ផ្នូររបស់ Humayun (Persian: Maqbara-i Humayun) គឺជាផ្នូររបស់អធិរាជ Mughal Humayun ក្នុងទីក្រុង Delhi ប្រទេសឥណ្ឌា។ ផ្នូរនេះត្រូវបានចាត់ចែងដោយភរិយាទីមួយរបស់ Humayun និងជាប្រធានមហេសីអធិរាជ Bega Begum ក្រោមការឧបត្ថម្ភរបស់នាងក្នុងឆ្នាំ 1558 និងរចនាដោយ Mirak Mirza Ghiyas និងកូនប្រុសរបស់គាត់ Sayyid Muhammad ដែលជាស្ថាបត្យករ Persian ដែលជ្រើសរើសដោយនាង។ វាជាផ្នូរសួនច្បារដំបូងគេនៅលើឧបទ្វីបឥណ្ឌា ហើយមានទីតាំងនៅ Nizamuddin East, Delhi ប្រទេសឥណ្ឌា នៅជិតDina-panah Citadel ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា Purana Qila (បន្ទាយចាស់) ដែល Humayun បានរកឃើញនៅឆ្នាំ 1538 ។ វាក៏ជារចនាសម្ព័ន្ធដំបូងគេដែលប្រើថ្មភក់ក្រហមក្នុងមាត្រដ្ឋានបែបនេះ។ ផ្នូរនេះត្រូវបានប្រកាសជាតំបន់បេតិកភណ្ឌពិភពលោករបស់អង្គការយូណេស្កូក្នុងឆ្នាំ 1993 ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមកបានឆ្លងកាត់ការងារជួសជុលយ៉ាងទូលំទូលាយដែលបានបញ្ចប់។ ក្រៅពីផ្នូរសំខាន់នៃ Humayun វិមានតូចៗជាច្រើនបានកំណត់ផ្លូវដែលនាំទៅដល់វា ពីច្រកចូលសំខាន់នៅភាគខាងលិច រួមទាំងផ្នូរដែលកំណត់មុនកាលបរិច្ឆេទនៃផ្នូរសំខាន់ដោយ 20 ឆ្នាំ; វាជាផ្នូររបស់ Isa ...អានបន្ថែម
ផ្នូររបស់ Humayun (Persian: Maqbara-i Humayun) គឺជាផ្នូររបស់អធិរាជ Mughal Humayun ក្នុងទីក្រុង Delhi ប្រទេសឥណ្ឌា។ ផ្នូរនេះត្រូវបានចាត់ចែងដោយភរិយាទីមួយរបស់ Humayun និងជាប្រធានមហេសីអធិរាជ Bega Begum ក្រោមការឧបត្ថម្ភរបស់នាងក្នុងឆ្នាំ 1558 និងរចនាដោយ Mirak Mirza Ghiyas និងកូនប្រុសរបស់គាត់ Sayyid Muhammad ដែលជាស្ថាបត្យករ Persian ដែលជ្រើសរើសដោយនាង។ វាជាផ្នូរសួនច្បារដំបូងគេនៅលើឧបទ្វីបឥណ្ឌា ហើយមានទីតាំងនៅ Nizamuddin East, Delhi ប្រទេសឥណ្ឌា នៅជិតDina-panah Citadel ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា Purana Qila (បន្ទាយចាស់) ដែល Humayun បានរកឃើញនៅឆ្នាំ 1538 ។ វាក៏ជារចនាសម្ព័ន្ធដំបូងគេដែលប្រើថ្មភក់ក្រហមក្នុងមាត្រដ្ឋានបែបនេះ។ ផ្នូរនេះត្រូវបានប្រកាសជាតំបន់បេតិកភណ្ឌពិភពលោករបស់អង្គការយូណេស្កូក្នុងឆ្នាំ 1993 ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមកបានឆ្លងកាត់ការងារជួសជុលយ៉ាងទូលំទូលាយដែលបានបញ្ចប់។ ក្រៅពីផ្នូរសំខាន់នៃ Humayun វិមានតូចៗជាច្រើនបានកំណត់ផ្លូវដែលនាំទៅដល់វា ពីច្រកចូលសំខាន់នៅភាគខាងលិច រួមទាំងផ្នូរដែលកំណត់មុនកាលបរិច្ឆេទនៃផ្នូរសំខាន់ដោយ 20 ឆ្នាំ; វាជាផ្នូររបស់ Isa Khan Niyazi ដែលជាអ្នកអភិជនអាហ្វហ្គានីស្ថាននៅក្នុងតុលាការរបស់ Sher Shah Suri នៃរាជវង្ស Suri ដែលបានប្រយុទ្ធនឹងពួក Mughals ដែលបានសាងសង់ក្នុងឆ្នាំ 1547 គ.ស.។
អគារនេះមានផ្នូរសំខាន់របស់អធិរាជ Humayun ដែលជាកន្លែងដាក់ផ្នូររបស់អធិរាជ Bega Begum, Hamida Begum និង Dara Shikoh ដែលជាចៅទួតរបស់ Humayun និងជាកូនប្រុសរបស់អធិរាជ Shah Jahan ក្រោយមកទៀត។ ក៏ដូចជា Mughals ជាបន្តបន្ទាប់ជាច្រើនទៀត រួមទាំងអធិរាជ Jahandar Shah, Farrukhsiyar, Rafi Ul-Darjat, Rafi Ud-Daulat, Muhammad Kam Bakhsh និង Alamgir II ។ វាតំណាងឱ្យការលោតផ្លោះនៅក្នុងស្ថាបត្យកម្ម Mughal និងរួមជាមួយនឹងសួន Charbagh ដែលសម្រេចបាន ជាធម្មតានៃសួន Persian ប៉ុន្តែមិនធ្លាប់ឃើញពីមុនមកនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា វាបានក្លាយជាគំរូសម្រាប់ស្ថាបត្យកម្ម Mughal ជាបន្តបន្ទាប់។ វាត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាការចាកចេញយ៉ាងច្បាស់ពីផ្នូរដ៏សមរម្យរបស់ឪពុករបស់គាត់ ដែលជាអធិរាជ Mughal ដំបូងបង្អស់ Babur ហៅថា Bagh-e Babur (Gardens of Babur) ក្នុងទីក្រុង Kabul (អាហ្វហ្គានីស្ថាន)។ ទោះបីជាក្រោយមកគឺជាអធិរាជដំបូងគេដែលចាប់ផ្តើមប្រពៃណីនៃការបញ្ចុះនៅក្នុងសួនឋានសួគ៌។ យកគំរូតាម Gur-e Amir ដែលជាផ្នូររបស់បុព្វបុរសរបស់គាត់ និងអ្នកសញ្ជ័យអាស៊ី Timur នៅ Samarkand វាបានបង្កើតគំរូសម្រាប់អនាគតស្ថាបត្យកម្ម Mughal នៃ mausolea រាជវង្ស ដែលឈានដល់ចំណុចកំពូលជាមួយ Taj Mahal នៅ Agra ។
ទីតាំងនេះត្រូវបានជ្រើសរើសនៅលើច្រាំងទន្លេ Yamuna ដោយសារតែវានៅជិតនឹង Nizamuddin Dargah ដែលជាផ្នូររបស់ពួកបរិសុទ្ធ Sufi នៅទីក្រុង Delhi Nizamuddin Auliya ដែលត្រូវបានគោរពយ៉ាងខ្លាំងដោយអ្នកគ្រប់គ្រងនៃទីក្រុង Delhi និង ទីលំនៅរបស់គាត់ Chilla Nizamuddin Auliya ស្ថិតនៅភាគខាងជើងឆៀងខាងកើតនៃផ្នូរ។ ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ Mughal ក្រោយមក អធិរាជ Mughal ចុងក្រោយ Bahadur Shah Zafar បានជ្រកកោននៅទីនេះ កំឡុងការបះបោរឥណ្ឌាឆ្នាំ 1857 រួមជាមួយព្រះអង្គម្ចាស់បីអង្គ ហើយត្រូវបានចាប់ដោយប្រធានក្រុម Hodson មុនពេលត្រូវបាននិរទេសទៅទីក្រុងរ៉ង់ហ្គូន។ នៅសម័យរាជវង្សទាសករ ទឹកដីនេះស្ថិតនៅក្រោម 'KiloKheri Fort' ដែលជារាជធានីរបស់ Sultan Qaiqabad កូនប្រុសរបស់ Nasiruddin (1268-1287) ។
ផ្នូររបស់ Battashewala Complex ស្ថិតនៅក្នុងតំបន់ទ្រនាប់នៃតំបន់បេតិកភណ្ឌពិភពលោកនៃផ្នូរ Humayun ។ ស្មុគ្រស្មាញទាំងពីរត្រូវបានបំបែកដោយផ្លូវតូចមួយ ប៉ុន្តែត្រូវបានរុំព័ទ្ធក្នុងជញ្ជាំងបរិវេណដាច់ដោយឡែករបស់ពួកគេ។
បន្ថែមមតិយោបល់ថ្មី