Cattedrale di Santa Maria del Fiore

( Καθεδρικός ναός της Φλωρεντίας )

Ο Καθεδρικός ναός της Φλωρεντίας ή Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε (ιταλικά: Cattedrale di Santa Maria del Fiore) είναι ο καθεδρικός ναός (Ντουόμο) της Φλωρεντίας. Η κατασκευή του άρχισε το 1296 σε γοτθικό ρυθμό σε σχέδια του Αρνόλφο ντι Κάμπιο και ολοκληρώθηκε δομικά το 1436, με τον τρούλο σχεδιασμένο από τον Φιλίππο Μπρουνελλέσκι. Το εξωτερικό του ναού είναι καλυμμένο με πολύχρωμες μαρμάρινες πλάκες σε διάφορες αποχρώσεις του γκρι και του ροζ, χωρισμένες με λευκό, και διαθέτει περίτεχνη πρόσοψη του 19ου αιώνα σε ρυθμό γοτθικής αναγέννησης και σε σχέδιο Εμίλιο ντε Φαμπρίς.

Το συγκρότημα του καθεδρικό βρίσκεται στην Πιάτσα ντελ Ντουόμο και περιλαμβάνει επίσης το Βαπτιστήριο και το καμπαναριό του Τζιόττο. Τα τρία κτίρια είναι τμήμα του Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ που περιλαμβάνει το ιστορικό κέντρο της Φλωρεντίας και αποτελεί μείζον τουριστικό αξιοθέατο της Τοσκάνης. Ο ναός είναι ένας από τους μεγαλύτερους στην Ιταλία και ο τρο...Διαβάστε περισσότερα

Ο Καθεδρικός ναός της Φλωρεντίας ή Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε (ιταλικά: Cattedrale di Santa Maria del Fiore) είναι ο καθεδρικός ναός (Ντουόμο) της Φλωρεντίας. Η κατασκευή του άρχισε το 1296 σε γοτθικό ρυθμό σε σχέδια του Αρνόλφο ντι Κάμπιο και ολοκληρώθηκε δομικά το 1436, με τον τρούλο σχεδιασμένο από τον Φιλίππο Μπρουνελλέσκι. Το εξωτερικό του ναού είναι καλυμμένο με πολύχρωμες μαρμάρινες πλάκες σε διάφορες αποχρώσεις του γκρι και του ροζ, χωρισμένες με λευκό, και διαθέτει περίτεχνη πρόσοψη του 19ου αιώνα σε ρυθμό γοτθικής αναγέννησης και σε σχέδιο Εμίλιο ντε Φαμπρίς.

Το συγκρότημα του καθεδρικό βρίσκεται στην Πιάτσα ντελ Ντουόμο και περιλαμβάνει επίσης το Βαπτιστήριο και το καμπαναριό του Τζιόττο. Τα τρία κτίρια είναι τμήμα του Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ που περιλαμβάνει το ιστορικό κέντρο της Φλωρεντίας και αποτελεί μείζον τουριστικό αξιοθέατο της Τοσκάνης. Ο ναός είναι ένας από τους μεγαλύτερους στην Ιταλία και ο τρούλος ήταν μέχρι την ανάπτυξη νεότερων δομικών υλικών στη σύγχρονη εποχή ο μεγαλύτερος στον κόσμο. Παραμένει ο μεγαλύτερος τρούλος που έχει κατασκευαστεί από τούβλα.

Ο καθεδρικός είναι η έδρα της ρωμαιοκαθολικής αρχιεπισκοπής της Φλωρεντίας.

Η Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε χτίστηκε στη θέση του δεύτερου καθεδρικού ναού της Φλωρεντίας αφιερωμένου στην αγία Ρεπαράτα.[1] Η πρώτη ήταν η Βασιλική του Σαν Λορέντζο ντι Φιρέντσε, την οποία καθαγίασε το 393 ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων.[2] Η αρχαία κατασκευή, η οποία κτίστηκε στις αρχές του 5ου αιώνα και είχε υποστεί πολλές επισκευές, κατέστη ετοιμόρροπη με τον καιρό, σύμφωνα με τα Νέα Χρονικά (Nuova Cronica) του 14ου αιώνα, του Τζοβάνι Βιλάνι, και δεν ήταν πλέον αρκετά μεγάλη για να εξυπηρετήσει τον αυξανόμενο πληθυσμό της πόλης.[3] Άλλες μεγάλες πόλεις της Τοσκάνης είχαν αρχίσει φιλόδοξες ανακατασκευές των καθεδρικών ναών τους κατά την ύστερη Μεσαιωνική περίοδο, όπως η Πίζα και ιδιαίτερα η Σιένα, όπου οι τεράστιες προτεινόμενες επεκτάσεις δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.

Η νέα εκκλησία σχεδιάστηκε από τον Αρνόλφο ντι Κάμπιο και εγκρίθηκε από το δημοτικό συμβούλιο το 1294.[4] Ο ντι Κάμπιο ήταν επίσης αρχιτέκτονας της εκκλησίας Σάντα Κρότσε και του Παλάτσο Βέκιο.[5][6] Σχεδίασε τρία ευρεία κλίτη που τελείωναν κάτω από τον οκταγωνικό θόλο, με το μεσαίο να καλύπτει την περιοχή της Σάντα Ρεπαράτα. Ο θεμέλιος λίθος τοποθετήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1296 από τον Καρδινάλιο Βαλεριάννα, τον πρώτο παπικό ακόλουθο που έστειλε ποτέ στη Φλωρεντία. Η οικοδόμηση αυτού του τεράστιου έργου ήταν να διαρκέσει 140 χρόνια. Το σχέδιο του Αρνόλφο για το ανατολικό άκρο, αν και διατηρήθηκε ως ιδέα, επεκτάθηκε σε μεγάλο βαθμό.

 Το καμπαναριό του Τζιότο

Μετά το θάνατο του Αρνόλφο το 1302, οι εργασίες για τον καθεδρικό ναό επιβραδύνθηκαν για σχεδόν 50 χρόνια. Όταν τα λείψανα ανακαλύφθηκαν του Αγίου Ζηνόβιου ανακαλύφθηκαν το 1330 στην Σάντα Ρεπαράτα, το έργο απέκτησε νέα ώθηση. Το 1331, η Άρτε ντέλα Λάνα, η συντεχνία των εμπόρων μαλλιού, έβαλε υπό την αιγίδα της την κατασκευή του καθεδρικού ναού και το 1334 διόρισε τον Τζιότο να επιβλέπει το έργο. Με τη βοήθεια του Αντρέα Πιζάνο, ο Τζίοτο συνέχισε τη σχεδίαση του Κάμπιο. Μεγάλο επίτευγμα του ήταν η κατασκευή του κωδωνοστασίου. Όταν ο Τζιότο πέθανε στις 8 Ιανουαρίου 1337, ο Αντρέα Πιζάνο συνέχισε το κτίριο μέχρι να σταματήσει η εργασία λόγω του Μαύρου Θανάτου το 1348.

Το 1349 συνεχίστηκαν οι εργασίες στον καθεδρικό ναό κάτω από μια σειρά αρχιτεκτόνων, ξεκινώντας από τον Φραντσέσκο Ταλέντι, ο οποίος ολοκλήρωσε το κωδωνοστάσιο και διεύρυνε το συνολικό έργο για να συμπεριλάβει την κόγχη του ιερού και τα παρεκκλήσια. Το 1359, τον Ταλέντι διαδέχτηκε ο Τζοβάνι ντι Λάπο Γκίνι (1360-1369) ο οποίος χώριζε το κεντρικό ναό σε τέσσερα τετράγωνα. Άλλοι αρχιτέκτονες ήταν οι Αλμπέρτο Αρνόλντι, Τζοβάνι ντ'Αμπρότζιο, Νέρι ντι Φιοραβάντε και Αντρέα Ορκάνια. Το 1375, η παλιά εκκλησία της Σάντα Ρεπαράτα κατεδαφίστηκε. Ο ναός ολοκληρώθηκε το 1380 και το 1418 μόνο ο θόλος παρέμεινε ατελής.

Στις 18 Αυγούστου 1418, η Άρτε ντέλλα Λάνα ανακοίνωσε έναν διαγωνισμό αρχιτεκτονικού σχεδιασμού για την ανέγερση του τρούλου του Νέρι. Οι δύο κύριοι ανταγωνιστές ήταν δύο κύριοι χρυσοχόοι, ο Λορέντσο Γκιμπέρτι και ο Φιλίππο Μπρουνελλέσκι, τον οποίο υποστήριξε ο Κόζιμο των Μεδίκων. Ο Γκιμπέρτι ήταν ο νικητής ενός διαγωνισμού για ένα ζευγάρι χάλκινων θυρών για το Βαπτιστήριο το 1401 και ο δια βίου ανταγωνισμός μεταξύ των δύο παρέμεινε έντονος. Ο Μπρουνελέσκι κέρδισε και έλαβε την προμήθεια.[7]

 Ο ναός όπως ζωγραφίστηκε το 1365, πριν ολοκληρωθεί, από τον Αντρέα ντι Μποναϊούτο. Πομπή γύρω από τον ναό τον 18ο αιώνα.

Ο Γκιμπέρτι, διορισμένος συνεργολάβος, είχε μισθό ίσο με τον Μπρουνελέσκι και, αν και κανείς δεν κέρδισε το ανακοινωθέν έπαθλο των 200 φλορίνιων, και του υποσχέθηκαν ισάξια αναγνώριση, αν και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του σε άλλα έργα. Όταν ο Μπρουνελέσκι αρρώστησε ή παρίστανε τον άρρωστο, το έργο ήταν σύντομα στα χέρια του Γκιμπέρτι. Αλλά ο Γκιμπέρτι σύντομα έπρεπε να παραδεχτεί ότι ολόκληρο το έργο ήταν πέρα από τις δυνατότητές του. Το 1423, ο Μπρουνελέσκι επέστρεψε και ανέλαβε αποκλειστικά την ευθύνη της κατασκευής.[8]

Οι εργασίες άρχισαν στον τρούλο το 1420 και ολοκληρώθηκαν το 1436. Ο καθεδρικός ναός καθαγιάστηκε στον Πάπα Ευγένιο Δ΄ στις 25 Μαρτίου 1436 (την πρώτη ημέρα του έτους σύμφωνα με το ημερολόγιο της Φλωρεντίας). Ήταν ο πρώτος οκταγωνικός θόλος στην ιστορία που χτίστηκε χωρίς προσωρινό ξύλινο πλαίσιο στήριξης και ένα από τα πιο εντυπωσιακά έργα της Αναγέννησης. Κατά τη διάρκεια της καθαγίασης το 1436, παίχθηκε το μοτέτο Nuper rosarum flores του Γκιγιώμ Ντυφαί.

Η διακόσμηση του εξωτερικού του καθεδρικού ναού, που ξεκίνησε τον 14ο αιώνα, ολοκληρώθηκε μόλις το 1887, όταν ολοκληρώθηκε η πολυχρωματική μαρμάρινη πρόσοψη με το σχέδιο του Εμίλιο Ντε Φάμπρις. Το πάτωμα της εκκλησίας επενδύθηκε με μαρμάρινες πλάκες τον 16ο αιώνα.

Οι εξωτερικοί τοίχοι είναι επενδυμένοι με εναλλασσόμενες κάθετες και οριζόντιες ταινίες πολυχρωματικού μαρμάρου Καρράρα (λευκό), Πράτο (πράσινο), Σιένα (κόκκινο), Λαβέντσα και από άλλες θέσεις. Αυτές οι μαρμάρινες ζώνες έπρεπε να επαναλάβουν τις ήδη υπάρχουσες ζώνες στους τοίχους του παρακείμενου Βαπτιστηρίου και του κωδωνοστασίου του Τζιότο. Υπάρχουν δύο πλευρικές πόρτες: τη θύρα Κανονίτσι (νότια πλευρά) και τη θύρα Μαντόρλα (βόρεια πλευρά) με γλυπτά των Νάνι ντι Μπάνκο, Ντονατέλο και Γιάκοπο ντελλα Κουέρτσια. Τα έξι πλευρικά παράθυρα, αξιοσημείωτα για την λεπτεπίλεπτη μαρκίζα και τη διακόσμησή τους, χωρίζονται από πιλώνες. Μόνο τα τέσσερα παράθυρα που βρίσκονται πιο κοντά στο εγκάρσιο κλίτος επιτρέπουν να διέλθει το φως· τα άλλα δύο είναι διακοσμητικά. Τα κουφώματα είναι στρογγυλά, ένα κοινό χαρακτηριστικό στην ιταλική γοτθική αρχιτεκτονικά.

Κατά τη διάρκεια της μακράς του ιστορίας, ο καθεδρικός ναός ήταν η έδρα του Συμβουλίου της Φλωρεντίας (1439), άκουσε τα λόγια του Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα και έγινε μάρτυρας της δολοφονίας του Τζουλιάνο των Μεδίκων την Κυριακή 26 Απριλίου 1478 (με τον Λορέντζο τον Μεγαλοπρεπή να επιζεί με τα βίας), στη συνωμοσία των Πάτσι.

Bartlett, pp. 36–37 Tarihi, Güncelleme (23 Μαΐου 2018). «Michelangelo Rönesans döneminde Floransanın önde gelen Medici Ailesinin özel bir isteği üzerine hangisini yapmıştır». Haber46 (στα Τουρκικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2018.  Barlett, 36. Haines, Margaret (1989). «Brunelleschi and Bureaucracy: The Tradition of Public Patronage at the Florentine Cathedral». I Tatti Studies in the Italian Renaissance 3: 89–115. doi:10.2307/4603662. https://books.google.com/books?id=2S0rnQEACAAJ.  Krén, Emil· Marx, Daniel. «View of the nave and choir by ARNOLFO DI CAMBIO». Web Gallery of Art. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2018.  Sannio, Simone (12 Ιανουαρίου 2017). «Inside the House of Medici (Part II): Palazzo Vecchio». L'Italo-Americano. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-01-03. https://web.archive.org/web/20200103171318/https://italoamericano.org/story/2017-1-11/medici-palazzo-vecchio. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2017.  Zucconi, Guido (1995). Florence: An Architectural Guide. San Giovanni Lupatoto, Vr, Italy: Arsenale Editrice srl. ISBN 978-88-7743-147-9.  King, pp. 76–79.
Photographies by:
Statistics: Position
613
Statistics: Rank
166560

Προσθήκη νέου σχολίου

Esta pregunta es para comprobar si usted es un visitante humano y prevenir envíos de spam automatizado.

Security
291648573Click/tap this sequence: 4141

Google street view

Where can you sleep near Καθεδρικός ναός της Φλωρεντίας ?

Booking.com
487.403 visits in total, 9.187 Points of interest, 404 Destinations, 29 visits today.