Η δημιουργία και λειτουργία των καναλιών στο Άμστερνταμ αποτελούν την επιτυχή έκβαση του πολεοδομικού σχεδιασμού της πόλης. Στις αρχές του 17ου αιώνα, με την αύξηση της μετανάστευσης, συντάχθηκε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο πόλης σύμφωνα με το οποίο σχηματίστηκαν τέσσερα ομόκεντρα κυκλικά κανάλια που κατέληγαν στην αποβάθρα IJ. Αυτό το σχήμα είναι γνωστό ως Γκραχτενγκόρντελ ενώ τρία από τα κανάλια προορίζονται για οικιστική χρήση (Χέρενγκραχτ, Κάιζεργκραχτ; Χέρενγκραχτ) και το τέταρτο, εξωτερικό κανάλι, το Σίνγκελγκραχτ, προορίζεται για λόγους άμυνας κα διαχείρισης των υδάτων. Το σχέδιο πόλης προέβλεπε επίσης την διασύνδεση των καναλιών μέσω ακτίνων, ένα σύνολο παράλληλων καναλιών στην περιοχή Γιορντάν (κυρίως για την μεταφορά εμπορευμάτων, όπως μπίρας); την μετατροπή του υπάρχοντος εντός της πόλης καναλιού Σίνγκελ από την χρήση του για αμυντικούς σκοπούς σε οικιστική και εμπορική χρήση, το χτίσιμο περισσότερων από εκατό γεφυρών. Ο αμυντικός σκοπός του καναλιού Νασάου εξυπηρετήθηκε από τάφρους και χωματώσεις, με πύλες στα σημεία διέλευσης αλλά όχι με τείχιση.

Η κατασκευή πραγματοποιήθηκε από τα δυτικά προς τα ανατολικά, σε όλο το πλάτος της διάταξης, σαν ένας γιγάντιος υαλοκαθαριστήρας, όπως τον ονομάζει ο ιστορικός Γκερτ Μακ - όχι από το κέντρο προς τα προάστια, όπως παρουσιάζεται στους λαϊκούς μύθους. Η κατασκευή του βορειοδυτικού τομέα ξεκίνησε το 1613 και ολοκληρώθηκε γύρω στο 1625. Το 1664 ξεκίνησε η κατασκευή του νότιου τομέα. Το ανατολικό τμήμα του ομόκεντρου καναλιού, που καλύπτει την περιοχή από τον ποταμό Άμστελ μέχρι τον κόλπο IJ, δεν υλοποιήθηκε επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Στους επόμενους αιώνες, η γη χρησιμοποιήθηκε κυρίως ως πάρκο, βοτανικός κήπος, γηροκομείο, θέατρο και άλλες δημόσιες εγκαταστάσεις - αλλά και ως πλωτοί δρόμοι.