Devils Tower została pierwszym z amerykańskich pomników narodowych, ustanowionym 24 września 1906 przez prezydenta Theodore′a Roosevelta, który w specjalnej deklaracji ustanawiającej Devils Tower National Monument napisał: „Ta wyniosła i samotna skała ... jest tak wyjątkowym przykładem efektów erozji wietrznej w wysokich górach, że winna być cudem natury jak i obiektem historycznych i naukowych badań”[1].

Pierwszego wejścia dokonali 4 lipca 1893 dwaj miejscowi farmerzy – William Rogers i Willard Ripley – którzy zbudowali ponad 100-metrową drewnianą drabinę z kołków wbijanych w szczeliny skalne. Jej blisko 70-metrowy fragment jest widoczny do dnia dzisiejszego. Wyczynowi śmiałków, którzy zawiesili na szczycie flagę amerykańską, kibicowało ponad 1000 widzów[2]. Chociaż Rogersa i Ripleya uważa się za pierwszych ludzi, którzy stanęli na szczycie, pierwszym człowiekiem, który dokonał wejścia z użyciem technik wspinaczkowych w roku 1937 był niemiecki alpinista Fritz Wiessner.

Najczęściej wybieraną trasą wspinaczki jest tzw. „droga Durrance′a” ustanowiona w roku 1938, jednakże na szczyt prowadzi ponad 200 odrębnych dróg i ich wariantów. Rokrocznie wspina się na Devils Tower 4000–5000 osób, ale mimo znacznego stopnia trudności (5.7–5.13a) do chwili obecnej odnotowano zaledwie pięć wypadków śmiertelnych. W roku 2006 skorygowano plany wspinaczkowe (ang. Climbing Management Plan, CMP) przyjmując, że w czerwcu, miesiącu świętym dla plemion indiańskich związanych z górą, wspinaczki będą zabronione.

W dobie wielkiego kryzysu ochotnicy z Civilian Conservation Corps zbudowali drogi dojazdowe, ścieżki dla zwiedzających, budynek muzeum i inne urządzenia parkowe. Budynek muzeum, wzniesiony z pni drzewnych służy do dziś jako siedziba administracji parku i miejsce rejestracji potencjalnych wspinaczy.