Ο πληθυσμός της πόλης ήταν στην αρχαιότητα σε συντριπτική πλειοψηφία Βενετικός αλλά υπήρχε και ένα μικρό ποσοστό Κελτών, καθώς η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία επεκτάθηκε βόρεια προς τις Άλπεις οι Κέλτες συγχωνεύτηκαν ή μετανάστευσαν. Η πόλη ορκίστηκε πίστη στην Ρώμη (225 π.χ.) και την βοήθησε στους πολέμους της με τους Κέλτες και τον Αννίβα όταν ξέσπασε ο Β΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος. Το Μπελλούνο ιδρύθηκε γύρω στο 220 - 200 π.χ. με πολλές εμπορικές και στρατιωτικές σχέσεις με τους Ρωμαίους προμηθεύοντας την Δημοκρατία με σίδηρο και χαλκό. Τον 2ο αιώνα π.χ. που οι Ρωμαίοι επεκτάθηκαν βόρεια η πόλη ενώθηκε πολιτικά και διοικητικά με την Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Το διάστημα που μεσολάβησε από την χρονιά που δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρ μέχρι την άνοδο του Αυγούστου το Μπελλούνο έγινε αποικία της Ρώμης και κατοικήθηκε από την Ρωμαϊκή φυλή Παπίρια. Με τον Αύγουστο ενσωματώθηκε στην "Περιοχή Χ" ή "Βενετία και Ίστρια" και κυβερνήθηκε από το "Συμβούλιο των Πρεσβυτέρων". Ένας από τους επιφανέστερους κατοίκους του Μπελλούνο ήταν ο Γάιος Φλάβιος Χοστίλιους και η σύζυγος του Δομήτια, οι σαρκοφάγοι τους βρίσκονται από τον 3ο αιώνα στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου.

Όταν έπεσε η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία την περιοχή κατέκτησαν τον 6ο αιώνα οι Λομβαρδοί και τον 8ο αιώνα ο Οίκος των Καρολιδών, ο περίφημος "Θησαυρός του Μπελλούνο" που βρίσκεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο χρονολογείται από εκείνη την περίοδο. Από τα τέλη του 9ου αιώνα η πόλη κυβερνήθηκε από έναν "επίσκοπο-κόμη" που δέχτηκε ένα κάστρο και τείχη, αργότερα πέρασε στην κατοχή των Γιβελλίνων. Μετά την ενσωμάτωση του Τρεβίζο κατακτήθηκε από την Δημοκρατία της Βενετίας (1404) και έγινε σημαντικό κέντρο μεταφοράς ξυλείας μέσω του ποταμού Πιάβε. Παρέμεινε στην Βενετία μέχρι την πτώση της Δημοκρατίας (1797), στην συνέχεια πέρασε στην Αυστροουγγαρία και στο Βασίλειο της Ιταλίας (1866). Ο σεισμός του 1873 κατέστρεψε το μεγαλύτερο τμήμα της πόλης και τον Καθεδρικό ναό.[1]