De straat werd gebouwd om de stadsmuur, die was gebouwd in de 13e eeuw en gefinancierd met het losgeld dat de Engelsen moesten betalen voor de vrijlating van Richard I van Engeland, te vervangen. De fortificaties hadden hun militaire nut verloren door de toegenomen kracht van artillerie.

In 1850 werden de Vorstädte (vandaag de districten II tot en met IX) die buiten de stadsmuren lagen, opgenomen in de gemeente. De oude stadsmuur vormde steeds meer een belemmering voor het verkeer tussen het oude centrum en de buitenwijken. In 1857 gaf keizer Frans Jozef opdracht tot de sloop van de stadsmuren en grachten. In zijn besluit stond de exacte omvang van de boulevard, en de locaties en functies van de toekomstige gebouwen. De straat was een keizerlijk project, voor de bouw ervan werd een keizerlijke bouwcommissie opgericht. De Ringstraße met de geplande gebouwen was bedoeld als pronkstraat die de glorie van het Habsburgse Rijk moest symboliseren.

Eind negentiende eeuw werd gedurende een periode van 50 jaar een groot aantal weelderige, openbare en particuliere gebouwen opgetrokken. Zowel de adel als de nouveau riches lieten opzichtige paleizen bouwen langs de straat. Vele gebouwen zijn gebouwd in de neostijlen neogotiek, neoclassicisme, neorenaissance en neobarok. Een van de eerste gebouwen was de Heinrichshof, eigendom van de bierbrouwer Heinrich Drasche, dat tegenover de Weense Staatsopera stond totdat het vernietigd werd bij een bombardement in 1945.

Latere wegbereiders van het architectonische modernisme, waaronder Adolf Loos, beschouwden de Ringstraße als een regelrechte mislukking. Loos' pamflet Ornament und Verbrechen uit 1907, waarin hij ornamenten in de bouwkunst als verkwistend bestempelde, was gericht tegen de rijke architectuur van de Ringstraße.

Sigmund Freud stond er bekend om dat hij dagelijks een wandeling maakte rond de Ringstraße.