Mesoamérica (en grego: μέσος [mesos], ‘intermedio’) é a rexión do continente americano que comprende a metade meridional de México, os territorios de Guatemala, O Salvador e Belize, así como o occidente de Honduras, Nicaragua e Costa Rica. Non debe confundirse coa rexión mesoamericana, concepto acuñado para denominar unha rexión xeoeconómica por organizacións internacionais tales como a OCDE; Mesoamérica, como se define neste artigo, é unha área definida pola cultura. Esta rexión viu o desenvolvemento dunha civilización indíxena no marco dun mosaico de gran diversidade étnica e lingüística. A unidade cultural dos pobos mesoamericanos reflíctese en varios trazos que Paul Kirchhoff definiu como o complexo mesoamericano. A definición do que se acepta como mesoamericano é obxecto de discusión entre os estudosos desta civilización; con todo, con frecuencia menciónase no inventario a base agrícola da economía, o cultivo do millo, o uso de dous calendarios (ritual de 260 días e civil de 365), os sacrificios humanos como parte das expresións relixiosas, a tecnoloxía lítica e a ausencia de metalurxia, entre outros. No seu momento, a definición do complexo mesoamericano serviu para distinguir aos pobos mesoamericanos dos seus veciños do norte e do sur.

O desenvolvemento de Mesoamérica estendeuse por varios séculos. Os especialistas discuten sobre a época que pode considerarse o «inicio» da civilización mesoamericana. De acordo con algunhas posturas, o fito inicial consiste no desenvolvemento da olaría. Outros consideran que o primeiro complexo mesoamericano desenvólvese entre os séculos XV e XII a. C., período contemporáneo á cultura olmeca. Ao longo da súa historia, os pobos mesoamericanos construíron unha civilización cuxas expresións falan de elementos compartidos por varios pobos e trazos que os distinguen entre si. Na medida que avanzou o proceso civilizatorio, algúns trazos homogeneizaronse polo contacto interétnico e outros adquiriron especificidade en certos contextos. Este proceso foi continuo e perduró ata a colonización española. Algúns autores empregan indistintamente os nomes nahuas para describir obxectos e conceptos orixinais de Mesoamérica. e outros destacan as diferenzas entre os pobos da rexión.

A maior parte dos pobos mesoamericanos falaron linguas pertencentes ás seguintes familias lingüísticas: otomangueanas, maias, mixezoqueana, totonacana e utoazteca. Outras linguas están illadas ou non puideron ser clasificadas porque desapareceron no proceso de castelanización que comezou coa colonización española e continúa ata a data. Este mosaico de linguas e etnias estivo presente durante a época prehispánica e ten o seu correlato nas numerosas culturas indíxenas que se desenvolveron en diversas zonas e tempos de Mesoamérica, entre as cales as máis estudadas foron a mexica, a maia, a teotihuacana, a zapoteca, a mixteca, a olmeca ou a tarasca. Malia a concentración de estudos que se deron no caso desas importantes culturas, Mesoamérica foi escenario de moitos pobos, algúns dos cales apenas comezarón a ser investigados a partir de excavaciones recentes.