ဂရိတ်ဇင်ဘာဘွေမြို့ဟောင်း သည် ဇင်ဘာဘွေနိုင်ငံ၏ အရှေ့တောင်ပိုင်း တောင်ကုန်းများပေါ်တွင် တည်ရှိသော အလယ်ခေတ် မြို့တော်တစ်ခုဖြစ်ပြီး မူတီရီကွီကန် နှင့် မက်စ်ဗင်ဂိုမြို့တို့ အနီးတွင် တည်ရှိသည်။ ၎င်းသည် တိုင်းပြည်ကြီး တစ်ပြည်၏ မြို့တော်ဖြစ်မည်ဟု ယူဆရသော်လည်း မည်သည့်တိုင်းပြည် ဖြစ်သည်ဆိုသည်မှာမူ မသေချာသော်လည်း သံခေတ်နှောင်းပိုင်းတွင် တည်ရှိခဲ့သည်။ မြို့တော်အား တည်ဆောက်မှုမှာ ၁၁ ရာစုတွင် စတင်ခဲ့ပြီး ၁၅ ရာစု စွန့်ပစ်ခဲ့သည့် အချိန်အထိ ဖြစ်သည်။ အဆောက်အဦးများကို ရှိုနာလူမျိုးတို့၏ ဘိုးဘေးများက တည်ဆောက်ခဲ့သည်ဟု ယုံကြည်ရသည်။ ကျောက်တုံးဖြင့် တည်ဆောက်ထားသော မြို့သည် ဧရိယာအားဖြင့် ၇.၂၂ စတုရန်း ကီလိုမီတာ (၂.၇၉ စတုရန်းမိုင်) ကျယ်ဝန်းပြီး အထွဋ်အထိပ်ရောက်ခဲ့သော အချိန်က လူဦးရေ ၁၈,၀၀၀ ခန့် အထိ နေထိုင်နိုင်ခဲ့သည်။ ၎င်းကို ယူနက်စကို ၏ ကမ္ဘာ့အမွေအနှစ်နေရာ တစ်ခု အဖြစ် သတ်မှတ်ထားသည်။