Context of Azerbeidzjan

Azerbeidzjan (uitspraak: [azɛrbɛɪˈdʒɑn]?; Azerbeidzjaans: Azərbaycan), officieel de Republiek Azerbeidzjan (Azərbaycan Respublikası), is het grootste en dichtstbevolkte land in de Kaukasus. Azerbeidzjan ligt op de grens van Oost-Europa en West-Azië. Het land grenst aan de Kaspische Zee in het oosten, Iran in het zuiden, Armenië in het westen, Georgië in het noordwesten en Rusland in het noorden. De Azerbeidzjaanse exclave Nachitsjevan grenst aan Iran in het zuid- en zuidwesten, Turkije in het westen en Armenië in het noordoosten. Ook tientallen eilanden in de Kaspische Zee behoren territoriaal gezien tot Azerbeidzjan.

De waterscheiding van de Kaukasus, die dwars door Azerbeidzjan loopt, wordt traditioneel beschouwd als de grens tussen Europa en Azië. Azerbeidzjan is mede-oprichter van de Turkse Raad.

De Democratische Republiek Azerbeidzjan, de eerste democratische en seculiere re...Lees meer

Azerbeidzjan (uitspraak: [azɛrbɛɪˈdʒɑn]?; Azerbeidzjaans: Azərbaycan), officieel de Republiek Azerbeidzjan (Azərbaycan Respublikası), is het grootste en dichtstbevolkte land in de Kaukasus. Azerbeidzjan ligt op de grens van Oost-Europa en West-Azië. Het land grenst aan de Kaspische Zee in het oosten, Iran in het zuiden, Armenië in het westen, Georgië in het noordwesten en Rusland in het noorden. De Azerbeidzjaanse exclave Nachitsjevan grenst aan Iran in het zuid- en zuidwesten, Turkije in het westen en Armenië in het noordoosten. Ook tientallen eilanden in de Kaspische Zee behoren territoriaal gezien tot Azerbeidzjan.

De waterscheiding van de Kaukasus, die dwars door Azerbeidzjan loopt, wordt traditioneel beschouwd als de grens tussen Europa en Azië. Azerbeidzjan is mede-oprichter van de Turkse Raad.

De Democratische Republiek Azerbeidzjan, de eerste democratische en seculiere republiek in de islamitische wereld, werd opgericht in 1918, maar in 1920 werd het land door de Sovjet-Unie heroverd. Azerbeidzjan herwon zijn onafhankelijkheid in 1991. Kort daarna brak de oorlog in Nagorno-Karabach uit. Azerbeidzjan verloor de controle over Nagorno-Karabach (waar vooral Armeniërs wonen), het gebied eromheen, en de regio's Karki, Yukhary Askipara, Barxudarlı en Sofulu. Artsach (Nagorno-Karabach) is niet diplomatiek erkend. Het wordt beschouwd als een de jure deel van Azerbeidzjan. In 2020 herkreeg Azerbeidzjan de controle over het gebied rond Karabach en een deel van Karabach bij een nieuwe oorlog om de regio.

Azerbeidzjan is medeoprichter van de Organisatie van Turkse Staten.

More about Azerbeidzjan

Basic information
  • Naam in eigen taal Azərbaycan
  • Calling code +994
  • Internet domain .az
  • Mains voltage 220V/50Hz
  • Democracy index 2.68
Population, Area & Driving side
  • Population 10180770
  • Gebied 86600
  • Driving side right
Historie
  •   Zie Geschiedenis van Azerbeidzjan voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
    Etymologie

    De naam Azerbeidzjan (verouderd; Atropatene) zou zijn afgeleid van Atropates,[1][2][3][4] een Medische satraap (= gouverneur) die heerste over Atropatenef in Iraans Azerbeidzjan. De naam Atropates is weer afgeleid uit het Oud-Perzisch en betekent "beschermd door vuur". Azerbeidzjan (of Azerbaycan) betekent letterlijk vertaald het land van de eeuwige vlammen oftewel het land van vuur. Dit verwijst naar plekken waar gas uit het gesteente ontsnapt en soms spontaan ontbrandt. Deze natuurlijke fakkels branden al eeuwen. Ook de traditionele religie, het zoroastrisme, verwijst het naar het land van de eeuwige vlammen. Het heilige boek Avesta van het zoroastrisme noemt Azerbeidzjan een heilig land....Lees meer

      Zie Geschiedenis van Azerbeidzjan voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
    Etymologie

    De naam Azerbeidzjan (verouderd; Atropatene) zou zijn afgeleid van Atropates,[1][2][3][4] een Medische satraap (= gouverneur) die heerste over Atropatenef in Iraans Azerbeidzjan. De naam Atropates is weer afgeleid uit het Oud-Perzisch en betekent "beschermd door vuur". Azerbeidzjan (of Azerbaycan) betekent letterlijk vertaald het land van de eeuwige vlammen oftewel het land van vuur. Dit verwijst naar plekken waar gas uit het gesteente ontsnapt en soms spontaan ontbrandt. Deze natuurlijke fakkels branden al eeuwen. Ook de traditionele religie, het zoroastrisme, verwijst het naar het land van de eeuwige vlammen. Het heilige boek Avesta van het zoroastrisme noemt Azerbeidzjan een heilig land. In hoofdstuk FravashiYasht staat: âterepâtahe ashaonô fravashîm ýazamaide, wat vrij vertaald uit het Avestisch betekent; "wij bidden de Fravashi aan van de heilige Atare-pata".[5] Het gebied van de huidige republiek zou in de moderne geschiedenis de naam Azerbeidzjan krijgen.

    De huidige republiek Azerbeidzjan vindt haar oorsprong in 1918, toen de Democratische Republiek Azerbeidzjan werd opgericht. De stichters van de republiek kozen voor de naam om zich te identificeren met Iraans Azerbeidzjan. De bedoeling hiervan was een claim te houden op het noorden van Iran, waar de meeste etnische Azerbeidzjanen leven.[6][7][8]

    Oudheid  Petrogliefen in het Nationaal Park Gobustan, gedateerd op zo'n 12.000 jaar: het park is tot Werelderfgoed uitgeroepen door de UNESCO.

    Het oudste bewijs van menselijke nederzettingen op het huidige grondgebied van Azerbeidzjan gaat terug naar het einde van de steentijd en is gerelateerd aan de Guruchaycultuur van de Grot van Azoch.[9] De culturen van het paleolithicum en de late bronstijd zijn terug te vinden in de grotten van Tağılar, Damcılı, Tsar en Yataq-yeri en in de necropolis van Leylatepe en Saraytepe.

    De eerste nederzettingen werden gesticht door de Scythen in de 9e eeuw v.Chr..[10] Na de Scythen vielen de Meden Azerbeidzjan binnen en beheersten het gebied ten zuiden van de rivier de Aras.[4] Het land maakte deel uit van het Medische rijk, daarna van het rijk van de Perzische Achaemeniden. Dit leidde tot de verspreiding van zoroastrisme.[11]

    Later werd Azerbeidzjan onder de naam Atropatene onderdeel van Alexander de Grotes Rijk en diens opvolger, het Koninkrijk der Seleuciden. De oorspronkelijke bewoners van het gebied, Kaukasische Albaniërs, vestigden een onafhankelijke koninkrijk rond de 4e eeuw v.Chr. Gedurende deze periode werd het zoroastrisme verspreid in de Kaukasus en Atropatene.

    Middeleeuwen  De Maagdentoren uit de 11e eeuw, in de hoofdstad Bakoe, is ook UNESCO-Werelderfgoed.

    In 252 na Chr. maakte het Sassanidische Rijk een vazalstaat van Kaukasisch Albanië. In de 4e eeuw riep koning Urnayr het christendom uit tot officiële staatsgodsdienst van Kaukasische Albanië. Ondanks talloze veroveringen door de Sassaniden en Byzantijnen, bleef Kaukasisch Albanië een soevereine entiteit in de regio tot de 9e eeuw. De Omajjidische Arabieren versloegen de Sassaniden en Byzantijnen en nadat ze de christelijke opstand onder leiding van prins Javanshir hadden neergeslagen in 667, maakten ze een vazalstaat van Kaukasisch Albanië. Tussen de 9e en 10e eeuw begonnen Arabische schrijvers het gebied tussen de rivieren Koera en Aras aan te duiden als Arran. Vanuit Basra en Koefa kwamen in die tijd rijke Arabieren naar het gebied, waar ze een elite van landeigenaren begonnen te vormen.[12] Toen kleine groepen Arabieren naar de steden Tabriz en Maragha van Iraans Azerbeidzjan trokken en de islam steeds verder doordrong, groeide het verzet en brak er tussen 816 en 837 een opstand uit onder leiding van de lokale zoastriër Babak. Afgezien van enkele gebieden waar het verzet nog lang bleef doorgaan, bekeerde het merendeel van de bevolking zich toch tot de islam. Nadat het Kalifaat van de Abbasiden zijn invloed verloren had, volgden andere islamitische clans die Azerbeidzjan gingen bewonen of overheersen, zoals de Sallariden, Sajiden, Sjaddadiden, Rawadiden en Boejiden. In het midden van de 11e eeuw werden de Arabieren verdreven door de Centraal-Aziatische Seltsjoeken, die het grootste deel van Zuidwest-Azië beheersten. Voor hun komst stroomden echter reeds nomadische Oğuzen het land binnen. De eerste Oguzische dynastie in het gebied waren de Ghaznaviden, die het gebied dat nu Azerbeidzjan wordt genoemd bezetten in 1030. Hiermee zette de turkificatie van Azerbeidzjan in, de West-Oguzische Turkse taal begon de eerdere Iraanse en Kaukasische talen te vervangen.[13][14]

    De Seltsjoeken beheersten hun gebieden door atabeys (Turks: atabegs), die in de praktijk vazallen vormden van de Seltsjoekse sultans en soms zelf de facto heersten over hun gebieden. Onder de Seltsjoeken volgde een opbloei van de Perzische literatuur door toedoen van lokale dichters als Nizami Ganjavi en Khaqani Shirvani. De daaropvolgende dynastie van de Mongoolse Jalayiriden duurde slechts kort en viel ten prooi aan de verwoestende veldtochten van Timoer Lenk. De heersende lokale dynastie van de Shirvansjah werd aangesteld als vazal van Timoers rijk en hielp hem in zijn strijd tegen de leider van de Gouden Horde, Tochtamysj. Na de dood van Timoer ontstonden er twee rivaliserende staten; Kara Koyunlu (het rijk van de zwarte schapen) en Ak Koyunlu (het rijk van de witte schapen), waarbij sultan Oezoen Hasan van Ak Koyunlu het gebied van Azerbeidzjan bestuurde. De lokale heersers van de Sjirvansjah-dynastie wisten als lokale heersers en vazallen tussen 861 en 1539 hun autonomie grotendeels te behouden.[15][16][17][18][19]

    Moderne periode  De Azerbeidzjaanse kanaten in Transkaukasië en het noordelijke gedeelte van Perzië (18e-20e eeuw)[20]

    Na de val van de Safawiden[21][22] rond 1722 ontstonden verscheidene kleine de facto zelfstandige kanaten in het Azerbeidzjaans gebied.[23][24] Het gebied werd in deze periode geregeerd door de Iraanse dynastieën van Afsharid en Zand en kort door de Kadjaren. De korte en succesvolle Russische campagne van 1812 werd afgesloten met het Verdrag van Gulistan een jaar later. De claims van de Sjah op een deel van de kanaten van de Kaukasus dat voorheen in Russisch – en daarvoor allemaal in Iraans – bezit was, werden verworpen op grond van het feit dat de Azerbeidzjaanse kanaten al lang de facto onafhankelijk waren vóór de Russische bezetting.[25]

    De kanaten oefenden controle uit over de internationale handelsroutes tussen Centraal-Azië en het Westen.[26] De kanaten verkeerden voortdurend in staat van oorlog onderling en konden zo geen vuist maken tegen de hen omringende mogendheden. Het Russische Rijk, dat door de Kaukasusoorlog zijn invloedssfeer steeds verder over de Kaukasus verspreid had, bereikte daarop ook het Azerbeidzjaans gebied. Aan de andere zijde verkreeg Nader Sjah, soms met behulp van de Russen, steeds meer macht en wist de Ottomanen terug te dringen uit de Kaukasus. Na de regeringsperiode van zijn opvolger Karim Khan kwam de dynastie van de Kadjaren in 1779 aan de macht.[27] De Russische tsaren loerden echter op de Perzische bezittingen in de Kaukasus, hetgeen aanleiding gaf tot de Russisch-Iraanse Oorlogen, die uitmondden in het Verdrag van Gulistan (1813) en het Verdrag van Torkamanchai (1828). Bij het laatste verdrag werd Perzië gedwongen om het Kaukasische deel van het rijk (het Kanaat van Jerevan en Kanaat van Nachitsjevan en de overgebleven delen van het Kanaat van Talysh) op te geven en kwam Azerbeidzjan in handen van de Russen.[28]

      Zie Democratische Republiek Azerbeidzjan voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
     Məhəmməd Əmin Rəsulzadə was een van de leiders van de Azerbeidzjan Democratische Republiek in 1918 en wordt gezien als een van de grondleggers van Azerbeidzjan.

    Na de ineenstorting van het Russische Rijk ten gevolge van de Russische Revolutie en de Russische Burgeroorlog richtte Azerbeidzjan samen met Armenië en Georgië de mensjewistische Transkaukasische Federatieve Republiek op in februari 1918, maar reeds in mei van dat jaar viel deze uiteen en verklaarde Azerbeidzjan zich onafhankelijk als de Azerbeidzjan Democratische Republiek (Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti). Het was de eerste democratische seculiere moslimstaat ter wereld.[29] Onder de belangrijke prestaties van het land was het kiesrecht voor vrouwen, waarmee Azerbeidzjan de eerste moslimnatie was die vrouwen gelijke politieke rechten verleende aan die van de mannen.[30] Hiermee was Azerbeidzjan eerder dan het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Een ander belangrijk resultaat van de Azerbeidzjaanse Democratische Republiek was de oprichting van Staatsuniversiteit van Bakoe, de eerste moderne universiteit in het oostelijke moslimgebied.[30]

     Schematische kaart van Azerbeidzjan na de Vredesconferentie van Parijs in 1919

    In maart 1920 was het duidelijk dat de Sovjet-Unie het strategisch belangrijke Bakoe zou aanvallen. Lenin beweerde dat deze invasie gerechtvaardigd was, omdat de Sovjet-Unie niet kon overleven zonder de olie uit Bakoe.[31][32] De onafhankelijkheid van Azerbeidzjan duurde slechts 23 maanden. In april viel het Elfde Rode Leger het gebied binnen en veroverde het. Op 28 april werd in Bakoe de communistische Azerbeidzjaanse Socialistische Sovjetrepubliek opgericht. Hoewel het grootste deel van het nieuw gevormde Azerbeidzjaanse leger betrokken was bij het neerslaan van een Armeense opstand, die net was uitgebroken in Karabach, gaf Azerbeidzjan zijn onafhankelijkheid niet snel of gemakkelijk op: ongeveer 20.000 Azerbeidzjaanse soldaten sneuvelden bij de Russische herovering van Azerbeidzjan.[33]

      Zie Azerbeidzjaanse Socialistische Sovjetrepubliek voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

    Op 13 oktober 1921 tekenden de Sovjetrepublieken van Rusland, Armenië, Azerbeidzjan en Georgië met Turkije het Verdrag van Kars waarmee de voorheen onafhankelijke Sovjetrepubliek Nachitsjevan een autonome staat binnen de Azerbeidzjaanse Socialistische Sovjetrepubliek werd. Armenië kreeg met dit verdrag Zangezoer en Turkije gaf de Azerbeidzjanen het gebied rond Gjoemri (toen bekend als Alexandropol) terug.

    Tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde Azerbeidzjan een cruciale rol in het strategisch energiebeleid van de Sovjet-Unie. De olievelden rond Bakoe waren een belangrijke hulpbron voor de strijdende partijen aan het Oostfront. Operatie Edelweiss, uitgevoerd door de Duitse Wehrmacht vanaf juni 1942, richtte zich op Bakoe, vanwege het belang van de energievelden van de Sovjet-Unie.[34] Een vijfde van de Azerbeidzjanen vocht in de Tweede Wereldoorlog (1941-1945). Ongeveer 681.000 mensen, onder wie meer dan 100.000 vrouwen, gingen naar het front. Destijds bedroeg de totale bevolking van Azerbeidzjan 3,4 miljoen.[35] Ongeveer 250.000 mensen uit Azerbeidzjan stierven in de Tweede Wereldoorlog. Meer dan 130 Azerbeidzjanen werden benoemd tot Helden van de Sovjet-Unie. De Azerbeidzjaanse generaal-majoor Azi Aslanov kreeg zelfs tot tweemaal toe die erkenning.[36]

    Naar aanleiding van de politieke hervormingen van de glasnost (= openheid) werd de roep om onafhankelijkheid eind jaren tachtig steeds sterker. Burgerlijke onrust en etnische conflicten begonnen in verscheidene regio's van de Sovjet-Unie, inclusief Nagorno-Karabach,[37] dat een regio van de Azerbeidzjaanse SSR was. De onrust in Nagorno-Karabach en de frustratie over Moskous desinteresse in het probleem resulteerde in de roep om onafhankelijkheid in Azerbeidzjan. Dit wekte de woede van Michail Gorbatsjov op, die de noodtoestand in Bakoe uitriep. Bij de daarop volgende bestorming van de hoofdstad op 19 januari 1990 door het Rode Leger kwamen volgens de officiële verklaring van de Sovjetregering tussen de 133[38] en 137[39] burgers om het leven. Onofficiële bronnen claimen dat er minimaal 300 mensen omkwamen.[40] Meer dan 800 mensen raakten gewond en 5 vermist.[41] Elders in het land, in Neftçala en Lənkəran kwamen nog 26 mensen om het leven.[42] Deze dag wordt in Azerbeidzjan gezien als Zwarte Januari: de wedergeboorte van Azerbeidzjaanse onafhankelijkheid.[43] Later in 1990 haalde de Hoge Raad van de Azerbeidzjaanse SSR de woordcombinatie "Socialistische Sovjet" weg uit de titel. Hiermee werd de soevereiniteit van de Republiek Azerbeidzjan verklaard en de nationale vlag van de Azerbeidzjaanse Democratische Republiek werd hersteld als de staatsvlag.[44] Op 18 oktober 1991 verklaarde de Hoge Raad van Azerbeidzjan zijn onafhankelijkheid, waarna het op 29 december 1991 nog een referendum hierover hield, drie dagen nadat Sovjet-Unie officieel ontbonden was.[44][45]

    De eerste jaren van onafhankelijkheid werden overschaduwd door de oorlog in Nagorno-Karabach met buurland Armenië. De bloedigste gebeurtenis was het bloedbad van Xocalı,[46] waarbij 613 burgers,[47] onder wie 106 vrouwen en 83 kinderen, werden afgeslacht door Armeense en Russische troepen.[48][49] Naar schatting zijn er 30.000 mensen om het leven gekomen en meer dan een miljoen burgers verdreven uit Karabach.[50] De VN-Veiligheidsraad heeft resoluties (822, 853, 874, en 884) opgeroepen voor "de terugtrekking van Armeense bezettingstroepen uit de bezette gebieden van de Azerbeidzjaanse Republiek."[51] Op 12 mei 1994 werd een onofficieel wapenstilstandsakkoord ondertekend dat tot op heden geldt. Azerbeidzjan verloor de controle over 16% van zijn grondgebied, waaronder Nagorno-Karabach zelf.[52][53] Ondanks de wapenstilstand worden soms wel schermutselingen gemeld tussen beide partijen. In april 2016 laaide het conflict op waarbij tientallen militairen om het leven kwamen.[54] Het was een van de ergste uitbarstingen van geweld sinds de overeenkomst in 1994.[54]

    In 1993 werd de democratisch verkozen president Ebulfez Elçibəy afgezet door een militaire opstand onder leiding van kolonel Surət Hüseynov, wat ertoe leidde dat de voormalige leider van Sovjet-Azerbeidzjan, Heydər Əliyev aan de macht kwam.[55] In 1994 deed Surət Hüseynov, toentertijd premier, een poging tot een militaire staatsgreep tegen Heydər Əliyev, maar hij werd gearresteerd en beschuldigd van landverraad.[56] In 1995 werd een andere poging gedaan tot een staatsgreep tegen Əliyev door Rövşən Cavadov, commandant van de speciale politie-eenheid OMON. Deze poging mislukte eveneens, Cavadov kwam hierbij om het leven en de OMON werd ontbonden.[57][58] Gedurende zijn presidentschap slaagde Əliyev erin om de werkloosheid in het land te verminderen, de georganiseerde misdaad aan te pakken en fundamentele instituties te hervormen tot een onafhankelijke staat. Hij bracht stabiliteit, vrede en grote buitenlandse investeringen. Tegelijkertijd werd het land echter bezoedeld door corruptie en bureaucratie.[59] In oktober 1998 werd Əliyev herkozen voor een tweede termijn. Ondanks de sterk verbeterde economie, met name dankzij de exploitatie van het olieveld Azeri-Chirag-Guneshli en het gasveld Shah Deniz, werd Əliyevs presidentschap bekritiseerd wegens vermoedens van verkiezingsfraude en wijdverbreide corruptie.[60] Heydər Əliyev werd ziek en in april 2003 stortte hij in op het politieke toneel, waarna hij niet meer publiekelijk zou verschijnen. In de zomer vertrok hij naar de Verenigde Staten, waar hij op de intensive care werd geplaatst. In augustus werd zijn zoon, İlham tot premier van het land benoemd. Omdat hij de zoon is van Heydər Əliyev, leek het vanzelfsprekend dat hij zijn vader zou opvolgen. De daaropvolgende presidentsverkiezingen van 15 oktober won hij en op 31 oktober aanvaardde hij het ambt van president, ondanks veel nationale en internationale kritiek. Het was de eerste dynastieke opvolging van dat niveau in een deel van de vroegere Sovjet-Unie. In december overleed zijn vader dan.[61]

    Relatie met Armenië

    De relatie met het buurland Armenië bleef ook na de wapenstilstand in het conflict rond Nagarno-Karabakh gespannen.

    Gevechten in 2016

    In 2016 brak een vierdaagse oorlog uit om Nagorno-Karabach. Het ging om de zwaarste gevechten sinds de oorlog in Nagorno-Karabach in de jaren '90. De frontlinie veranderde voor het eerst sinds 1994. Azerbeidzjan herkreeg de controle over een gebied van meerdere vierkante kilometers en twee strategische heuvels.[62] Aan beide kanten vielen honderden doden.

    Gevechten in juli 2020

    In juli 2020 meldde Azerbeidzjan een schending van de wapenstilstand middels artilleriebeschietingen vanaf Armeens grondgebied op doelen in de Tovuz-regio, waarbij meerdere Azerbeidzjaanse militairen en een burger zouden zijn gedood. Armenië meldde eveneens beschietingen vanuit Azerbeidzjan. In het grensgeschil ziet Azerbeidzjan zich diplomatiek gesteund door Turkije en Armenië door Rusland.[63]

    Oorlog in 2020

    Eind september in 2020 raakte Azerbeidzjan verwikkeld in een grootschalige oorlog met Armenië om Nagorno-Karabach. Azerbeidzjan wist een groot deel van haar grondgebied te heroveren tijdens de gevechten. Op 10 november 2020 werd een akkoord bereikt met Rusland en Armenië over een nieuwe wapenstilstand. Azerbeidzjan mocht de controle houden over heroverde gebieden en Armenië moest zich terugtrekken uit de bezette gebieden rond Nagorno-Karabach.[64]

    Gevechten in september 2022

    In de nacht van 12 op 13 september in 2022 braken gevechten uit tussen Azerbeidzjaanse- en Armeense troepen langs de landgrenzen. In tegenstelling tot eerdere gevechten in Nagorno-Karabach braken gevechten uit langs de landgrenzen ten westen van Nagorno-Karabach. Azerbeidzjan lanceerde grootschalige aanvallen op Armeense posities langs de grens, omdat Armeense militairen grootschalige provocaties uit zou voeren. Er zouden mijnen zijn gepland om militaire toevoerroutes en het vuur zou zijn geopend op Azerbeidzjaanse militairen. Op de eerste dag van de gevechten lag het dodental op 49 aan Armeense zijde en 50 aan Azerbeidzjaanse zijde.[65]

    Minorsky, V.; Minorsky, V. "Ādharbaydjān (Azarbāydjān)." Encyclopaedia of Islam. Edited by: P.Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2007. Brill Online. EncIslam.brill.nl. Encyclopedia Iranica, "Azerbaijan: Pre-Islamic History", K. Shippmann. Chaumont, M. L., Encyclopaedia Iranica. Routledge & Kegan Paul, London (1989), "Atropates". a b Historical Dictionary of Azerbaijan by Tadeusz Swietochowski and Brian C. Collins. The Scarecrow Press, Inc., Lanham, Maryland (1999), ISBN 978-0-8108-3550-4. Frawardin Yasht ("Hymn to the Guardian Angels") – translated by James Darmesteter (From Sacred Books of the East, American Edition, 1898). Gearchiveerd op 22 september 2021. Atabaki, Touraj, Azerbaijan: Ethnicity and the Struggle for Power in Iran. I.B.Tauris (2000), p. 25. ISBN 9781860645549. Dekmejian, R. Hrair, Simonian, Hovann H., Troubled Waters: The Geopolitics of the Caspian Region. I.B. Tauris (2003), p. 60. ISBN 978-1860649226. Gearchiveerd op 19 januari 2021 "Until 1918, when the Musavat regime decided to name the newly independent state Azerbaijan, this designation had been used exclusively to identify the Iranian province of Azerbaijan." Rezvani, Babak, Ethno-territorial conflict and coexistence in the caucasus, Central Asia and Fereydan: academisch proefschrift. Amsterdam University Press, Amsterdam (2014), p. 356. ISBN 978-9048519286 "The region to the north of the river Araxes was not called Azerbaijan prior to 1918, unlike the region in northwestern Iran that has been called since so long ago." National report on institutional landscape and research policy Social Sciences and Humanities in Azerbaijan. Azerbaijan, US Library of Congress Country Studies. M. L. Chaumont, "ALBANIA" in Encyclopaedia Iranica. The Sasanian period. Rond 252-53 maakte Šāpūr I zichzelf heerser van Groot-Armenië, dat werd omgevormd tot een Sassanidische provincie; Kaukasisch Iberië en Kaukasisch Albanië werden kort daarna ook veroverd en geannexeerd. (en) Ira Lapidus, (1988) A History of Islamic Societies, p. 48. Cambridge University Press, Cambridge (en) Azerbeidzjan, US Library of Congress Country Studies Roy, Olivier, The new Central Asia. I.B. Tauris (2007), p. 6. ISBN 978-1-84511-552-4. Immortal: A Military History of Iran and Its Armed Forces, By Steven R. Ward, p. 43 The evolution of middle eastern landscapes: an outline to A.D. 1840, Part 1840, By John Malcolm Wagstaff, p. 205 The Azerbaijani Turks: power and identity under Russian rule, By Audrey L. Altstadt, p. 5 Safavids and the rise of Shi'a Islam The Caspian: politics, energy and security, By Shirin Akiner, p. 158 Volgens een Engelstalige bron: "In Safavi times, Azerbaijan was applied to all the muslim-ruled khanates of the eastern Caucasian as well as to the area south of the Araz River as fas as the Qezel Uzan River, the latter region being approximately the same as the modern Iranian ostans of East and West Azerbaijan." Muriel Atkin, Russia and Iran, 1780-1828. 2nd. ed. Minneapolis: University of Minnesota Press Press, 2008, ISBN 0-521-58336-5 IRAN v. PEOPLES OF IRAN: The Azeri Turks are Shiʿites and were founders of the Safavid dynasty Cornell, Svante E. The Nagorno-Karabakh Conflict PDF (1.05 MB). Uppsala: Department of East European Studies, April 1999. Bertsch, Gary Kenneth, Crossroads and Conflict: Security and Foreign Policy in the Caucasus and Central Asia. Routledge, Londen (2000), p. 297. ISBN 978-0-415-92273-9 "Shusha became the capital of an independent "Azeri" khanate in 1752 (Azeri in the sense of Muslims who spoke a version of the Turkic language we call Azeri today)" Nafziger, E. Wayne; Stewart, Frances and Väyrynen, Raimo, War, Hunger, and Displacement: The Origins of Humanitarian Emergencies. Oxford University Press, Oxford (2000), p. 406. ISBN 978-0-19-829739-0. Tadeusz Swietochowski. Russian Azerbaijan, 1905–1920, 2004, p. 5. Charles King. The ghost of freedom: a history of the Caucasus, 2008, p. 10. Tadeusz Swietochowski & Brian C. Collins, (1999) Historical Dictionary of Azerbaijan, The Scarecrow Press, Inc., Lanham, Maryland, VS, ISBN 0-8108-3550-9 Audrey Altstadt, (1992) The Azerbaijani Turks: Power and Identity under Russian Rule, Hoover Institution Press, ISBN 0-8179-9182-4 Tadeusz Swietochowski. Russia and Azerbaijan: A Borderland in Transition. Columbia University Press, 1995. ISBN 0-231-07068-3 and Reinhard Schulze. A Modern History of the Islamic World. I.B.Tauris, 2000. ISBN 978-1-86064-822-9. Citations are at en:Talk:Azerbaijan Democratic Republic/Archive 1#First or second. a b Citefout: Onjuist label <ref>; er is geen tekst opgegeven voor referenties met de naam kazemzadeh (ru) Lenin and Caucasus oil on GlobalRus.ru (ru) Deliveries of Baku oil to Russia in April–May 1920 "History of the City of Baku" Hugh Pope, "Sons of the conquerors: the rise of the Turkic world", New York: The Overlook Press, 2006, p. 116, ISBN 978-1-58567-804-4 (en) Tadeusz Swietochowski, Russia and Azerbaijan: A Borderland in Transition, Columbia University Press, 1995, p. 133. "Azerbaijan celebrates day of victory over fascism", "Contact.az", May 9, 2011. Geraadpleegd op May 9, 2011. "Victory over Nazis ‘was impossible without Baku oil’", "AzerNEWS", May 8, 2010. Gearchiveerd op 15 maart 2012. Geraadpleegd op May 8, 2010. Croissant, Michael P., The Armenia-Azerbaijan Conflict: causes and implications. Praeger Publishers (1998), 36 en 37. ISBN 0-275-96241-5. 20 January Elchin Khalilov, "Eyewitness: A republic loses faith", BBC News, 15 augustus 2001. Gearchiveerd op 18 juni 2009. Geraadpleegd op 20 januari 2010. "Black January: Baku (1990). Behind the Scenes – A Photojournalist's Perspective", Azerbaijan International, 15 augustus 2001, pp. 33–37. Gearchiveerd op 25 januari 2010. Geraadpleegd op 20 januari 2010. Shamkhal Abilov, "20 January 1990: Black Face of the Red Terror in Azerbaijan", Turkish Weekly, 9 januari 2010. Gearchiveerd op 28 februari 2009. Geraadpleegd op 20 januari 2010. "Azerbaijan commemorates the anniversary of 20th January tragedy", Today.az, 20 januari 2010. Gearchiveerd op 22 januari 2010. Geraadpleegd op 20 januari 2010. "Human Rights Watch. "Playing the "Communal Card": Communal Violence and Human Rights"", "Human Rights Watch". Gearchiveerd op 26 oktober 2021. a b Milli Məclisin tarixi. Azərbaycan SSR Ali Soveti (1920-1991-ci illər). Gearchiveerd op 24 mei 2011. Geraadpleegd op 1 december 2010. (en) October 18 - Day of the State Independence. Azerbaijan. Geraadpleegd op 18 december 2022. Human Rights Watch / Helsinki Azerbaijan. Seven Years of Conflict in Nagorno-Karabakh. New York • Washington • Los Angeles • London • Brussels: 1994, p. 6. ISBN 1-56432-142-8 Letter from the Charge d'affaires a.i. of the Permanent Mission of Azerbaijan to the United Nations Office Small Nations and Great Powers: A Study of Ethnopolitical Conflict in the Caucasus By Svante E. Cornell Bloodshed in the Caucasus: escalation of the armed conflict in Nagorno Karabakh, vol. 1245 of Human rights documents, Human Rights Watch, 1992, p. 24 A Conflict That Can Be Resolved in Time: Nagorno-Karabakh. International Herald Tribune. November 29, 2003. U.S. Department of State – 1993 UN Security Council Resolutions on Nagorno-Karabakh. Gearchiveerd op 12 juni 2018. Thomas De Waal. Black Garden: Armenia And Azerbaijan Through Peace and War. New York: New York University Press, p. 286. ISBN 978-0-8147-1945-9 CIA — The World Factbook. Azerbaijan.. Gearchiveerd op 18 december 2020. a b (en) The Guardian Conflict erupts between Azerbaijani and Armenian forces, 2 april 2016, geraadpleegd op 7 augustus 2016 (en) Encyclopedia of the Nations, World Leaders 2003, Azerbaijan Sentenced to Life by Ekaterina Fartova. Белорусская деловая газета. 19 February 1999. "Azeri rights activist says 35 imprisoned special police unit members very sick", BBC Archive, June 2, 2000. Gearchiveerd op 20 oktober 2012. Geraadpleegd op 15 september 2009. Efron, Sonni, "Azerbaijan Coup Attempt Crushed Caucasus: Loyal forces storm a building and overcome mutinous police units, president reports.", Los Angeles Times, 18 March 1995. Gearchiveerd op 24 juni 2011. Geraadpleegd op 15 August 2009. "Aliyev and son keep it in the family", BBC, October 14, 2003. Geraadpleegd op May 20, 2011. "Azerbaijan's Geidar Aliev dies at 80", "ChinaDaily", 16 december 2003. Geraadpleegd op 23 december 2003. Algemeen Ambtsbericht Azerbeidzjan – 23 mei 2012 Ministerie van Buitenlandse Zaken Nagorno-Karabach 'als vanouds' weer in het nieuws. nos.nl. Geraadpleegd op 17 november 2020. Shelling between Azerbaijan and Armenia ends brief ceasefire - The two former Soviet republics accuse each other of shelling military positions and villages Armenië krijgt meer tijd om troepen uit Nagorno-Karabach terug te trekken. NU (15 november 2020). Gearchiveerd op 15 november 2020. Geraadpleegd op 17 november 2020. (en) Avet Demourian, Vladimir Isachenkov, Death toll reaches 99 in fresh Armenia-Azerbaijan flareup. www.timesofisrael.com. Geraadpleegd op 14 september 2022.
    Read less

Phrasebook

Hallo
Salam
Wereld
Dünya
Hallo Wereld
Salam dünya
Dank je
Çox sağ ol
Tot ziens
sağol
Ja
Bəli
Nee
Yox
Hoe gaat het met je?
Necəsən?
Fijn, bedankt
Yaxşı, təşəkkür edirəm
Hoeveel is het?
Neçəyədir?
Nul
Sıfır
Een
bir

Where can you sleep near Azerbeidzjan ?

Booking.com
487.348 visits in total, 9.186 Points of interest, 404 Bestemmingen, 33 visits today.