Προαποικιακή περίοδος

Τα αρχαιολογικά ευρήματα σε όλη την περιοχή δείχνουν ότι η Σενεγάλη κατοικήθηκε κατά τους προϊστορικούς χρόνους και κατοικούνταν συνεχώς από διάφορες εθνότητες. Μερικά βασίλεια δημιουργήθηκαν γύρω στον έβδομο αιώνα: το Τακούρ τον ένατο αιώνα, το Ναμαντίρου και η Αυτοκρατορία Τζολόφ κατά τον 13ο και 14ο αιώνα. Η ανατολική Σενεγάλη ήταν κάποτε μέρος της Αυτοκρατορίας της Γκάνας.

Το Ισλάμ εισήχθη μέσω της επαφής των Τουκουλέρ και των Σονινκέ με τη δυναστεία των Αλμοραβίδων του Μαγκρέμπ, οι οποίοι με τη σειρά τους το διέδωσαν με τη βοήθεια των Αλμοραβίδων και των συμμάχων των Τουκουλέρ. Σε αυτό αντιστάθηκαν εθνότητες παραδοσιακών θρησκειών, ιδιαίτερα οι Σερέρ.[1][2]

Τον 13ο και 14ο αιώνα, η περιοχή τέθηκε υπό την επιρροή των αυτοκρατοριών στα ανατολικά. Η αυτοκρατορία Τζολόφ της Σενεγάλης ιδρύθηκε επίσης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Στην περιοχή της Σενεγκάμπια, μεταξύ 1300 και 1900, σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού υποδουλώθηκε, συνήθως ως αποτέλεσμα της αιχμαλωσίας σε πόλεμο.[3]

Τον 14ο αιώνα η αυτοκρατορία Τζολόφ έγινε πιο ισχυρή, έχοντας ενώσει τους Καγιόρ και τα βασίλεια Μπαόλ, Σινέ, Σαλούμ, Βααλό, Φουτά Τοορό και Μπαμπούκ, ή μεγάλο μέρος της σημερινής Δυτικής Αφρικής. Η αυτοκρατορία ήταν μια εθελοντική συνομοσπονδία διαφόρων κρατών αντί να χτιζόταν με στρατιωτική κατάκτηση.[4][5] Η αυτοκρατορία ιδρύθηκε από τον Ντιαντιανέ Ντιαγιέ, με καταγωγή Σερέρ [6][7] και Τουκουλέρ, ο οποίος ήταν σε θέση να σχηματίσει έναν συνασπισμό με πολλές εθνότητες, αλλά κατέρρευσε γύρω στο 1549 με την ήττα και τη δολοφονία του Λελέ Φουλί Φακ από τον Αμαρί Γκονέ Σομπέλ Φαλ.

Αποικιακή εποχή  Η Πορτογαλική Αυτοκρατορία ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή δύναμη που αποίκισε τη Σενεγάλη, ξεκινώντας με την άφιξη του Ντίνις Ντίας το 1444 στο νησί Γκορέ και τελείωσε το 1888, όταν οι Πορτογάλοι έδωσαν το Ζιγκινσόρ στους Γάλλους.

Στα μέσα του 15ου αιώνα, οι Πορτογάλοι αποβιβάστηκαν στην ακτογραμμή της Σενεγάλης, ακολουθούμενοι από έμπορους που εκπροσωπούσαν άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Γάλλων.[8] Διάφορες ευρωπαϊκές δυνάμεις — η Πορτογαλία, η Ολλανδία και η Μεγάλη Βρετανία — ανταγωνίζονταν για το εμπόριο στην περιοχή από τον 15ο αιώνα και μετά.

Το 1677, η Γαλλία απέκτησε τον έλεγχο αυτού που είχε γίνει ένα μικρό σημείο εκκίνησης στο εμπόριο σκλάβων στον Ατλαντικό: το νησί Γκορέ δίπλα στο σύγχρονο Ντακάρ, που χρησιμοποιήθηκε ως βάση για την αγορά σκλάβων από τις αντιμαχόμενες φυλές στην ηπειρωτική χώρα.[9][10]

Οι Ευρωπαίοι ιεραπόστολοι εισήγαγαν τον Χριστιανισμό στη Σενεγάλη και το Καζαμανς τον 19ο αιώνα. Τη δεκαετία του 1850 οι Γάλλοι άρχισαν να επεκτείνονται στην ηπειρωτική χώρα της Σενεγάλης, αφού κατάργησαν την δουλεία,[11] προσθέτοντας ιθαγενή βασίλεια όπως οι Βααλό, Καγιόρ, Μπαόλ και Τζολόφ. Οι Γάλλοι άποικοι εισέβαλαν σταδιακά και κατέλαβαν όλα τα βασίλεια, εκτός από το Σινέ και το Σαλούμ, υπό τον Κυβερνήτη Λουί Φαϊντέρμπ.[4][12]

Ανεξαρτησία  Η βραχύβια Ομοσπονδία του Μάλι.

Τον Ιανουάριο του 1959, η Σενεγάλη και το Γαλλικό Σουδάν συγχωνεύτηκαν για να σχηματίσουν την Ομοσπονδία του Μάλι, η οποία έγινε πλήρως ανεξάρτητη στις 20 Ιουνίου 1960, ως αποτέλεσμα μιας συμφωνίας μεταφοράς εξουσίας που υπογράφηκε με τη Γαλλία στις 4 Απριλίου 1960. Λόγω εσωτερικών πολιτικών δυσκολιών, η Ομοσπονδία διαλύθηκε στις 20 Αυγούστου 1960 όταν η Σενεγάλη και το Γαλλικό Σουδάν (που μετονομάστηκε σε Δημοκρατία του Μάλι) κήρυξαν την ανεξαρτησία τους.

Ο Λεοπόλντ Σεντάρ Σανγκόρ, διεθνώς γνωστός ποιητής, πολιτικός και πολιτικός, εξελέγη πρώτος πρόεδρος της Σενεγάλης τον Αύγουστο του 1960. Ο αφρικανιστής, ο Σενγκόρ υποστήριξε τον αφρικανικό σοσιαλισμό.[13]

Στη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970 παρατηρήθηκε η συνεχής και επίμονη παραβίαση των συνόρων της Σενεγάλης από τον πορτογαλικό στρατό στρατό από την Πορτογαλική Γουινέα. Σε απάντηση, η Σενεγάλη απευθύνθηκε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών το 1963, το 1965, το 1969 (σε απάντηση στον βομβαρδισμό από το πορτογαλικό πυροβολικό), το 1971 και τέλος το 1972.

Το 1980, ο Πρόεδρος Σενγκόρ αποφάσισε να αποσυρθεί από την πολιτική. Την επόμενη χρονιά, μεταβίβασε την εξουσία το 1981 στον επιλεγμένο διάδοχό του, Αμπντού Ντιούφ. Ο πρώην πρωθυπουργός Μαμαντού Ντιά, ο οποίος ήταν αντίπαλος του Σενγκόρ, έθεσε υποψηφιότητα για εκλογές το 1983 εναντίον του Ντιούφ, αλλά έχασε.

Η Σενεγάλη ενώθηκε με την Γκάμπια για να σχηματίσει την ονομαστική Συνομοσπονδία της Σενεγκάμπια την 1η Φεβρουαρίου 1982. Ωστόσο, η ένωση διαλύθηκε το 1989. Παρά τις ειρηνευτικές συνομιλίες, μια νότια αυτονομιστική ομάδα στην περιοχή Κάζαμανς συγκρούστηκε σποραδικά με τις κυβερνητικές δυνάμεις αρχίζοντας το 1982. Στις αρχές του 21ου αιώνα, η ένταση έχει υποχωρήσει και ο Πρόεδρος Μακί Σαλ προχώρησε σε συνομιλίες με τους αντάρτες στη Ρώμη τον Δεκέμβριο του 2012.