Κατασκευή

Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, η αυξημένη εμπορική κίνηση στο Ιστ Εντ του Λονδίνου οδήγησε στην ανάγκη για ένα νέο πέρασμα πάνω από τον Τάμεση κατάντη της γέφυρας του Λονδίνου. Μια παραδοσιακή σταθερή γέφυρα δεν μπορούσε να κατασκευαστεί διότι θα απέκλειε την πρόσβαση των ιστιοφόρων στις αποβάθρες των ιστιοφόρων στο Πουλ του Λονδίνου.

Μια ειδική επιτροπή γέφυρας ή σήραγγας σχηματίστηκε το 1877, με επικεφαλής τον σερ Άλμπερτ Τζόσεφ Άλτμαν, για να βρεθεί μια λύση για το ποτάμιο πέρασμα. Κατατέθηκαν πάνω από 50 σχεδιαστικές προτάσεις, συμπεριλαμβανομένης και μιας πρότασης από τον πολιτικό μηχανικό σερ Τζόσεφ Μπάζλτζετ, η οποία απορρίφθηκε επειδή δεν ήταν αρκετά υψηλή. Τελικά το σχέδιο της γέφυρας εγκρίθηκε το 1884, όταν προτάθηκε να κτιστεί μια κινητή γέφυρα. Ο σερ Τζον Γουλφ Μπάρι ορίστηκε μηχανικός και ο σερ Χόρας Τζόουνς αρχιτέκτονας[1] (ήταν επίσης ένας από τους κριτές).[2] Η κατασκευή της γέφυρας αδειοδοτήθηκε από το κοινοβούλιο το 1885 με νομοθετική πράξη. Προσδιορίστηκε ότι το άνοιγμα πρέπει να είναι τουλάχιστον 61 μέτρα πλατύ και 41 μέτρα ψηλό. Η κατασκευή έπρεπε να είναι σε γοτθικό ρυθμό.[1] Ο Μπάρι σχεδίασε μια κινητή γέφυρα με δύο πύργους κτισμένους σε βάθρα. Το κεντρικό άνοιγμα θα γεφυρωνόταν από δύο ίσα κινητά μέρη τα οποία θα μπορούσαν να σηκωθούν για να περάσει η ποτάμια κίνηση.[1]

 Η γέφυρα κατά τη διάρκεια της κατασκευής (1892)

Η κατασκευή άρχισε το 1886 και διήρκησε για οχτώ χρόνια. Στην κατασκευή συμμετείχαν πέντε μεγαλοεργολάβοι[3] και 432 εργάτες. Δύο ογκώδη βάθρα, αποτελούμενα από τουλάχιστον 70.000 τόνους σκυροδέματος[2] βυθίστηκαν στην κοίτη του ποταμού για να στηρίξουν την κατασκευή. Πάνω από 11.000 τόνοι ατσαλιού χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του σκελετού, των πύργων και των πεζογεφυρών.[2] Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε γρανίτης από την Κορνουάλη και ασβεστόλιθος του Πόρτλαντ, τόσο για την προστασία του ατσαλιού όσο και για αισθητικούς λόγους.

Ο Τζόουνς πέθανε το 1886 και το έργο ανέλαβε ο Τζορτζ Ντ. Στίβενσον.[2] Ο Στίβενσον αντικατέστησε την πρόσοψη από τούβλο με μια βικτωριανού γοτθικού ρυθμού, η οποία κατέστησε τη γέφυρα ένα χαρακτηριστικό τοπόσημο και στόχο είχε να εναρμονίσει τη γέφυρα με τον γειτονικό πύργο του Λονδίνου. Το συνολικό κόστος της κατασκευής ήταν £1.184.000 (περίπου 132 εκατομμύρια λίρες σε τιμές 2018).[4]

Η γέφυρα εγκαινιάστηκε επίσημα στις 30 Ιουνίου 1894 από τον τότε πρίγκιπα της Ουαλίας (και μελλοντικό βασιλιά) Εδουάρδο και τη γυναίκα του Αλεξάνδρα.[5]

20ός αιώνας

Οι ψηλές πεζογέφυρες ανάμεσα στους πύργους απέκτησαν κακή φήμη σαν τόπος πορτοφολάδων και ιερόδουλων. Καθώς ήταν προσβάσιμες μόνο με σκαλοπάτια χρησιμοποιούνταν σπάνια από τους πεζούς και έκλεισαν το 1910. Ξανάνοιξαν το 1982.[6]

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1942, εγκαταστάθηκε άλλη μια μηχανή, ως μέτρο προστασίας σε περίπτωση που οι υπάρχουσες μηχανές καταστρέφονταν από εχθρικό σαμποτάζ. Ήταν μια οριζόντια μηχανή ιχθύος 142 ίππων κατασκευασμένη από τη Vickers Armstrong Ltd.. Είχε ένα σφόνδυλο διαμέτρου 3 μέτρων και βάρους 9 τόνων ο οποίος γύριζε με 30 στροφές το λεπτό. Η μηχανή τελικά κατέστη παρωχημένη όταν η γέφυρα εκσυγχρονίστηκε το 1974, και δωρήθηκε στο βιομηχανικό μουσείο του Φόρνσετ.[7]

Το 1974, ο αρχικός λειτουργικός μηχανισμός αντικαστάθηκε σε μεγάλο βαθμό από ένα νέο ηλεκτροϋδραυλικό σύστημα, σχεδιασμένο από το BHA Cromwell House, και οι αρχικοί οδοντωτοί τροχοί κινούνται από σύγχρονους υδραυλικούς κινητήρες. Το 1982 άνοιξε η έκθεση της Γέφυρας του Πύργου, η οποία στεγάζεται στους δύο πύργους, τις για καιρό κλειστές πεζογέφυρες και τα βικτωριανά μηχανοστάσια, όπου βρίσκονται οι αρχικές ατμομηχανές.[8][9][10]