Քաղաքը ստեղծվել է որպես զինվորական գաղութ մոտավորապես 100 թվականին Տրայանոս կայսեր կողմից։ Այն նախատեսված էր հիմնականում ծառայել որպես ամրոց բերբերների դեմ։ Սկզբում բնակեցված է եղել հիմնականում Պարթևյան արշավանքերի մասնակից հռոմեացի վետերանների կողմից, ովքեր այդ կերպ պարգևատրվել էին ծառայության համար։

Քաղաքում առաջին հարյուրամյակների ընթացքում տիրել է խաղաղություն, և սկսած 3-րդ դարից դարձավ քրիստոնեական գործունեության կենտրոն, իսկ 4-րդ դարում՝ դոնաթիստական։

5-րդ դարում քաղաքը թալանվել է վանդալների կողմից, նախքան անկումը։ 535 թվականին բյուզանդացի գեներալ Սողոմոնը, երբ գալիս է քաղաքը պաշարելու, գտնում այն լիովին դատարկ։ Հաջորդ դարում, նախքան բերբերների կողմից թալանվելը, քաղաքը կարճ ժամանակով վերաբնակեցվել է որպես քրիստոնեական քաղաք։ Քրիստոնեության ժամանակ Տիմգադում կար կրոնական թեմ, որը հայտնի դարձավ 4-րդ դարի վերջում, երբ եպիսկոպոս Օփթաթը դարձավ դոնաթիստական շարժման խոսնակ։ Օփտաթից հետո Տամուգադին ուներ երկու եպիսկոպոս Գոդենցիոսը (դոնաթիստ) և Ֆաուստինոսը (կաթոլիկ)[1]։

Տիմգադը ավերվել է 5-րդ դարի վերջում։ Բյուզանդական վերանվաճման շնորհիվ որոշ գործողություններ են իրականացվել քաղաքում։ 539 թվականին պաշտպանվելով հարավում կառուցված մի ամրոցում՝ նրանք օգտագործել են հռոմեական հուշարձաններից վերցված քարաբեկորները։ Արաբական ներխուժումը հանգեցրեց Տամուգադի վերջնական ավերմանը։ Քաղաքը դադարել էր բնակեցվել 8-րդ դարից հետո[2]։

Քանի որ 7-րդ դարից հետո այնտեղ ոչ մի նոր բնակավայր չի ստեղծվել, քաղաքը մասամբ պահպանվել է ավազի տակ, մոտավորապես մեկ մետր խորության վրա։ Սահարայի ընդլայնումը ավերակների վրա դարձել է հիմնական պատճառը, որ քաղաքը այնքան լավ պահպանված լիներ։