Το κάστρο όπως φαίνεται από τα ανατολικά

Το σχέδιο του κάστρου, με κυκλικό δάπεδο και στρογγυλούς πύργους γύρω του μοιάζει να είναι εμπνευσμένο από το ανώτερο τμήμα του συμπλέγματος του Ηρώδειου, το οποίο είναι επίσης κυκλικό και έχει ένα μεγάλο κύριο πύργο και τρεις μικρότερους πύργους επίσης. Οι μικρότεροι είναι ενσωματωμένοι στο κάστρο, ενώ ο μεγάλος πύργος συνδέεται με το σύμπλεγμα μέσω μια ψηλής γέφυρας που διασχίζει τη τάφρο που το περιβάλλει.

Το κύριο τμήμα της οχύρωσης κατασκευάστηκε από τον αρχιτέκτονα Πέρε Σαλβά, ο οποίος δούλευσε στην κατασκευή του βασιλικού ανακτόρου της Λα Αλμουδάινα, μαζί με άλλους αρχιμάστορες ανάμεσα στο 1300 και το 1311 για τον βασιλιά Ιάκωβο Β΄ της Αραγωνίας και της Μαγιόρκας. Βράχοι από το λόφο στον οποίο βρίσκεται το κάστρο χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή, με αποτέλεσμα την εμφάνση ρωγμών. Μόλις το κάστρο είχε κτιστεί, και με την εισαγωγή του πυροβολικού, οι πολεμίστρες στα πάνω μπαλκόνια εξαφανίστηκαν, όπως μετά από λίγο και αυτές των πύργων και στη θέση τους κατασκευάστηκαν μικρά παράθυρα.

 Ο κεντρικός πύργος του κάστρου

Το κάστρο αρχικά ήταν η οικία των βασιλιάδων της Μαγιόρκα όταν αυτοί δεν διέμεναν στην ηπειρωτική Ευρώπη και στη συνέχεια σπάνια χρησιμοποιούταν ο οικία των αντιβασιλέων κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα. Ως οχύρωση, το κάστρο πολιορκήθηκε δύο φορές κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα χωρίς αποτέλεσμα, η πρώτη το 1343, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Πέτρου Δ΄ της Αραγωνίας για να ξαναενσωματώσει τα εδάφη στη Μαγιόρκα σε αυτά του στέμματος της Αραγωνίας, και άλλη μία φορά το 1391, κατά τη διάρκεια μιας αντισημιτικής επανάστασης των αγορτών. Το κάστρο έχει κατακτηθεί μόνο μία φορά, το 1521, μετά από μία επίθεση κατά τη διάρκεια της Επανάστασης των Αδελφοτήτων.

Το κάστρο συνήθως διοικούνταν από έναν άρχοντα φύλακα. Το 1408, ο βασιλιάς Μαρτίνος Α΄ της Αραγωνίας, έδωσε την αρχηγεία του Μπελβέρ στο συμβούλιο του Ιησού από τη Ναζαρέτ στη Βαλδεμόσα. Ο Κάρολος της Βιάνα έφτασε το 1459 για να πάρει στην κατοχή του τόσο το κάστρο όσο και το νησί, όπως είχε συμφωνήσει με τον πατέρα του Ιωάννη Β΄ της Αραγωνίας, αν και τελικά ο βασιλιάς δεν του χορήγησε την αρχηγία του κάστρου Μπελβέρ.

Όντας ένας περίκλειστος χώρος, από τα τέλη του 14ου αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή, ξεκινώντας με τη φυλάκιση της βασίλισσας Βιολάντας της Μαγιόρκα με τα παιδιά της Ιάκωβο και Ισαβέλλα και άλλων υποστηρικτών του βασιλιά Ιακώβου Γ΄ της Μαγιόρκα μετά τον θάνατό του στη μάχη του Λιουκμαζόρ το 1349. Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής χρησιμοποιήθηκε για τη φυλάκιση των υποστηρικτών του Φιλίππου του Ανζού, και μετά τη νίκη των Βουρβόνων, των Μαουλέτς (υποστηρικτών του Αψβούργου διεκδικητή). Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ισπανικής Ανεξαρτησίας χρησιμοποίηθηκε για τη φυλάκιση των αιχμαλώτων στη μάχη του Μπαϊλέν και αργότερα, πολιτικών κρατούμενων, όπως ο υπουργός Γασπάρ Μελτσόρ δε Χοβεγιάνος (1802-8), ο οποίος πραγματοποίησε την πρώτη περιγραφή του κάστρου. Το κάστρο από τότε έγινε φυλακή πολιτικών κρατούμενων, και χρησιμοποιήθηκε για τη φυλάκιση πολλών σημαντικών υποστηρικτών των μετέπειτα Αμψούργων διεκδικητών του ισπανικού θρόνου κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, και αργότερα ευγενών δημοκρατών και Καταλανών ηγετών κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, συμπεριλαμβανομένου το Αλεσάντρε Ζάουμε, μέλος του κοινοβουλίου, ο οποίος στη συνέχεια φυγαδεύτηκε.[1]

Το 1931, η δεύτερη ισπανική δημοκρατία έδωσε το κάστρο στην πόλη της Πάλμα, μαζί με το δάσος που το περιβάλλει. Έγινε μουσείο το 1932 και ανακαινίστηκε το 1976 ώστε να γίνει το ιστορικό μουσείο της πόλης. Χάρις στο χώρο στάθμευσης και το δρόμο ο οποίος κατασκευάστηκε δίπλα στο κάστρο, σήμερα προσελκύει μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Η κύρια αυλή είναι χώρος όπου λαμβάνουν χώρα πολλές διαφορετικές δημόσιες τελετές, πολιτιστικές εκδηλώσεις και συναυλίες. Εξαιτίας της θέσης του και την ορατότητα από τη θάλασσα ή οποιοδήποτε άλλο σημείο της πόλης, είναι ένα από σύμβολα της πόλης. Το 2010 δέχτηκε 312.213 επισκέπτες[2].