Pozycję jednego z głównych szlaków komunikacyjnych przez Alpy uzyskała stosunkowo niedawno. Rzymianie nie korzystali z tej przełęczy z powodu niekorzystnego ukształtowania terenu od strony rzeki Reuss. Około pięciu kilometrów na północ od miasteczka Andermatt natura wyrzeźbiła stromy skalisty wąwóz zwany Schollenen. Zaczyna się on urwiskami z litej skały. Przełęcz zaczęto wykorzystywać dopiero po wybudowaniu „Diabelskiego Mostu” (Teufelsbrücke) nad bramą wąwozu po 1200 roku n.e. W tamtych czasach był to wyczyn porównywalny z budową katedr gotyckich. Na najbardziej stromym odcinku przełęczy wykuto skalne stopnie zwane scaliones lub Schollen oraz zamontowano drewniane platformy w miejscach przewieszek. Bez wątpienia, w czasie kiedy schronisko na szczycie przełęczy otrzymało imię św. Gotarda (biskupa Hildesheim) w roku 1300, był to już regularny szlak komunikacyjny.

Na całej 90-kilometrowej trasie z Altdorf nad Jeziorem Czterech Kantonów do Biasca u wejścia do doliny Valle Leventina. Równie trudne było podejście południowe, wiodło ono wąską, krętą ścieżką przez dolinę Valle Tremola. Przed przekształceniem jej w drogę w 1830 roku mogli się tamtędy poruszać tylko piesi, juczne muły i lektyki. Trasę tę powozem udało się pokonać tylko angielskiemu kolekcjonerowi minerałów Charlesowi Greville'owi w 1775 roku, gdy opłacił przewodników, by przenieśli mu powóz na ramionach.