อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย
( پارک تاریخی سوکوتای )پارک تاریخی سوکوتای (تای: อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย (تلفظ) خرابههای سوکوتای، به معنای واقعی کلمه «طلوع خوشبختی»، سرمایه پادشاهی سوکوتای در قرن سیزدهم و چهاردهم، شمال ناحیه تایلند مرکزی در نزدیکی شهر سوکوتای، مرکز استان سوکوتای قرار دارد. دیوارهای شهر مستطیل حدود ۲ کیلومتر (۱٫۲ مایل) شرقی-غربی توسط ۱٫۶ کیلومتر (۰٫۹۹ مایل) شمال - جنوب است که ۱۹۳ ویرانه در ۷۰ کیلومتر مربع (۲۷ مایل مربع) زمین را شامل میشود. در مرکز هر دیوار یک دروازه وجود دارد. در داخل بقایای کاخ سلطنتی و بیست و شش معبد وجود دارد که بزرگترین آنها وات ماهاتاست. این پارک توسط گروه هنری زیبای تایلند با کمک یونسکو نگهداری میشود که آن را به عنوان میراث جهانی ثبت کردهاست. هر ساله، این پارک از هزاران بازدید کننده استقبال میکند.
پیش از قرن سیزدهم میلادی، یک سلسله پادشاهی تای در ارتفاعات شمالی از جمله نگونیانگ و هیوکام (با مرکزیت چانگ هونگ، جینگهونگ در مدرن در چین) پادشاهی تای لو وجود داشت. . سوکوتای یک مرکز تجارت و بخشی از لئو بوده که تحت سلطه امپراتوری خمر قرار داشتهاست. مهاجرت مردم تای به دره بالا رود چائو پرایا تا حدودی تدریجی بود.
مورخان مدرن بر این باورند که جدایی سوکوتای (که قبلاً به عنوان سوخداایا شناخته میشد) از امپراتوری خمر از اوایل سال ۱۱۸۰ در زمان سلطنت فو خان که حاکم سوکوتای و شهر پیرامونی سری ساچانالایی (امروز مدرن سی ساچانالایی) بود ولسوالی در استان سوکوتای)، آغاز شد. سوکوتای از استقلال قابل توجهی برخوردار بود تا اینکه دوباره در حدود سال ۱۱۸۰ توسط مونس لاو تحت سلطه خمس آباد خلون لمپون دوباره فتح شد.
گسترش تحت رامخامهنگ استیل کتیبه پادشاه رام کاماهنگ بزرگفو خان بان موانگ و برادرش رام کهامهنگ پادشاهی سوکوتای را گسترش دادند. در جنوب، رامکامهانگ پادشاهیهای سوپنابوم و سری تامانکورن (تمبرالینگا) را تسخیر کرد و از طریق تمبرالینگا، ترواده را به عنوان آیین دولتی پذیرفت.
در غرب، رامخامهاگ به مونهایکمک کرد تا خود را از سلطه پادشاهی پاگان رهایی دهند و پادشاهی را در مارتابان تأسیس کنند (آنها بعداً به باگو، میانمار نقل مکان کردند). بنابراین، مورخان تایلندی، پادشاهی مارتابان را شاخه ای از شاخوتای میدانستند. در عمل، سلطه سوکوتای ممکن است تا این حد گسترش نیافته باشد.
افزودن دیدگاه جدید