Pont du Gard – zachowany w dolinie rzeki Gard odcinek zbudowanego przez Rzymian akweduktu prowadzącego wodę ze źródeł w Uzès do Nîmes. Wzniesiono go po wschodniej stronie Masywu Centralnego. Budowla o łącznej długości około 50 km i całkowitym spadku 17 m, składała się z szeregu tuneli i mostów wzniesionych z przyciętych bloków kamiennych bez zaprawy. Zaprawy użyto tylko do wylania fundamentów pod filary mostu, które stoją w wodzie. Tajemnica twardości i ścisłego przylegania do kamiennych bloków rzymskiej zaprawy polegała na niedokładnym jej wymieszaniu i ubijaniu jej po wylaniu. Powstała w latach 26–16 p.n.e. na polecenie Agrypy (na moście zachowała się poświęcona mu inskrypcja z 19 p.n.e.).
Od 1840 roku posiada status monument historique, w kategorii classé (zabytek o znaczeniu krajowym).
Począwszy od IV wieku akwedukt zaczęto zaniedbywać (2/3 prześwitu kanału wypełnił osad), w IX wieku przestał być drożny, a okoliczna ludność zaczęła używać kamienia budowli do innych celów. Mimo to konstrukcja w większości pozostała nienaruszona[1].
Od średniowiecza do XVIII wieku akwedukt służył jako most przy przekraczaniu rzeki Gardon. Początkowo ruch odbywał się na drugim poziomie. Dla usprawnienia komunikacji zwężono znajdujące się powyżej filary, co naruszyło stabilność konstrukcji. W 1702 przywrócono pierwotną szerokość filarów, w 1743 ruch przeniesiono na niższy poziom. W XVIII wieku budowlę, która stała się atrakcją turystyczną, wyremontowano; prace konserwatorskie ponowiono w połowie XIX wieku (za panowania Napoleona III).
W 1985 akwedukt Pont du Gard wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO[1].
Powódź, która w 1998 nawiedziła dolinę rzeki Gard, poważnie uszkodziła wszystkie pobliskie drogi, nie spowodowała jednak poważnych uszkodzeń budowli.
Dodaj komentarz