16 Haziran 1288 tarihli Falun Madeninin 1/8 payı.

Falun Madeni'ndeki madencilik faaliyetlerinin tam olarak ne zaman başladığını gösteren hiçbir yazılı veri yoktur. Arkeolojik ve jeolojik araştırmalar, kesin olmamakla birlikte madencilik faaliyetlerinin 1000 yılı civarında başladığını göstermektedir. 850'den önce hiçbir önemli faaliyet başlamadı, ancak maden kesinlikle 1080'den beri faaliyet gösteriyordu. Madende 10. yüzyıldan kalma bakırdan yapılmış nesneler bulundu. Başlangıçta, yerel çiftçilerin cevher toplaması, eritmesi ve evdeki ihtiyaçlar için metali kullanması ile işlemler küçük çaptaydı.[1]

1275-1290 yılları arasında hüküm süren İsveç kralı III. Magnus zamanında daha profesyonel bir çalışma başladı. Maden çiftçilerden Lübeck'ten gelen soylular ve yabancı tüccarların eline geçti. Tüccarlar Avrupa'ya bakır taşıdı ve sattı; aynı zamanda işlemleri etkiledi ve madencilik için kullanılan yöntemleri ve teknolojiyi geliştirdi. Madenle ilgili ilk yazılı belge 1288'de; bir mülk karşılığında, Västerås piskoposunun madende % 12,5 faiz aldığını kaydeder.[2]

14. yüzyılın ortalarında, maden hayati bir ulusal kaynak haline geldi ve ilerideki yüzyıllarda İsveç devletinin gelirlerinin büyük bir kısmı bu madenden gelecekti. O zamanki kral IV. Magnus, şahsen bölgeyi ziyaret etti ve madencilik faaliyetleri için bir tüzük hazırladı ve böylece ülkesinin mali çıkarını güvence altına aldı.[3]

 

Madencilik için kullanılan el arabaları ve diğer aletler.

Bakırın çıkarılmasında esas olan yöntem kayacın ateş çıkarma olarak bilinen büyük ateşlerle ısıtılmasıydı. Kaya soğumaya başladığında kırılganlaşır ve kırılır, kamalar ve kızak çekiçleri gibi manuel aletlerle ayrılırdı. Cevher madenden dışarıya taşındıktan sonra açık ocaklarda kükürt içeriğini azaltmak için kavrulmuştur. Üretilen kalın, zehirli duman, yüzyıllardır Falun bölgesinin ayırdedici bir özelliği olmuştur. Kızartmadan sonra cevher eritildi; bunun çıktısı bakır bakımından zengin bir materyaldi. Kavurma ve eritme döngüsü ham bakır elde edilinceye kadar birkaç kez tekrar edilirdi. Bu, madenden çıkan nihai çıktı; başka yerlerdeki bakır rafinerilerinde daha fazla rafine edilirdi. Bu yöntem yedi yüzyıl boyunca, 19. yüzyılın sonuna kadar önemli bir değişiklik yapılmadan kullanılmıştır.[4] Muhtemelen ateş çıkarma ve drenaj için yöntem ve teknolojiler, Harz Dağları'ndaki gibi Alman madenlerinden ithal edilmiştir.[5]

 

Falun madeninde bir tünel.

1347 tarihli tüzük uyarınca yaratılan Falun Madeni organizasyon yapısı zamanının ilerisindeydi. Serbest madenciler, bakır üreticilerinin mülkiyetleri ile orantılı olarak işletme hisselerini ellerinde tuttu. Yapı, modern anonim şirketlerin habercisiydi ve eski maden şirketinin modern halefi Stora Enso, sıklıkla hala dünyada faal olan en eski anonim şirket olarak anılır.[6]

17. yüzyılda üretim kapasitesi zirveye ulaştı. Bu süre zarfında, maden ocağı, büyük güç döneminde İsveç'in çeşitli savaşlarını finanse etmek için kullanıldı. İsveç Privy Konseyi, maden ocağına, ülkenin hazinesi ve kalesi olarak atıfta bulundu. Azami üretim noktası 1650 yılında gerçekleşti ve 3.000 tonun üzerinde bakır üretildi.[7]

Dağ, altın çağın sonlarına doğru neredeyse yarım bin yıldır madenliydi. Üretim önümüzdeki on yıllarda yoğunlaşmış ve 1687 yılına kadar kayalar sayısız şaft ile çaprazlanmış ve mağara girişleri olağandışı değildir. Maden haritalarını üretmek için büyük çaba harcandı, ancak genel bir organizasyon ya da dağın dayanıklılığı hakkında herhangi bir tahmin yoktu. 1687 yazında, dağdan düzenli olarak gürleme duyuluyordu. Yaz gündönümünde ana çukurlar ile temeller arasındaki bölme duvarı yol açtı ve madenin önemli bir kısmı çöktü. Madencilerin çalışmadığı iki günün birinde, biri yaz gündönümü diğeri Noel, gerçekleşmiş olsaydı; yüzlerce insanı öldüren büyük bir felaket meydana gelebilirdi.[8]

 

 

1687 çöküşünde açılan büyük çukur yüz metre (300 ft) derinliktedir, 2010'dan fotoğraf.

Cevherin ısınması için gün sonunda ateşler yakılırdı ve gece boyunca yanmaya bırakılırdı. Ertesi sabah yangın söndürülecek ve cevher kırılmış olacaktı. Bu şekilde, madenciler ayda yaklaşık 1 m ilerleyebilirdiler. Yangınları oluşturan ve kayayı kıran madenciler en iyi ücretli ve en yetenekli maden işçileridir. Kırılmış cevherin el arabalarıyla taşınması, uzun menzilli çok sayıda ekip tarafından yaklaşık 20 m (70 ft) mesafede bir el değiştirmeyle taşınırdı. Bu genellikle yeni gelenlerin kendilerini ispatlamasına tahsis edilirdi. İşler zordu ve cevherler çıkan ateşlerden dolayı çok sıcaktı, bu nedenle madencilerin yerel içki işletmelerinin iyi müşterileri olduğu şaşırtıcı değildir. Sarhoşluk madenciler için oldukça normal kabul edilirdi.[9]

Carl Linnaeus maden ocağını ziyaret etti ve madencilerin yaşamının canlı bir tanımını yaptı. Madencilerin cesur merdivenlere "banyodaki su" gibi vücutlarından ter dökerek girdiklerini belirtti. Şöyle devam etmiştir: "Falun Madeni, İsveç'in en büyük harikalarından biridir, ancak cehennem kadar korkunçtur". Linnaeus'un madencilerin içinde bulunduğu ortamı açıklaması şöyledir: "Koyu ve karanlık onları her taraftan kuşatmıştı. Taşlar, çakıl, aşındırıcı sülfirik asit, damlar, duman, keskin kolu gazlar, ısı, toz, her yerde vardı ".[10]

 

yaklaşık 1907 yılından kalma madeni gösteren bir kartpostal.

İsveç'in, 17. yüzyılda bakır üzerinde elinde tuttuğu sanal bir tekel vardı. Benzer bakır üretimi olan tek ülke Japonya'ydı ancak Avrupa’ya Japonya’dan gelen ithalat önemsizdi. 1690 yılında ünlü metalurji uzmanı Erik Odhelius, Avrupa metal pazarını incelemek üzere kral tarafından gönderildi. Raporunu hazırladığı zamana kadar bakır üretimi zaten düşmüş olsa da, Odhelius'un bir sır olarak saklamadığı bir şey var: "Bakır üretimi için İsveç her zaman bir anne gibi olmuştu ve Avrupa'da ve Avrupa'nın pek çok yerinde bakır çıkartılmış olmasına rağmen, İsveç bakırının bolluğunun yanında hiçbir şey olmadığını" belirtmiştir.[11]

Bununla birlikte, modern standartlara göre çıktı büyük değildi. En yüksek üretim, yılda 3000 ton bakırdır ancak 1665 yılına kadar üretim yılda 2.000 tona düştü; 1710-1720 yılları arasında üretim yılda 1.000 tondur. Günümüzde dünya çapında bakır üretimi yılda 18.3 milyon tondur.[12]

 

Ana müze binası

Bakır üretimi 18. yüzyıl boyunca geriledi ve maden şirketi çeşitlenmeye başladı. Bakır çıkarılmasını demir ve kereste üretimiyle destekledi. 19. yüzyılda demir-orman ürünlerinin önemi artarak devam etmiştir. 1881'de Falun Madeninde altın keşfedildi, kısa süreliğine olmak üzere altın rağbet gördü. Sonunda toplam 5 ton altın üretilmiştir.

20. yüzyılın sonlarına doğru, maden artık ekonomik açıdan çalıştırılabilir değildi. 8 Aralık 1992'de son maden ateşlendi ve tüm ticari madencilik sona erdi. Bugün maden, bu müzeyi ve turları işleten Stora Kopparberget Vakfına aittir.[13]