Το 17ο αιώνα, οι Ολλανδοί, οι Άγγλοι και, μετά τη δεκαετία του 1680, οι Γάλλοι, συναγωνίστηκαν για να έχουν την ευκαιρία να εμπορεύονται με το νησί του Πουκέτ (τότε γνωστό ως Junkseilon), που αποτελούσε μια πολύ πλούσια πηγή κασσίτερου. Τον Σεπτέμβριο του 1680, ένα πλοίο της Γαλλικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών επισκέφτηκε το Πουκέτ και έφυγε γεμάτο, φορτωμένο με κασσίτερο. Ένα ή δύο χρόνια αργότερα, ο βασιλιάς Ναράι του Σιάμ (παλαιότερη ονομασία της Ταϊλάνδης), στην προσπάθειά του να μειώσει την ολλανδική και αγγλική επιρροή, διόρισε ως διοικητή του Πουκέτ έναν Γάλλο ιατρό-ιεραπόστολο, τον αδελφό Ρενέ Σαρμπονώ (René Charbonneau), μέλος της αποστολής στο Σιάμ της Εταιρείας Αποστολών Εξωτερικού (Société des Missions Etrangères). Ο Σαρμπονώ παρέμεινε ως διοικητής μέχρι το 1685.[1]

Το 1685, ο βασιλιάς Ναράι επιβεβαίωσε την παραχώρηση του μονοπωλίου κασσίτερου του Πουκέτ στους Γάλλους στον πρέσβη τους, τον Chevalier de Chaumont. Ο πρώην οικονόμος του Chaumont, ο Sieur de Billy, διορίστηκε διοικητής του νησιού. Όμως, οι Γάλλοι εκδιώχθηκαν από το Σιάμ μετά την επανάσταση του Σιάμ του 1688. Στις 10 Απριλίου του 1689, ο Desfarges ηγήθηκε μιας εκστρατείας για την επανακατάληψη του Πουκέτ για να αποκαταστήσει ορισμένο γαλλικό έλεγχο στο Σιάμ.[2] Η κατάληψη του νησιού δεν οδήγησε πουθενά και ο Desfarges επέστρεψε στο Ποντιτσέρι (γαλλική αποικία στη νοτιοανατολική Ινδία) τον Ιανουάριο του 1690.

Οι Βιρμανοί επιτέθηκαν στο Πουκέτ το 1785. Ο Φράνσις Λάιτ (Francis Light), ένας καπετάνιος της Βρετανικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών που περνούσε από το νησί, ειδοποίησε την τοπική διοίκηση ότι είχε παρατηρήσει βιρμανικές δυνάμεις να ετοιμάζονται για να επιτεθούν. Η Ταν Που Γινγκ Τσαν (Than Phu Ying Chan), η σύζυγος του προσφάτως αποθανόντα κυβερνήτη, και η αδερφή της Μουκ (Mook) συγκέντρωσαν όσες τοπικές δυνάμεις μπορούσαν. Μετά από πολιορκία της πρωτεύουσας του νησιού που διήρκεσε ένα μήνα, οι Βιρμανοί αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στις 13 Μαρτίου του 1785. Οι γυναίκες έγιναν τοπικές ηρωίδες και έλαβαν τους βασιλικούς τίτλους Thao Thep Kasattri και Thao Si Sunthon από τον ευγνώμονα Βασιλιά Ράμα Α'. Κατά τη διάρκεια τη βασιλείας του Βασιλιά Chulalongkorn (γνωστός ως Ράμα Ε'), το Πουκέτ έγινε το διοικητικό κέντρο των νότιων επαρχιών που παρήγαγαν κασσίτερο. Το 1933 το Πουκέτ έγινε πλέον ξεχωριστή επαρχία.

Το τσουνάμι του 2004  Η Πατόνγκ, τουριστική καρδιά του Πουκέτ, μετά το τσουνάμι της 26ης Δεκεμβρίου 2004.

Στις 26 Δεκεμβρίου του 2004, το Πουκέτ και άλλες κοντινές περιοχές στη δυτική ακτή της Ταϊλάνδης υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές όταν χτυπήθηκαν από τσουνάμι που προκλήθηκε από τον σεισμό του 2004 στον Ινδικό Ωκεανό. Τα κύματα κατέστρεψαν αρκετές πυκνοκατοικημένες περιοχές και οδήγησαν στον θάνατο έως και 5.300 άτομα σε εθνικό επίπεδο, αλλά και δεκάδες χιλιάδες άλλους σε πολλές περιοχές της Ασίας. Περίπου 250 αναφέρθηκαν ως νεκροί στο Πουκέτ, συμπεριλαμβανομένων και ξένων τουριστών, και ίσως και χίλιοι από τους Βιρμανούς παράνομους εργάτες που έχτιζαν νέα παραλιακά θέρετρα στην περιοχή Κάο Λακ. Σχεδόν όλες οι κύριες παραλίες στη δυτική ακτή, ιδίως οι παραλίες Καμάλα, Πατόνγκ, Καρόν και Κάτα, υπέστησαν μεγάλες ζημιές, με κάποιες ζημιές να έχουν προκληθεί σε θέρετρα και χωριά στις νότιες παραλίες του νησιού.

Μέχρι το Φεβρουάριο του 2005 πολλά κατεστραμμένα θέρετρα άνοιξαν ξανά και η ζωή επέστρεψε σιγά σιγά σε κανονικούς ρυθμούς. Μετά από εντατικά προγράμματα αποκατάστασης των ζημιών, δεν διακρίνονται πλέον τα σημάδια από τις ζημιές του τσουνάμι, εκτός από τις πιο απομακρυσμένες παραλίες.

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 2006, η Ταϊλάνδη ξεκίνησε την τοποθέτηση της πρώτης από τις 22 αμερικάνικης κατασκευής σημαδούρες ανίχνευσης τσουνάμι που είναι να μπουν διάσπαρτες στον Ινδικό Ωκεανό ως τμήμα ενός περιφερειακού συστήματος προειδοποίησης. Η συνδεδεμένη με δορυφόρο σημαδούρα ανοιχτής θάλασσας επιπλέει στα 1.000 χλμ (620 μίλια) από τις ακτές, σχεδόν στα μισά της απόστασης ανάμεσα στην Ταϊλάνδη και τη Σρι Λάνκα.[3]