Podczas wykopalisk w pobliżu Mirandeli odnaleziono liczące 3–4 tys. lat nasiona winorośli właściwej[1]. Rozwój uprawy winorośli i winiarstwa nastąpił podczas panowania rzymskiego, w III i IV wieku[1]. W średniowieczu duży wkład w zagospodarowanie regionu włożyli cystersi[1][2]. Wraz ze wzrostem znaczenia handlowego wina zwrócono uwagę na jego jakość, a wzmacniane wino porto stało się od XVII wieku ważnym towarem eksportowym, przede wszystkim na rynek holenderski i angielski[1].

10 września 1756 roku markiz de Pombal przeforsował utworzenie Generalnego Stowarzyszenia Hodowców Winorośli Górnego Porto[2] (Companhia Geral da Agricultura das Vinhas do Alto Douro), którego zadaniem była m.in. klasyfikacja winnic i win w regionie o oznaczonych granicach oraz prowadzenie dokumentacji[1][3]. W terenie granice zostały oznakowane 335 granitowymi znakami[1]. Regulacje ochroniły region przed utratą renomy, która mogłoby nastąpić gdyby przyłączano gorsze tereny albo obniżano jakość wina[4]. Dzięki temu po dwudziestu latach ceny porto uległy potrojeniu[4]. Później pierwotne granice regionu zostały poszerzone[1].

W latach 1847–1848 agronom A. Moreira da Fonseca sklasyfikował działki w poszczególnych winnicach i podzielił je na sześć klas, które biorą pod uwagę wszystkie czynniki wpływające na jakość winogron i wina oraz nadal obowiązują[4]. W połowie XIX wieku choroby i przede wszystkim filoksera w 1863 spustoszyły winnice, które były odtwarzane od 1876 roku z wykorzystaniem innych technik kształtowania stoków[1]. Na odrodzenie winiarstwa pozytywny wpływ miały zmiany legislacyjne oraz budowa linii kolejowej w dolinie Duero w latach 1873–1887[1]. W 1907 granice regionu zostały poszerzone i sięgały na wschód do granicy hiszpańskiej[1].

Od lat 70. XX wieku rozpoczęto mechanizację części prac winogrodniczych, w tym urządzania winnic, co spowodowało zmiany w krajobrazie[1]. Za pogodzenie interesów winiarzy (skupionych w Casa do Douro) i eksporterów wina odpowiada Instituto do Vinho do Porto[3].