Great Sand Dunes National Park and Preserve είναι ένα αμερικανικό εθνικό πάρκο που διατηρεί μια περιοχή μεγάλων αμμοθινών ύψους έως 750 πόδια (230 m) στην ανατολική άκρη της κοιλάδας San Luis και ένα παρακείμενο εθνικό καταφύγιο στην οροσειρά Sangre de Cristo, στο νότιο-κεντρικό Κολοράντο, Ηνωμένες Πολιτείες. Το πάρκο αρχικά χαρακτηρίστηκε Εθνικό Μνημείο των Μεγάλων Αμμόλοφων στις 17 Μαρτίου 1932, από τον Πρόεδρο Χέρμπερτ Χούβερ. Τα αρχικά όρια προστάτευαν μια έκταση 35.528 στρεμμάτων (55,5 τετραγωνικά μίλια, 143,8 χλμ²). Μια αλλαγή ορίων και ο επαναπροσδιορισμός ως εθνικό πάρκο και καταφύγιο εγκρίθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2000 και στη συνέχεια καθιερώθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2004. Το πάρκο περιλαμβάνει 107.342 στρέμματα (167,7 sq mi; 434,4 km²) ενώ το καταφύγιο προστατεύει επιπλέον 41.686 στρέμματα (65,1 τετραγωνικά μίλια, 168,7 χλμ²) για συνολικά 149.028 στρέμματα (232,9 τετρ. μίλια; 603,1 χλμ²). Το σύνολο των επισκεπτών αναψυχής ήταν 527.546 το 2019.

Το πάρκο περιέχει τους ψηλότερους αμμόλοφους στη Βόρεια Αμερική. Οι αμμόλοφοι καλύπτουν μια έκταση περίπου 30 τετραγωνικά μίλια (78 χλμ²) και εκτιμάται ότι περιέχουν πάνω από 1,2 κυβικά μίλια (5 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα) άμμου. Τα ιζήματα από τα γύρω βουνά γέμισαν την κοιλάδα κατά τη διάρκεια γεωλογικών χρονικών περιόδων. Μετά την υποχώρηση των λιμνών εντός της κοιλάδας, η εκτεθειμένη άμμος φυσήθηκε από τους κυρίαρχους νοτιοδυτικούς ανέμους προς το Sangre de Cristos, σχηματίζοντας τελικά το αμμόλοφο για περίπου δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Τα τέσσερα κύρια συστατικά του συστήματος Great Sand Dunes είναι η λεκάνη απορροής του βουνού, το dunefield, το φύλλο άμμου και το sabkha. Τα οικοσυστήματα εντός της ορεινής λεκάνης απορροής περιλαμβάνουν αλπικές τούνδρα, υποαλπικά δάση, ορεινές δασικές εκτάσεις και παρόχθιες ζώνες.

Τα στοιχεία της ανθρώπινης κατοίκησης στην κοιλάδα του Σαν Λούις χρονολογούνται πριν από περίπου 11.000 χρόνια. Οι πρώτοι ιστορικοί λαοί που κατοικούσαν στην περιοχή ήταν η φυλή των νότιων Ute. Οι Απάτσι και οι Ναβάχο έχουν επίσης πολιτιστικές συνδέσεις στην περιοχή. Στα τέλη του 17ου αιώνα, ο Ντιέγκο ντε Βάργκας, Ισπανός κυβερνήτης της Σάντα Φε ντε Νουέβο Μεξικό, έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος σε καταγραφή που εισήλθε στην κοιλάδα του Σαν Λουίς. Ο Juan Bautista de Anza, ο Zebulon Pike, ο John C. Frémont και ο John Gunnison ταξίδεψαν και εξερεύνησαν μέρη της περιοχής τον 18ο και τον 19ο αιώνα. Οι εξερευνητές ακολούθησαν σύντομα άποικοι που εκτρέφονταν, εκμεταλλεύονταν και εξόρυζαν την κοιλάδα από τα τέλη του 19ου αιώνα. Το πάρκο καθιερώθηκε για πρώτη φορά ως εθνικό μνημείο το 1932 για να το προστατεύσει από την εξόρυξη χρυσού και τις δυνατότητες μιας επιχείρησης κατασκευής σκυροδέματος.

Οι επισκέπτες πρέπει να περπατήσουν στον ευρύ και ρηχό κολπίσκο Medano για να φτάσουν στους αμμόλοφους την άνοιξη και καλοκαίρι. Ο κολπίσκος έχει συνήθως μια κορυφαία ροή από τα τέλη Μαΐου έως τις αρχές Ιουνίου. Από τον Ιούλιο έως τον Απρίλιο, είναι συνήθως όχι περισσότερο από μερικές ίντσες βάθος, αν υπάρχει καθόλου νερό. Επιτρέπεται η πεζοπορία σε όλους τους αμμόλοφους με την προειδοποίηση ότι η θερμοκρασία της επιφάνειας της άμμου μπορεί να φτάσει τους 150 °F (66 °C) το καλοκαίρι. Το Sandboard και το Sandboarding είναι δημοφιλείς δραστηριότητες, που γίνονται με ειδικά σχεδιασμένο εξοπλισμό που μπορεί να ενοικιαστεί ακριβώς έξω από την είσοδο του πάρκου ή στην Alamosa. Οι επισκέπτες με νόμιμα οχήματα τετρακίνησης μπορούν να συνεχίσουν μετά το τέλος του κεντρικού δρόμου του πάρκου προς το πέρασμα Medano σε 22 μίλια (35 km) μη ασφαλτοστρωμένου δρόμου, διασχίζοντας την κοίτη του ρέματος του Medano Creek εννέα φορές και διασχίζοντας 4 μίλια (6,4 km). ) από βαθιά άμμο. Το κυνήγι επιτρέπεται στο καταφύγιο το φθινόπωρο, αλλά απαγορεύεται ανά πάσα στιγμή εντός των ορίων του εθνικού πάρκου. Το καταφύγιο περιλαμβάνει σχεδόν όλες τις ορεινές περιοχές βόρεια και ανατολικά του αμμόλοφου, μέχρι την κορυφογραμμή του Sangre de Cristos.