Death Valley National Park είναι ένα αμερικανικό εθνικό πάρκο που εκτείνεται στα σύνορα Καλιφόρνια-Νεβάδα, ανατολικά της Σιέρα Νεβάδα. Τα όρια του πάρκου περιλαμβάνουν την Κοιλάδα του Θανάτου, το βόρειο τμήμα της κοιλάδας Panamint, το νότιο τμήμα της κοιλάδας Eureka και το μεγαλύτερο μέρος της κοιλάδας Saline. Το πάρκο καταλαμβάνει μια ζώνη διεπαφής μεταξύ της άνυδρης Μεγάλης Λεκάνης και των ερήμων Μοχάβε, προστατεύοντας τη βορειοδυτική γωνία της ερήμου Μοχάβε και το ποικιλόμορφο περιβάλλον της από αλυκές, αμμόλοφους, κακοτοπιές, κοιλάδες, φαράγγια και βουνά. Η Κοιλάδα του Θανάτου είναι το μεγαλύτερο εθνικό πάρκο στις συνεχόμενες Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και το πιο ζεστό, ξηρό και χαμηλότερο από όλα τα εθνικά πάρκα των Ηνωμένων Πολιτειών. Περιέχει τη λεκάνη Badwater, το δεύτερο χαμηλότερο σημείο στο δυτικό ημισφαίριο και το χαμηλότερο στη Βόρεια Αμερική στα 282 πόδια (86 m) κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Περισσότερο από το 93% του πάρκου είναι χαρακτηρισμένη περιοχή άγριας φύσης. Το πάρκο φιλοξενεί πολλά είδη φυτών και ζώων που έχουν προσαρμοστεί σε αυτό το σκληρό περιβάλλον της ερήμου, όπως ο θάμνος κρεόσωτου, το δέντρο Joshua, το μεγαλόπτερο πρόβατο, το κογιότ και το απειλούμενο με εξαφάνιση κουτάβι της Κοιλάδας του Θανάτου, ένα επιζών από πολύ πιο υγρές εποχές. Η UNESCO συμπεριέλαβε την Κοιλάδα του Θανάτου ως το κύριο χαρακτηριστικό του αποθέματος βιόσφαιρας των ερήμων Μοχάβε και Κολοράντο το 1984.

Μια σειρά από ομάδες ιθαγενών Αμερικανών κατοικούσαν στην περιοχή ήδη από το 7000 π.Χ., πιο πρόσφατα η Τιμπίσα γύρω στο 1000 μ.Χ. μετανάστευσε ανάμεσα σε χειμερινούς καταυλισμούς στις κοιλάδες και καλοκαιρινές περιοχές στα βουνά. Μια ομάδα Ευρωπαίων Αμερικανών, παγιδευμένοι στην κοιλάδα το 1849, ενώ έψαχνε για μια συντόμευση προς τα χρυσά πεδία της Καλιφόρνια, έδωσε στην κοιλάδα το όνομά της, παρόλο που μόνο ένας από την ομάδα τους πέθανε εκεί. Αρκετές βραχύβιες πόλεις ακμής ξεπήδησαν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα για την εξόρυξη χρυσού και αργύρου. Το μόνο μακροπρόθεσμα κερδοφόρο μετάλλευμα που εξορύχθηκε ήταν ο βόρακας, ο οποίος μεταφέρθηκε έξω από την κοιλάδα με είκοσι μουλάρια ομάδες. Η κοιλάδα αργότερα έγινε αντικείμενο βιβλίων, ραδιοφωνικών προγραμμάτων, τηλεοπτικών σειρών και ταινιών. Ο τουρισμός επεκτάθηκε τη δεκαετία του 1920 όταν χτίστηκαν θέρετρα γύρω από το Stovepipe Wells και το Furnace Creek. Εθνικό Μνημείο της Κοιλάδας του Θανάτου κηρύχθηκε το 1933 και το πάρκο επεκτάθηκε σημαντικά και έγινε εθνικό πάρκο το 1994.

Το φυσικό περιβάλλον της περιοχής έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από τη γεωλογία του. Η κοιλάδα είναι στην πραγματικότητα ένα γκράμπεν με τους παλαιότερους βράχους να έχουν μεταμορφωθεί εκτενώς και ηλικίας τουλάχιστον 1,7 δισεκατομμυρίων ετών. Οι αρχαίες, ζεστές, ρηχές θάλασσες εναπόθεταν θαλάσσια ιζήματα έως ότου το ρήγμα άνοιξε τον Ειρηνικό Ωκεανό. Επιπρόσθετη καθίζηση σημειώθηκε έως ότου σχηματίστηκε μια ζώνη καταβύθισης στα ανοικτά των ακτών. Η καταβύθιση ανύψωσε την περιοχή έξω από τη θάλασσα και δημιούργησε μια σειρά από ηφαίστεια. Αργότερα, ο φλοιός άρχισε να αποσυντίθεται, δημιουργώντας την τρέχουσα οροσειρά Basin and Range. Κοιλάδες γεμάτες με ιζήματα και, κατά τη διάρκεια των υγρών περιόδων των παγετώνων, με λίμνες, όπως η λίμνη Manly.

Η Κοιλάδα του Θανάτου είναι το πέμπτο μεγαλύτερο αμερικανικό εθνικό πάρκο και το μεγαλύτερο στις συνεχόμενες Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι επίσης μεγαλύτερο από τις πολιτείες του Ρόουντ Άιλαντ και του Ντέλαγουερ μαζί, και σχεδόν τόσο μεγάλο όσο το Πουέρτο Ρίκο. Το 2013, το Εθνικό Πάρκο της Κοιλάδας του Θανάτου χαρακτηρίστηκε ως πάρκο σκοτεινού ουρανού από τη Διεθνή Ένωση Σκοτεινού Ουρανού.