Το ταφικό-λατρευτικό σύμπλεγμα δημιουργήθηκε από τον Αντίοχο Α΄ της Κομμαγηνής, ενός βασιλείου της ύστερης ελληνιστικής περιόδου που προήλθε από τη διάσπαση του βασιλείου των Σελευκιδών. Ο Αντίοχος, πιθανόν στην προσπάθεια του να εδραιώσει την ηγεμονία και να συνταιριάξει τις ποικίλες πολιτισμικές παραδόσεις του βασιλείου του, προχώρησε στην υλοποίηση ένα ιδιαίτερου θρησκευτικού πάνθεου που περιελάμβανε ελληνικές, αρμενικές και περσικές θεότητες καθώς και τον ίδιο και τη δυναστεία του. [1] Σύντομα μετά την ενθρόνιση του έδωσε στον εαυτό του τον τίτλο Θεός, μια κίνηση μάλλον ασυνήθιστη ακόμα και στα πλαίσια της συχνής αυτό-θεοποίησης των ελληνιστικών ηγεμόνων. Επίσης, επινόησε μια μορφή ταφικού-λατρευτικού συμπλέγματος για την θεοποίηση της δυναστείας του που την ονόμασε Ιεροθέσιον. Έχουν βρεθεί ένα αφιερωμένο στον πατέρα του, Μιθριδάτη Α΄ τον Καλλίνικο, στην Αρσάμεια παρά τον Νυμφαίο[2], ένα για τον γιό του Μιθριδάτη Β΄ στην Κομμαγηνή (σημερινό Καρακούς)[3] και το γνωστότερο όλων αυτό του Νεμρούτ για τον ίδιο. Το ιερό του Νεμρούτ προοριζόταν να γίνει το κέντρο μιας νέας θρησκείας που θα συνδύαζε την αρχαία ελληνική με την περσική μυθολογία.

Ο λατρευτικός χώρος ήρθε ξανά στο φως το 1881 από το Γερμανό μηχανικό Καρλ Ζέστερ. Από τότε έχουν πραγματοποιηθεί ανασκαφές στο χώρο από Τούρκους, Αμερικανούς και Γερμανούς αρχαιολόγους. Το 1987 η UNESCO το συμπεριέλαβε στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμια κληρονομιάς.