A Última Cea (en italiano: Il cenacolo ou L'ultima cena) é unha pintura mural orixinal de Leonardo da Vinci executada entre 1495 e 1497, atópase na parede sobre a que se pintou orixinariamente, no refectorio (comedor) do convento dominico de Santa Maria delle Grazie en Milán (Italia). Este representa a escena da Última Cea de Xesús como se anuncia no Evanxeo de Xoán 13:21, cando Xesús anuncia que un dos seus Doce Discípulos traizoaríao. A pintura foi elaborada, para o seu patrón, o duque Ludovico Sforza de Milán. Non é un fresco tradicional, senón un mural executado ao témpera e óleo sobre dúas capas de preparación de xeso estendidas sobre enlucido. Mide 460 cm. de alto por 880 cm. de ancho. Moitos expertos e historiadores da arte, consideran a A Última Cea como unha das mellores obras pictóricas do mundo.
En principio tratábase dun encargo modesto. En Santa María, o convento dos dominicos próximo ao palacio, o duque mandara erixir unha igrexa. No refectorio dos irmáns, o milanés Montorfano pintara unha crucifixión, en cuxa parte inferior Leonardo engadiu como doante a Ludovico, á súa esposa e aos seus dous fillos.[1] Leonardo colaborou tamén na execución dos medallóns e outros adornos murais coas armas dos españois , coma se quixese probar primeiro a destreza da súa man para a gran tarefa que se lle aveciñaba.
Leonardo creou A Última Cea, a súa mellor obra, a máis serena e afastada do mundo temporal, durante eses anos característicos polos conflitos bélicos, as intrigas, as preocupacións e as calamidades.[2][3][4] Crese que en 1494 o duque de Milán Ludovico Sforza, chamado "o Mouro" encargou a Leonardo a realización dun fresco para o refectorio da igrexa dominica de Santa Maria delle Grazie, Milán. Iso explicaría as insignias ducais que hai pintadas nas tres ventás superiores. Leonardo traballou nesta obra máis rápido e con maior continuidade que nunca durante uns tres anos.[5][6] Dalgún xeito, a súa natureza, que tendía cara ao colosalismo, soubo achar neste cadro unha tarefa que o absorbeu por completo, forzando ao artista a finalizala.
Na súa novella LVIII, Matteo Bandello, que coñeceu ben a Leonardo, escribe que o observou moitas veces
Esta forma de pintar, tan distinta da rapidez e seguridade que esixe a tradicional pintura ao fresco, explican que o pintor optase por unha técnica distinta e tamén que se demorase durante anos o seu acabado.
Giorgio Vasari en Le Vite tamén describe en detalle como o traballou, como algúns días pintaría como unha furia, e outros pasaría horas só mirándoo, e como paseaba polas rúas da cidade buscando unha cara para Xudas, o traidor; respecto diso conta a anécdota de que esta forma de traballar impacientaba ao prior do convento e este foi a queixarse ao duque, quen chamou ao pintor para pedirlle que acelerase o traballo:
Igualmente, o escritor Giambattista Giraldi, fíxose eco desta forma de traballar baseándose nos recordos do seu pai:
Así pois, Leonardo observaba coidadosamente os modelos do natural, pero isto non era algo habitual naquela época. En xeral copiábanse os tipos coñecidos e xa probados; algúns artistas repetían unha e outra vez ao longo da súa vida un tipo que lles saíu ben e tivera éxito, como, por exemplo, Perugino, o condiscípulo de Leonardo. Este, xamais se repetiu a si mesmo, sempre considerou cada unha das súas obras unha tarefa completamente nova, peculiar e diferente da anterior.[8] Leonardo procurou dotar ás súas figuras da maior diversidade posible e do máximo movemento e contraste. No seu libro de pintura aconsella «Os movementos das persoas son tan diferentes como os estados de ánimo que se suscitan nas súas almas, e cada un deles move en distintos graos ás persoas [...]».[8][9] Noutra pasaxe refírese ao efecto dos contrastes «[...] O feo xunto ao belo, o grande xunto ao pequeno, o ancián xunto ao mozo, o forte xunto ao débil: hai que alternar e confrontar eses extremos tanto como sexa posible.»[8] Esta proximidade e antagonismo das figuras é o que dá a súa riqueza A Última Cea: Xudas, o malvado/Xoán, o belo e bo; cabezas anciás/cabezas novas; persoas excitadas/persoas tranquilas. Aínda o mundo pode apreciar o carácter innovador do cadro por mor das innumerable imitacións e reproducións posteriores, a obra prodúcenos un efecto de serenidade e sinxeleza, de concentración ao redor do núcleo da escena que nela se desenvolve.[8]
En 1497 o duque de Milán solicitou ao artista que concluíse a Última Cea, que terminou, probablemente, a finais de ano. Segundo Andrés García Corneille no seu libro Da Vinci comenta que «cando Leonardo comezou a súa obra, el sabía que ía demandarlle moito tempo e que dificilmente vería moito diñeiro por ela (xa que se trataba do pedido dun duque), cousa que contraviña abertamente os regulamentos do gremio de artistas ao que pertencía, e sen cuxa anuencia era imposible executar unha obra en Florencia. De feito, xamais pediu un só centavo pola obra que fixo, cousa que ao duque sorprendeulle e non dixo ningunha palabra».[10]
Cando acabou, a pintura foi encomiada como unha obra mestra de deseño e caracterización. Deuna por terminada, aínda que el, eterno insatisfeito declarou que tería que seguir traballando nela. Foi exposta á vista de todos e contemplada por moitos. A fama que o «gran cabalo»[Nota 1][11] fixera xurdir asentouse sobre cimentos máis sólidos, desde ese momento consideróuselle sen discusión un dos primeiros mestres de Italia, se non o primeiro.[1][12] Os artistas acudían desde moi lonxe ao refectorio do convento de Santa María delle Grazie, miraban a pintura con esmero, copiábana e discutíana.[1] O rei de Francia, ao entrar en Milán, acariñou a idea de desprender o fresco da parede para levalo o seu país.[1]
↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Friedenthal. Páx, 83 ↑ Erro no código da cita: Etiqueta <ref> non válida; non se forneceu texto para as referencias de nome Cita2 ↑ Erro no código da cita: Etiqueta <ref> non válida; non se forneceu texto para as referencias de nome Cita4 ↑ Friedenthal. Páx, 81 ↑ Erro no código da cita: Etiqueta <ref> non válida; non se forneceu texto para as referencias de nome Friedenthal4 ↑ Muntz. Páx, 125 ↑ Pijoán, J., "Los últimos cuatrocentistas", en Summa Artis, Antología, V, Espasa, páx. 62; ISBN 84-670-1356-7 ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 Friedenthal. Páx, 86 ↑ Leonardo da Vinci, Consellos de pintura. ↑ Corneille. Páx, 92 ↑ Agaudi (2007). "Leonardo da Vinci: El caballo Sforza". Arquivado dende o orixinal o 15 de outubro de 2011. Consultado o 18 de abril. ↑ Image and art (2007). "Reseña Biográfica de Leonardo da Vinci y comentarios" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 26 de agosto de 2012. Consultado o 18 de abril.
Erro no código da cita: As etiquetas <ref> existen para un grupo chamado "Nota", pero non se atopou a etiqueta <references group="Nota"/> correspondente
Engadir un novo comentario