Durante milenios, cazadores e recolectores avanzaran cara ás rexións rochosas máis altas e probablemente tamén subiran algúns picos. Hai evidencias de que o sacerdote xesuíta Franz von Wulfen de Klagenfurt subiu ao Lungkofel e ao Dürrenstein na década de 1790. En 1857 o británico John Ball foi o primeiro en escalar o Monte Pelmo. Paul Grohmann posteriormente subiu numerosos cumes como o Antelao, a Marmolata, a Tofana, o Monte Cristallo e o Boè. Ao redor de 1860 o alpinista agordino Simone de Silvestro foi a primeira persoa en erguerse conscientemente na Civetta. Michael Innerkofler foi un dos escaladores do Tre Cime di Lavaredo. Máis tarde montañeiros locais moi importantes, coñecidos por moitas primeiras ascensións, foron Angelo Dibona e Giovanni Piaz.[1]

Durante a Primeira Guerra Mundial, a primeira liña entre o exército italiano e o Austro-Húngaro atravesaba os Dolomitas, onde ambos os bandos utilizaron minas extensivamente. Os museos bélicos ao aire libre están situados en Cinque Torri (Cinco Torres), Monte Piana e Monte Lagazuoi. Moita xente visita os Dolomitas para escalar as vie ferrate, camiños protexidos polas paredes rochosas que se crearon durante a guerra.

Varios camiños de longo percorrido atravesan os Dolomitas. Chámanse alte vie (en alemán: Dolomiten Höhenwege - camiños altos), e están numerados do 1 ao 10. Os camiños tardan aproximadamente unha semana en camiñar e son servidos por numerosos rifugi (cabanas). A primeira e a máis coñecida é a Alta Vía 1. A datación por radiocarbono utilizouse na rexión da Alta Badia para demostrar unha conexión entre a actividade dos desprendementos de terra e o cambio climático.[2]