Natural History Museum, London
( Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Λονδίνου )Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο είναι μουσείο στο οποίο εκτίθεται ευρύ φάσμα δειγμάτων από διάφορους τομείς της φυσικής ιστορίας. Είναι ένα από τα τρία μεγάλα μουσεία που βρίσκονται στην Εξιμπίσιον Ροόουντ (Exhibition Road) του νοτίου Κένσινγκτον. Τα άλλα δύο είναι το Μουσείο Επιστημών (Science Museum) και το Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου (Victoria and Albert Museum). Η κύρια πρόσοψη του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας, ωστόσο, βρίσκεται στην Κρόμγουελ Ρόουντ (Cromwell Road).
Το μουσείο στεγάζει δείγματα σχετικά με τις βιοεπιστήμες και τις γεωεπιστήμες. Η συλλογή αποτελείται από περίπου 80 εκατομμύρια αντικείμενα τα οποία εντάσσονται σε πέντε κύριες συλλογές: βοτανική, εντομολογία, ορυκτολογία, παλαιοντολογία και ζωολογία. Το μουσείο είναι παγκοσμίου φήμης κέντρο έρευνας που ειδικεύεται στην ταξινόμηση, αναγνώριση και διατήρηση των δειγμάτων. Λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία του ιδρύματος, πολλές από τις συλλογές έχουν μεγάλη ιστορική, καθώς ...Διαβάστε περισσότερα
Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο είναι μουσείο στο οποίο εκτίθεται ευρύ φάσμα δειγμάτων από διάφορους τομείς της φυσικής ιστορίας. Είναι ένα από τα τρία μεγάλα μουσεία που βρίσκονται στην Εξιμπίσιον Ροόουντ (Exhibition Road) του νοτίου Κένσινγκτον. Τα άλλα δύο είναι το Μουσείο Επιστημών (Science Museum) και το Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου (Victoria and Albert Museum). Η κύρια πρόσοψη του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας, ωστόσο, βρίσκεται στην Κρόμγουελ Ρόουντ (Cromwell Road).
Το μουσείο στεγάζει δείγματα σχετικά με τις βιοεπιστήμες και τις γεωεπιστήμες. Η συλλογή αποτελείται από περίπου 80 εκατομμύρια αντικείμενα τα οποία εντάσσονται σε πέντε κύριες συλλογές: βοτανική, εντομολογία, ορυκτολογία, παλαιοντολογία και ζωολογία. Το μουσείο είναι παγκοσμίου φήμης κέντρο έρευνας που ειδικεύεται στην ταξινόμηση, αναγνώριση και διατήρηση των δειγμάτων. Λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία του ιδρύματος, πολλές από τις συλλογές έχουν μεγάλη ιστορική, καθώς και επιστημονική αξίας όπως τα δείγματα που συνέλεξε ο Κάρολος Δαρβίνος. Το μουσείο είναι ιδιαίτερα γνωστό για την έκθεση σκελετών δεινοσαύρων αλλά και για την περίτεχνη αρχιτεκτονική του, αποκαλούμενο μερικές φορές ως ο καθεδρικός ναός της φύσης - όπως υποδεικνύει και ο μεγάλος σκελετός του διπλόδοκου (Diplodocus) ο οποίος δεσπόζει στη θολωτή κεντρική αίθουσα. Η Βιβλιοθήκη του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας περιέχει εκτενείς συλλογές από βιβλία, περιοδικά, χειρόγραφα, έργα τέχνης και συλλογές που συνδέονται με την εργασία και την έρευνα των επιστημονικών κλάδων. Η πρόσβαση στη βιβλιοθήκη είναι δυνατή μόνο κατόπιν ραντεβού.
Αν και συνήθως αναφέρεται απλά ως Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, επίσημα αναφερόταν ως "Βρετανικό Μουσείο (Φυσική Ιστορία)" (British Museum (Natural History)) μέχρι το 1992 και παρά τον νομικό διαχωρισμό του από το Βρετανικό Μουσείο το 1963. Οι συλλογές του προήλθαν, αρχικά, από αυτές του Βρετανικού Μουσείου, ενώ το κτίριο - ορόσημο "Alfred Warehouse" κατασκευάστηκε και λειτούργησε το 1881 και αργότερα ενσωματώθηκε στο νέο ίδρυμα το Γεωλογικό Μουσείο. Το "κέντρο Δαρβίνου" (Darwin Centre) αποτελεί πιο πρόσφατη προσθήκη, η οποία εν μέρει σχεδιάστηκε ως πιο σύγχρονη εγκατάσταση προκειμένου να στεγάσει τις πιο πολύτιμες συλλογές του Μουσείου.
Όπως και άλλα δημόσια χρηματοδοτούμενα εθνικά μουσεία του Ηνωμένου Βασιλείου, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας δεν χρεώνει δικαιώματα εισόδου. Το μουσείο θεωρείται ως απαλλασσόμενο ίδρυμα και μη-κυβερνητικός δημόσιος οργανισμός που χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Πολιτισμού, Μέσων Ενημέρωσης και Αθλητισμού.Η Αικατερίνη, Δούκισσα του Cambridge είναι προστάτις του μουσείου. Στο Μουσείο υπηρετούν περίπου 850 υπάλληλοι. Οι δύο μεγαλύτερες στρατηγικές ομάδες είναι η ομάδα ενασχόλησης με το κοινό και η επιστημονική ομάδα.
Η δημιουργία της συλλογής είχε ως βάση τη συλλογή του Σερ Χανς Σλόαν (Sir Hans Sloane), γιατρού από το Ώλστερ (1660-1753), ο οποίος επέτρεψε η σημαντική συλλογη του να αγοραστεί από τη βρετανική κυβέρνηση σε τιμή πολύ κατώτερη της αγοραίας αξίας της εκείνη την εποχή. Αυτή η αγορά χρηματοδοτήθηκε από μια λαχειοφόρο αγορά. Η Συλλογή Sloane, η οποία περιελάμβανε αποξηραμένα φυτά, ζώα και ανθρώπινους σκελετούς, στεγάστηκε αρχικά στο Montagu House, στο Μπλούμσμπερι (Bloomsbury), το 1756, στο οποίο στεγαζόταν το Βρετανικό Μουσείο.
Το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής Sloane είχε εξαφανιστεί από τις πρώτες δεκαετίες του δέκατου ένατου αιώνα. Ο Δρ Τζωρτζ Σω (George Shaw), Έφορος (keeper) Φυσικής Ιστορίας κατά την περίοδο 1806-1813, πώλησε πολλά δείγματα στο Βασιλικό Κολέγιο Χειρουργών της Αγγλίας (Royal College of Surgeons of England) ενώ αποτέφρωσε άλλα τμήματα του υλικού στον περίβολο του μουσείου. Οι διάδοχοί του ζητούσαν κατά καιρούς από τους διαχειριστές της συλλογής να τους επιτραπεί να καταστρέψουν άχρηστα δείγματα.[1] Το 1833 η ετήσια έκθεση αναφέρει ότι από τις 5.500 έντομα που απαριθμούνταν στον κατάλογο του Σλόαν, δεν παρέμενε κανένα. Η αδυναμία του τμήματος φυσικής ιστορίας να διατηρήσει τα δείγματά του έγινε πασίγνωστη: το Υπουργείο Οικονομικών αρνήθηκε να του διαθέσει δείγματα που είχαν αποκτηθεί με έξοδα της κυβέρνησης. Οι προσλήψεις προσωπικού μαστίζονταν από την ευνοιοκρατία υπέρ των ευγενών: Το 1862 διορίστηκε ο ανεψιός της ερωμένης του διαχειριστή ως Βοηθός Εντομολογίας, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν ικανός να ξεχωρίσει μια πεταλούδα από ένα σκώρο.[2][3]
Ο Τζ. Ε. Γκρέι (J.E. Gray) (Έφορος Ζωολογίας 1840-1874) κατήγγειλε συμβάντα ψυχικών ασθενειών μεταξύ του προσωπικού: Ο Σω απείλησε να πατήσει κάθε κοχύλι που δεν περιλαμβανόταν στη 12η έκδοση του «Systema Naturae» του Λινναίου. Ένα άλλο μέλος του προσωπικού είχε αφαιρέσει όλες τις ετικέτες και τους αριθμούς εγγραφής από εντομολογικά δείγματα, τους οποίους είχε προσθέσει ένα άλλο μέλος του προσωπικού που το θεωρούσε ως ανταγωνιστή του. Η τεράστια συλλογή του κογχυολόγου Χιού Κάμινγκ (Hugh Cuming), που αποκτήθηκε από το μουσείο, μεταφέρθηκε από τη σύζυγο του Γκρέι σε ανοικτά δoχεία κατά μήκος της αυλής εν μέσω θυέλλης: όλες οι ετικέτες παρασύρθηκαν από τον άνεμο. Η ζημιά σε αυτή τη συλλογή λέγεται ότι δεν αποκαταστάθηκε ποτέ.[4]
Προϊστάμενος Βιβλιοθηκονόμος εκείνη την εποχή ήταν ο Αντόνιο Πανίτσι (Antonio Panizzi): Η περιφρόνησή του για τα τμήματα φυσικής ιστορίας, την ιστορία και την επιστήμη εν γένει ήταν καθολική. Το ευρύ κοινό δεν ενθαρρυνόταν να επισκεφθεί τα εκθέματα του Μουσείου. Το 1835 σε μια εξεταστική επιτροπή του Κοινοβουλίου, ο Σερ Χένρι Έλλις (Sir Henry Ellis) δήλωσε η πολιτική αυτή εγκρίθηκε πλήρως από τον προϊστάμενο Βιβλιοθηκονόμο και τους ανωτέρους συναδέλφους του.
Πολλά από αυτά τα σφάλματα διορθώθηκαν από τον παλαιοντολόγο Ρίτσαρντ Όουεν (Richard Owen), ο οποίος διορίστηκε Έφορος των φυσικών τμημάτων ιστορίας του Βρετανικού Μουσείου το 1856. Οι αλλαγές του οδήγησε τον Μπιλ Μπράιζον (Bill Bryson) να γράψει ότι "κάνοντας το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας ένα ίδρυμα για όλους, ο Όουεν άλλαξε το όραμά μας για τον προορισμό των μουσείων".[5]
Προσθήκη νέου σχολίου