Glacier National Park (U.S.)

( Εθνικό Πάρκο Γκλέισιερ (ΗΠΑ) )

Το Εθνικό Πάρκο Γκλέισιερ (αγγλικά: Glacier National Park, μτφ. «Εθνικό Πάρκο Παγετώνων») είναι εθνικός δρυμός των Η.Π.Α. Ανήκει στην πολιτεία Μοντάνα και βρίσκεται κοντά στα σύνορα με τον Καναδά, στο ύψος των πολιτειών Αλμπέρτα και Βρετανική Κολομβία. Έχει έκταση 4.000 χμ², περίπου, και περιλαμβάνει τμήματα δύο οροσειρών (υπο-οροσειρές των Βραχωδών Ορέων), πάνω από 130 επώνυμες λίμνες, περισσότερα από 1.000 διαφορετικά είδη φυτών και εκατοντάδες είδη ζώων. Αυτό το τεράστιο, παρθένο οικοσύστημα είναι το επίκεντρο αυτού που έχει αναφερθεί ως «Κορώνα του Ηπειρωτικού Οικοσυστήματος», μια περιοχή προστατευόμενης γης, με ολική έκταση 41.000 χμ².

Η περιοχή -που έγινε αργότερα εθνικό πάρκο- κατοικήθηκε για πρώτη φορά από τους ιθαγενείς Ινδιάνους (Native Americans). Κατά την άφιξη των Ευρωπαίων εξερευνητών κυριαρχούσαν οι Μαυροπόδαροι (Blackfeet) στις ανατολικές και οι Πλατυκέφαλοι (Flathead) στις δυτικές περιοχές. Ευρισκόμενοι υπό πίεση, το 1895 ο...Διαβάστε περισσότερα

Το Εθνικό Πάρκο Γκλέισιερ (αγγλικά: Glacier National Park, μτφ. «Εθνικό Πάρκο Παγετώνων») είναι εθνικός δρυμός των Η.Π.Α. Ανήκει στην πολιτεία Μοντάνα και βρίσκεται κοντά στα σύνορα με τον Καναδά, στο ύψος των πολιτειών Αλμπέρτα και Βρετανική Κολομβία. Έχει έκταση 4.000 χμ², περίπου, και περιλαμβάνει τμήματα δύο οροσειρών (υπο-οροσειρές των Βραχωδών Ορέων), πάνω από 130 επώνυμες λίμνες, περισσότερα από 1.000 διαφορετικά είδη φυτών και εκατοντάδες είδη ζώων. Αυτό το τεράστιο, παρθένο οικοσύστημα είναι το επίκεντρο αυτού που έχει αναφερθεί ως «Κορώνα του Ηπειρωτικού Οικοσυστήματος», μια περιοχή προστατευόμενης γης, με ολική έκταση 41.000 χμ².

Η περιοχή -που έγινε αργότερα εθνικό πάρκο- κατοικήθηκε για πρώτη φορά από τους ιθαγενείς Ινδιάνους (Native Americans). Κατά την άφιξη των Ευρωπαίων εξερευνητών κυριαρχούσαν οι Μαυροπόδαροι (Blackfeet) στις ανατολικές και οι Πλατυκέφαλοι (Flathead) στις δυτικές περιοχές. Ευρισκόμενοι υπό πίεση, το 1895 οι Μαυροπόδαροι παραχώρησαν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση τα ορεινά τμήματα των περιοχών τους που, αργότερα, έγιναν μέρος του πάρκου. Σύντομα, μετά την ίδρυση του πάρκου, στις 11 Μαΐου 1910, κατασκευάστηκαν από τον Μεγάλο Βόρειο Σιδηρόδρομο (Great Northern Railway, GN) πολλά ξενοδοχεία και σαλέ. Αυτά τα ιστορικά κτήρια, ανήκουν στον κατάλογο των Εθνικών Ιστορικών Αξιοθεάτων των ΗΠΑ (National Historic Landmarks, NHL) και, συνολικά, 350 τοποθεσίες βρίσκονται στο Εθνικό Μητρώο Ιστορικών Χώρων (National Register of Historic Places, NRHP).

Τα βουνά του Εθνικού Πάρκου Γκλέισιερ άρχισαν να σχηματίζονται πριν από 170 εκατομμύρια χρόνια, όταν αρχαίοι βράχοι ανυψώθηκαν προς τα ανατολικά, εφιππεύοντας πολύ νεότερα στρώματα. Αυτή η γεωλογική ανύψωση, γωστή ως Lewis Overthrust, περιλαμβάνει ιζηματογενή πετρώματα που θεωρείται ότι εμπεριέχουν μερικά από τα καλύτερα απολιθωμένα παραδείγματα -εξαιρετικά πρώιμης ζωής- που βρέθηκαν οπουδήποτε στη Γη. Τα σημερινά σχήματα των οροσειρών Λιούις και Λίβινγκστον, καθώς και η τοποθέτηση και το μέγεθος των λιμνών του πάρκου, αποτυπώνουν τις -προφανείς- ενδείξεις μαζικής παγετωνικής δράσης, οι οποίες απέφεραν κοιλάδες σχήματος U και άφησαν πίσω τους λιθώνες (moraines) που κατακλύστηκαν από νερό, δημιουργώντας λίμνες. Από τους, περίπου, 150 παγετώνες που υπήρχαν στο πάρκο στα μέσα του 19ου αιώνα, μόνο 25 ενεργοί παγετώνες είχαν παραμείνει μέχρι το 2010. Οι επιστήμονες που μελετούν τους παγετώνες του πάρκου εκτιμούν ότι, όλοι οι παγετώνες ενδέχεται να εξαφανιστούν έως το 2030 εάν διατηρηθούν τα σημερινά κλιματικά μοτίβα.

Στο Εθνικό Πάρκο Γκλέισιερ ζουν ακόμα, σχεδόν όλα τα αρχέγονα φυτικά και ζωικά είδη του. Μεγάλα θηλαστικά, όπως αρκούδες γκρίζλι, άλκες και ορέαμνοι καθώς και σπάνια ή απειλούμενα με εξαφάνιση είδη όπως αδηφάγοι και καναδικοί λύγκες, διαβιώνουν στο πάρκο. Έχουν τεκμηριωθεί εκατοντάδες είδη πτηνών, περισσότερα από δώδεκα είδη ψαριών και κάποια είδη ερπετών και αμφιβίων. Το πάρκο ενσωματώνει πολλά οικοσυστήματα. Μεγάλες δασικές πυρκαγιές δεν είναι συνηθισμένες στο πάρκο. Ωστόσο, το 2003, πάνω από το 13% της έκτασης του πάρκου είχε παραδοθεί στη φωτιά.

Το Εθνικό Πάρκο Γκλέισιερ χαρακτηρίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως Απόθεμα Βιόσφαιρας (Biosphere Reserve), το 1976, και ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς (World Heritage Site), το 1995.

Σύμφωνα με αρχαιολογικά ευρήματα, οι Ιθαγενείς Ινδιάνοι έφθασαν για πρώτη φορά στην περιοχή του παγετώνα, περίπου 10.000 χρόνια πριν. Οι πρώτοι κάτοικοι με γενεαλογική γραμμή στις σημερινές φυλές ήταν οι Πλατυκέφαλοι (Flathead, (Salish), Kootenai, Shoshone και Τσεγιέν. Οι Μαυροπόδαροι (Blackfeet) έφθασαν γύρω στις αρχές του 18ου αιώνα και σύντομα κυριάρχησαν στις ανατολικές πλαγιές όσων αργότερα έγιναν το πάρκο, καθώς και στις Μεγάλες Πεδιάδες ακριβώς στα ανατολικά. [1] Η περιοχή του πάρκου παρείχε καταφύγιο στους Μαυροπόδαρους από τους σκληρούς χειμωνιάτικους ανέμους των πεδιάδων, επιτρέποντάς τους να συμπληρώσουν το παραδοσιακό κυνήγι βισόνων με κρέας άλλων θηραμάτων. Σήμερα, η Προστατευόμενη Επικράτεια των Μαυροπόδαρων συνορεύει με το πάρκο στα ανατολικά, ενώ η αντίστοιχη των Πλατυκέφαλων βρίσκεται δυτικά και νότια του πάρκου. Για τους Μαυροπόδαρους Ινδιάνους, τα βουνά αυτής της περιοχής, ειδικά το Τσιφ (Chief Mountain) και η περιοχή στα νοτιοανατολικά της Two Medicine, θεωρούνταν η «σπονδυλική στήλη του κόσμου». [2] Το 1895 ο Αρχηγός Άσπρο Μοσχάρι (White Calf) των Μαυροπόδαρων εξουσιοδότησε την κυβέρνηση των ΗΠΑ για πώληση της ορεινής περιοχής, περίπου 800.000 στρεμμάτων (3.200 χμ²), με την προϋπόθεση ότι θα διατηρούσε δικαιώματα χρήσης στη γη για κυνήγι, όσο η παραχωρούμενη λωρίδα θα αποτελεί δημόσια γη των Ηνωμένων Πολιτειών. [3] Έτσι καθιερώθηκαν τα σημερινά όρια μεταξύ του πάρκου και της Επικράτειας.

 Απεικόνιση καταυλισμού Μαυροπόδαρων Ινδιάνων στο πάρκο, στις αρχές του 20ού αιώνα

Κατά τη διάρκεια της εξερεύνησης του ποταμού Μαράιας (Marias) το 1806, η Αποστολή Λιούις & Κλαρκ (Lewis & Clark Expedition) έφθασε σε απόσταση 80 χιλιομέτρων από την περιοχή που σήμερα είναι το πάρκο. Μια σειρά από εξερευνήσεις μετά το 1850 βοήθησαν να διαμορφωθεί η αντίληψη της περιοχής που αργότερα έγινε το πάρκο. Το 1885, ο George Bird Grinnell προσέλαβε τον γνωστό εξερευνητή James James Willard Schultz για να τον καθοδηγήσει σε μια εκστρατεία κυνηγιού σε αυτό που αργότερα θα γίνει το πάρκο. [4] Μετά από αρκετές ακόμα εξορμήσεις στην περιοχή, ο Grinnell γοητευμένος από το σκηνικό, πέρασε τις επόμενες δύο δεκαετίες εργαζόμενος για την ίδρυση ενός εθνικού πάρκου. Το 1901 έγραψε μια περιγραφή της περιοχής στην οποία αναφερόταν ως η «Κορώνα της ηπείρου». Οι προσπάθειές του να προστατεύσει τη συγκεκριμένη γη, τον καθιστούν κορυφαίο συνεισφέροντα σε αυτό το γεγονός. [5] Λίγα χρόνια μετά την πρώτη επίσκεψη του Grinnell, ο Henry L. Stimson και δύο σύντροφοί του, συμπεριλαμβανομένου ενός Μαυροπόδαρου, ανέβηκαν στην απότομη ανατολική πλευρά του όρους Τσιφ, το 1892.

Το 1891 ο Μεγάλος Βόρειος Σιδηρόδρομος διέσχισε το Πέρασμα του Μαράιας (Marias Pass), στα 1.589 μ., κατά μήκος του νότιου ορίου του πάρκου. Σε μια προσπάθεια να τονώσει τη χρήση του σιδηρόδρομου, η εταιρία διαφήμισε τις ομορφιές της περιοχής στο κοινό. Ασκώντας πίεση στο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών, το πάρκο χαρακτηρίστηκε ως δασική περιοχή, το 1897. [6] Εν τω μεταξύ, υποστηρικτές της προστασίας της περιοχής συνέχισαν τις προσπάθειές τους.

Το 1910, υπό την επιρροή του κλαμπ Boone & Crockett [7], με επικεφαλής τα μέλη του κλαμπ, George Bird Grinnell, Henry L. Stimson και την ίδια τη σιδηροδρομική εταιρία, εισήχθη ένα νομοσχέδιο στο αμερικανικό Κογκρέσο, το οποίο επανασχεδίασε την περιοχή από δασικό καταφύγιο σε εθνικό πάρκο. Το νομοσχέδιο αυτό υπογράφηκε από τον Πρόεδρο Ουίλιαμ Χάουαρντ Ταφτ , στις 11 Μαΐου 1910. [8][9] Το 1910 ο Grinnell έγραψε: «Αυτό το πάρκο, η χώρα οφείλει στο κλαμπ Boone & Crockett, τα μέλη του οποίου ανακάλυψαν την περιοχή, πρότειναν να αξιολογηθεί ξεχωριστά, προκάλεσαν να εισαχθεί νομοσχέδιο στο Κογκρέσο και να ξυπνήσει το ενδιαφέρον γι’ αυτό σε όλη τη χώρα». [10]

Από τον Μάιο έως τον Αύγουστο του 1910, ο επιβλέπων δασικών αποθεμάτων, Fremont Nathan Haines, διαχειρίστηκε τους πόρους του πάρκου ως ο πρώτος ενεργός επιθεωρητής. Τον Αύγουστο του 1910 ο William Logan διορίστηκε ο πρώτος επιθεωρητής του πάρκου. Ενώ ο χαρακτηρισμός του δασικού καταφυγίου επιβεβαίωσε τα παραδοσιακά δικαιώματα χρήσης των Μαυροπόδαρων Ινδιάνων, η νομοθετική ρύθμιση του εθνικού πάρκου δεν αναφέρει τις εγγυήσεις στους Ιθαγενείς Αμερικανούς. Είναι η θέση της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών ότι, με την ειδική ονομασία ως Εθνικό Πάρκο, τα βουνά παραχώρησαν το καθεστώς πολλαπλών χρήσεων των δημόσιων γαιών τους, και τα προηγούμενα δικαιώματα έπαυσαν να υφίστανται, όπως επιβεβαιώθηκε από το Δικαστήριο Αξιώσεων (Court of Claims), το 1935. Κάποιοι Μαυροπόδαροι υποστήριξαν ότι, τα παραδοσιακά δικαιώματα χρήσης εξακολουθούν να υφίστανται de jure. [11]

 Το ξενοδοχείο Many Glacier στις όχθες της λίμνης Swiftcurrent

Ο Μεγάλος Βόρειος Σιδηρόδρομος, υπό την επίβλεψη του προέδρου Louis W. Hill, κατασκεύασε πολλά ξενοδοχεία και σαλέ σε όλο το πάρκο, στη δεκαετία του 1910, για να προωθήσει τον τουρισμό. Αυτά τα κτήρια, που κατασκευάστηκαν και λειτούργησαν από μια θυγατρική του Μεγάλου Βόρειου, με την επωνυμία Glacier Park Company, σχεδιάστηκαν με βάση την ελβετική αρχιτεκτονική ως μέρος του σχεδίου του Hill να παρομοιάσει το Γκλέισιερ με «Ελβετία της Αμερικής». Ο Χιλ ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα να χρηματοδοτήσει καλλιτέχνες για να έρθουν στο πάρκο, κατασκευάζοντας τουριστικά καταλύματα για να εκθέσουν τη δουλειά τους. Τα ξενοδοχεία του στο πάρκο ουδέποτα απέφεραν κέρδη, αλλά προσείλκυσαν χιλιάδες επισκέπτες που ήρθαν μέσω του Μεγάλου Βόρειου Σιδηροδρόμου. Οι παραθεριστές, συνήθως, έπαιρναν ταξιδιωτικά πακέτα χρησιμοποιώντας άλογα μεταξύ των καταλυμάτων ή χρησιμοποίησαν εποχικές διαδρομές ταχυδρομικών αμαξών για να έχουν πρόσβαση στην περιοχή Many Glacier στα βορειοανατολικά. [12]

Όταν το πάρκο καθιερώθηκε και οι επισκέπτες άρχισαν να βασίζονται περισσότερο στα αυτοκίνητα, άρχισαν εργασίες στο δρόμο Going-to-the-Sun Road, ολικού μήκους 85χλμ., ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1932. Επίσης, γνωστός απλά ως Sun Road (Δρόμος του Ήλιου), ο δρόμος διχοτομεί το πάρκο και είναι η μόνη διαδρομή που κατευθύνεται βαθιά μέσα στο πάρκο, περνώντας από το Πέρασμα Λόγκαν (Logan Pass), στα 2.026 μ. [13]

https://www.nps.gov/archive/glac/history/overview.htm http://www.gutenberg.org/ebooks/11547 Spence, Mark David (1999). Dispossessing the Wilderness. New York: Oxford University Press. p. 80.ISBN 978-0-19-514243-3. Hanna, Warren L (1986). "Exploring With Grinnell". The Life and Times of James Willard Schultz (Apikuni). Norman, Oklahoma: University of Oklahoma Press. pp. 133–145. ISBN 0-8061-1985-3 https://books.google.gr/books?id=WIPPAAAAMAAJ&pg=PA660&lpg=PA660&dq=The+crown+of+the+continent+in+Century+magazine&q=&redir_esc=y&hl=el Spence, Mark David (July 1996). "Crown of the Continent, Backbone of the World". Environmental History. Durham, NC: Forest History Society Grinnell, George Bird (1910). History of the Boone and Crockett Club. New York, New York: Forest and Stream Publishing Co. p. 9. Andrew C. Harper, "The Creation of Montana's Glacier National Park," Montana: The Magazine of Western History, Summer 2010, 60#2 pp 3–24 https://www.nps.gov/glac/learn/news/glacier-centennial-2010.htm Grinnell, George Bird (1910). The History of the Boone and Crockett Club. New York, New York: Forest and Stream Publishing Company. p. 49. Spence, Mark David (July 1996). "Crown of the Continent, Backbone of the World". Environmental History. Durham, NC: Forest History Society. 1 (3): 40–41.JSTOR 3985155 Hipólito Rafael Chacón, "The Art of Glacier National Park," Montana: The Magazine of Western History,Summer 2010, Vol. 60 Issue 2, pp 56–74 Guthrie, C. W. (2006). Going-To-The-Sun Road: Glacier National Park's Highway to the Sky. Helena, Montana: Farcountry Press. p. 8. ISBN 978-1-56037-335-3.
Photographies by:
U.S. National Park Service - Public domain
Statistics: Position
147
Statistics: Rank
355696

Προσθήκη νέου σχολίου

Esta pregunta es para comprobar si usted es un visitante humano y prevenir envíos de spam automatizado.

Security
125836947Click/tap this sequence: 7865

Google street view

Where can you sleep near Εθνικό Πάρκο Γκλέισιερ (ΗΠΑ) ?

Booking.com
487.358 visits in total, 9.187 Points of interest, 404 Destinations, 43 visits today.