De aanleg van de route begon in 1909, in opdracht van de Franse Touringclub. Destijds waren er nog nauwelijks wegen in de Alpen en leefden de bewoners van de bergdorpen veelal geïsoleerd. De route werd aangelegd om deze dorpen beter bereikbaar te maken en het opkomende toerisme te stimuleren. In 1913 was de oorspronkelijke route gereed en kon de route, die toen nog naar Nice liep, in vijf etappes worden afgelegd. Auto's waren er toen nog nauwelijks, de route werd voornamelijk afgelegd per rijtuig of bus. Hoewel de route vanaf 1913 operationeel was, werd er steeds verder gewerkt aan verbetering. De Eerste Wereldoorlog bracht een tijdelijk einde aan de bouwwerkzaamheden.

In 1930 was de Col de l'Iseran gereed, heden ten dage nog steeds de hoogste verharde pas in de gehele Alpen. Pas na de Tweede Wereldoorlog werden auto's op grotere schaal betaalbaar en kreeg de route meer en meer een toeristisch belang. In 1970 was na de aanleg van het stuwmeer ook de weg over de Cormet de Roselend gereed. Vanwege de komst van de snelwegen verloor de route steeds meer het belang als verbindingsweg en bleef het toeristisch belang over. Om de route nog meer aantrekkelijk voor toeristen te maken, werden in 1995 te laatste wijzigingen doorgevoerd. Het drukke dal rond Chamonix werd vervangen door de Col de la Colombière en de Col des Aravis. Het eindpunt werd verlegd van het drukke Nice, naar het veel kleinere en gemoedelijkere Menton.