Takht-e Soleymān (Περσικά: تخت سلیمان), είναι ένας αρχαιολογικός χώρος στο Δυτικό Αζερμπαϊτζάν του Ιράν που χρονολογείται από το Σασανική Αυτοκρατορία. Βρίσκεται στο μέσο της διαδρομής μεταξύ Urmia και Hamadan, πολύ κοντά στη σημερινή πόλη Takab και 400 km (250 mi) δυτικά της Τεχεράνης.

Η οχυρή τοποθεσία, η οποία βρίσκεται σε ένα λόφο που δημιουργήθηκε από την εκροή μιας πλούσιας σε ασβέστιο λίμνη πηγής, αναγνωρίστηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς τον Ιούλιο του 2003. Η ακρόπολη περιλαμβάνει τα ερείπια του Adur Gushnasp, Ζωροαστρικός πυροναός που χτίστηκε κατά την περίοδο των Σασσανιδών και μερικώς ανοικοδομήθηκε (ως τζαμί) κατά την περίοδο των Ιλχανιδών. Αυτός ο ναός στέγαζε μία από τις τρεις «Μεγάλες Φωτιές» ή «Βασιλικές Φωτιές» στις οποίες οι Σασσανίδες ηγεμόνες ταπείνωσαν τους εαυτούς τους για να ανέβουν στο θρόνο. Η φωτιά στο Takht-i Soleiman ονομαζόταν Adur Gushnasp και ήταν αφιερωμένη στον arteshtar ή στην τάξη των πολεμιστών των Sasanid. Ένα αρμενικό χειρόγραφο του 4ου αιώνα που σχετίζεται με τον Ιησού και τον Ζαρατούστρα, και διάφοροι ιστορικοί της ισλαμικής περιόδου, αναφέρουν αυτή τη λίμνη. Τα θεμέλια του ναού της φωτιάς γύρω από τη λίμνη αποδίδονται σε αυτόν τον μύθο. Το Takht-E Soleyman εμφανίζεται στον χάρτη Peutinger του 4ου αιώνα.

Αυτή η τοποθεσία πήρε το βιβλικό της όνομα μετά την αραβική εισβολή στο Ιράν τον 7ο αιώνα. Ο λαϊκός μύθος αναφέρει ότι ο βασιλιάς Σολομών συνήθιζε να φυλακίζει τέρατα μέσα σε έναν κοντινό κρατήρα βάθους 100 μέτρων που ονομάζεται Zendan-e Soleyman «Φυλακή του Σολομώντα». Λέγεται επίσης ότι ο Σολομών δημιούργησε τη λιμνούλα που ρέει στο φρούριο.

Οι αρχαιολογικές ανασκαφές αποκάλυψαν ίχνη κατοχής του 5ου αιώνα π.Χ. κατά την περίοδο των Αχαιμενιδών, καθώς και μεταγενέστερους Πάρθους οικισμούς στην ακρόπολη. Εκεί έχουν επίσης ανακαλυφθεί νομίσματα που ανήκαν στη βασιλεία των Σασσανιδών βασιλέων και του Βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β' (408–450 μ.Χ.).