Τα αρχαιότερα τμήματα του κάστρου είναι από τους Βυζαντινούς, μετά την πρώτη σταυροφορία ανήκε ως "Ranculat" στο σταυροφορικό κρατίδιο της Κομητείας της Έδεσσας. Το 1151 εγκαταστάθηκε εκεί ο Γρηγόριος Γ΄ Παχλαβουνί κι έγινε έδρα της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας , μετά από πρόσκληση της Βεατρίκης, χήρα του Ζοσελέν Β΄ της Έδεσσας. Σύμφωνα με τον Γρηγόριο Βαν Ιμπρανό έδιωξαν τον τοπικό φρούραρχο Μιχαήλ αλλά φαίνεται να έχουν αγοράσει το βυζαντινό κάστρο και το μετέτρεψαν σε ένα σχεδόν απόρθητο φρούριο. Το 1150-1292 ήταν η επίσημη κατοικία του Πατριάρχη των Αρμενίων της Κιλικίας.

Το 1179 έγινε συνάντηση ιερέων με θέμα την ενοποίηση των Αρμενίων με τη Βυζαντινή Εκκλησία.

Συχνός φιλοξενούμενος στο κάστρο ο πατριάρχης της Συριακής ορθόδοξης εκκλησίας από την κοντινή Μονή Barsauma. Ο Πατριάρχης Ιγνάτιος Γ΄ (1222-1252) αφήνει ολόκληρη τη βιβλιοθήκη του μοναστηριού στο κάστρο, συμπεριλαμβανομένων των πρωτότυπων χειρογράφων του πατριάρχη Μιχαήλ Α΄(† 1199). Μετά από πολλά χρόνια διαμονής στο κάστρο πέθανε κι τάφηκε εκεί το 1252.

Στις 28 Ιουνίου 1292 το κάστρο πολιορκήθηκε από τους Μαμελούκους υπό τον Σουλτάνο Χαλίλ και το κατέκτησαν. Παρέμεινε ένα σημαντικό φρούριο, στην περίοδο της Τουρκοκρατίας και κρατική φυλακή. Το 1832 ο Ιμπραήμ Πασάς το κατέστρεψε μερικώς και έκτοτε εγκαταλείφθηκε. Σήμερα η πρόσβαση σε αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με βάρκα. Τα τελευταία χρόνια οι αρχαιολόγοι έχουν αρχίσει να εξερευνούν τα ερείπια.