiras décadas do século XX, miles de persoas continuaron instalándose en Alberta, atraídas pola promesa de terras gratis para cultivar. A economía da provincia, ata o fin da Primeira Guerra Mundial, dependía principalmente da agricultura. O descubrimento de reservas de petróleo en 1914 e a entrada do Canadá na guerra pouco industrializaron e diversificaron a economía da provincia.

Tras o fin da guerra, entrou nunha gran depresión económica. Os baixos prezos cobrados polos bens producidos polas granxas e grandes períodos de seca destruíron a economía agropecuaria da provincia entre 1918 e 1921. Neste ano, a maioría da poboación da provincia votou aos representantes dun partido político recentemente fundado, e practicamente descoñecido, a United Farmers of Alberta, de tendencias conservadoras. Ata entón, a provincia estaba gobernada polo Partido Liberal de Alberta. Desde 1921, todos os gobernadores de Alberta serían líderes de partidos políticos conservadores. A United Farmers instituiría escolas públicas ao longo da provincia e construiría diversas estradas e vías ferroviarias.

A súa economía pasou a recuperarse a partir de 1922. Con todo, a provincia entraría novamente en recesión, moito maior que a ocorrida en 1920, co inicio da Gran Depresión, en 1929. Grandes períodos de seca estendéronse ao longo dos anos 1930 e grandes pragas de saltóns devoraron moito do que os agricultores da época conseguían cultivar. Os poucos agricultores que conseguían cultivar con éxito algunha colleita tiñan que cobrar prezos incriblemente baixos. Como consecuencia, a gran maioría dos granxeiros endebedáronse. Moitos fuxiron do campo en dirección ás cidades - que tamén foron alcanzadas pola depresión, coa suspensión de pagos de tendas e empresas, e altas taxas de desemprego. En 1934, novamente a poboación de Alberta votaría aos representantes dun partido político fundado recentemente, e case descoñecido, o Social Credit. O seu líder, William Aberhert, fíxose gobernador de Alberta en 1935. Prometera á poboación resolver os problemas da Depresión, pero as poucas medidas que Aberhert tomou en intentar solucionar os problemas da Depresión foron anuladas polo Parlamento do Canadá, que xulgou que tales medidas eran inconstitucionais.

Os efectos da Gran Depresión estenderíanse ata 1939, cando o Canadá entrou na Segunda Guerra Mundial. A partir de entón, a economía de Alberta prosperaría. As cidades de Calgary e Edmonton se industrializaron, atraendo a miles de persoas. Os períodos de choiva regulares volverían en 1938, permitindo aos agricultores o cultivo de grandes cantidades de alimentos. Armas, abastecementos e moitos alimentos eran enviados a Montreal e de alí ao Reino Unido.

En 1947, descubríronse grandes reservas de petróleo en Leduc, unha pequena cidade próxima a Edmonton. A provincia, desde entón, industrializouse rapidamente. En 1954, a industria manufactureira superara á agricultura como a maior fonte de renda de Alberta. Miles de persoas, moitas delas inmigrantes, instaláronse na provincia. Os dereitos comerciais que o goberno de Alberta recibía pola extracción de petróleo na provincia permitiron a construción de estradas, hospitais, escolas e melloras en diversos servizos públicos. A provincia urbanizouse rapidamente. En 1945, só un 25% da poboación de Alberta vivían nas dúas maiores cidades da provincia, Calgary ou Edmonton. En 1966, esta porcentaxe subira a un 50%, e actualmente esta porcentaxe é de aproximadamente un 70%.

Durante as décadas de 1960 e 1970, atopáronse na provincia extensas reservas de gas natural e petróleo. Ata a década de 1950, Alberta tamén era unha gran produtora de carbón, pero o uso cada vez menor do carbón como combustible en América do Norte diminuíu gradualmente a produción anual de carbón en Alberta. Esta produción estabilizouse só en 1967, cando o Xapón pasou a importar carbón dos Estados Unidos e do Canadá.

Ademais, descubríronse grandes reservas de betume na década de 1960 - actualmente, a provincia posúe as maiores reservas deste recurso natural do mundo, máis que todas as demais reservas de betume do mundo xuntas. Construíronse dous centros de procesamiento e un grupo de fábricas e refinarías para extraer combustible destas reservas de betume, a primeira delas en 1967 e a segunda en 1978.

A partir da década de 1970, a economía de Alberta pasou a diversificarse. Calgary converteuse no maior centro financeiro do oeste canadense, e o turismo pasou a gañar unha crecente importancia na economía da provincia. En 1988, Calgary acolleu os Xogos Olímpicos de Inverno. Recentemente, en 2001, a provincia aprobou que as empresas privadas entrasen no mercado de produción e distribución de electricidade. Ata entón, só as empresas provinciais podían xerar e distribuír electricidade na provincia. A falta de regulamentación deste mercado causou maiores aumentos nos prezos da electricidade xerada en Alberta os últimos anos, en comparación aos anos onde a xeración e distribución de electricidade era responsabilidade única do goberno da provincia.