Het kasteel werd in 1020 voor het eerst vermeld. Het behoorde toe aan graafschappen die onderdeel waren van het Spaanse Koninkrijk Aragon.[1] Later was het kasteel een van de zogenaamde "vijf zonen van Carcassonne", samen met de kastelen van Peyrepertuse, Puilaurens, Aguilar en Termes. De vijf kastelen waren de buitenposten van de stad Carcassonne en samen dekten ze een deel van de zuidflank van Frankrijk.

Het kasteel van Quéribus wordt door sommigen beschouwd als de laatste burcht van de katharen. Na de val van Montségur in 1244 moeten een aantal katharen een veilig heenkomen hebben gezocht in een kasteel aan de grens met Spanje en Quéribus zou dat kasteel geweest kunnen zijn. Vast staat dat de kathaarse bisschop Benoît de Termes er gewoond heeft van 1230 tot 1233.[2] In die tijd werd het een toevluchtsoord voor kathaarse monniken. In 1242 viel het kasteel in handen van de kathaarse ridder Chatbert de Barbeira. In 1254 zond Lodewijk IX soldaten naar het zuiden om deze laatste burcht op te sporen en in te nemen. In mei 1255 viel het kasteel na een belegering van drie weken in handen van de Franse koning. Chatbert de Barbeira had zich daarbij overgegeven in ruil voor vrijheid, waarbij ook de nog aanwezige katharen zonder gevecht wisten te ontsnappen.

Met de Vrede van de Pyreneeën in 1659 kwam de grens tussen Frankrijk en Spanje een stuk zuidelijker te liggen, op de huidige locatie. Daarmee verloren de "zonen van Carcassonne" goeddeels hun belang.