Decyzja o budowie tunelu podjęta została w 1955 roku. Budowę realizowały przedsiębiorstwa radzieckie. Otwarcie tunelu nastąpiło w 1964 roku. Dzięki tunelowi czas przejazdu przeciętnej ciężarówki ruszającej z Mazar-i Szarif i zmuszonej warunkami do jazdy przez Herat skrócił się z ponad 72 godzin (3 dni) do mniej niż 10 godzin.

Tunel jest punktem strategicznym i w czasie działań wojennych tak w okresie radzieckiej interwencji w Afganistanie jak i obecnej – NATO-wskiej – jest celem ataków strony przeciwnej.

3 listopada 1982 roku w tunelu Salang miał miejsce najkrwawszy incydent w czasie całej wojny. W wyniku eksplozji jednej ciężarówki z wojskowego konwoju, po zderzeniu cysterny z innym wojskowym pojazdem, nastąpiło zatamowanie systemu wentylacyjnego i ogromny pożar. W tunelu uwięzione zostały dziesiątki pojazdów, w tym kilkadziesiąt ciężarówek wypełnionych radzieckimi żołnierzami. Ponadto razem z konwojem przemieszczała się o wiele liczniejsza grupa afgańskich żołnierzy i cywilów. W pożarze według radzieckich źródeł zginęło 176 żołnierzy (radzieckich i afgańskich). Faktycznie ofiar mogło być nawet 2,7 tys. – ok. 700 żołnierzy radzieckich i 2 tys. Afgańczyków[1][2].

Po opuszczeniu Afganistanu przez armię radziecką tunel Salang podupadł pod względem technicznym. Za rządów Talibanu tunel nie był odremontowany, a wręcz przeciwnie, dalej ulegał dewastacji, szczególnie w latach 1997-1998, w trakcie walk między Sojuszem Północnym a talibami[1].

Ruch w tunelu został wznowiony 19 stycznia 2002 roku[3]. Z uwagi na wysokie położenie wejścia i podjazdy do tunelu są w okresie zimowym narażone na częste lawiny. 16 stycznia 2009 w wyniku zejścia zginęło 10 osób, z kolei 8 lutego 2010 roku w wyniku serii lawin ponad 1500 osób utknęło w tunelu[4], z czego 172 zginęły[5].

Na znacznej długości obiekt nie posiada oświetlenia, a także jest pozbawiony systemu wentylacji[6]. Jezdnia na sporych odcinkach jest nieutwardzona[6].