مجمع‌الجزایر گالاپاگوس گروه-جزیره‌ای آتشفشانی در اقیانوس آرام، در ۹۲۶ کیلومتری غرب اکوادور می‌باشد. این گروه-جزیره بر روی خط استوا قرار گرفته و از لحاظ جغرافیای سیاسی بخشی از اکوادور محسوب می‌شود. جزایر گالاپاگوس و آب‌های اطراف آن یکی از استان‌های اکوادور و همچنین یک پارک ملی و یک منطقه محافظت شده دریایی را تشکیل می‌دهند. زبان رسمی در این جزایر اسپانیایی است و جمعیت آن‌ها کمی بیش از ۲۵٬۰۰۰ نفر می‌باشد.

شهرت این جزایر به خاطر گونه‌های جانوری و گیاهی منحصربه‌فردی است که در این جزایر یافت می‌شوند. این گونه‌ها توسط چارلز داروین و طی سفر دریایی بیگل (بر عرشه کشتی بریتانیایی‌ای به همین نام متعلق به نیروی دریایی سلطنتی) مورد مطالعه قرار گرفتند. مشاهدات و نمونه‌برداری‌های وی در طول این سفر نقش اصلی را در شکل‌گیری نظریۀ مشهور داروین به نام مقدمه‌ای بر نظریه فرگشت به‌وسیلۀ انتخاب طبیعی بوده‌است.

اولین ورود ثبت شده به این جزایر مربوط به سال ۱۵۳۵ میلادی و زمانی است که یک کشیش اهل دومینیکن به نام فری توماس دو برلانگا برای حل یک اختلاف ما بین فرانسیسکو پیزارو و افسران تحت فرمانش به پرو رفت. دوبرلانگا در ابتدا مسیر خود را گم کرد ولی در نهایت به مناطق تحت سیطره اسپانیا بازگشت و وضعیت جزایر و موجودات زنده ساکن آن‌ها را برای دیگران توصیف کرد. اولین نقشۀ این جزایر به دست آمبروس کولی در سال ۱۶۸۴ ترسیم شد؛ او که دزدی دریایی بود از نام دوستان خود و یک نجیب‌زاده انگلیسی که به آن‌ها کمک می‌کرد برای نامگذاری جزایر استفاده کرد. هم‌اکنون دولت اکوادور از نام‌های اسپانیایی برای نامگذاری بیشترِ آن‌ها استفاده می‌کند. هرچند با وجود داشتن نام‌های رسمی، بسیاری افراد، به‌ویژه دانشمندان، همچنان از نام‌های قدیمیِ انگلیسی که چارلز داروین به کار برده استفاده می‌کنند. این جزیره از نظر عجایبِ طبیعی یکی از جالب‌ترین نقاط دنیاست.

این جزیره‌ها به عنوان یکی از میراث جهانی توسط سازمان یونسکو انتخاب شده‌اند.