Deseñado por Jaume Mestres i Fossas o autódromo foi construído en só 300 días cun custo de 4 millóns de pesetas. A inauguración efectuouse o 28 de outubro de 1923 e asistiron a ela o infante Alfonso de Borbón e Battenberg,[1] en representación do monarca Alfonso XIII, e Miguel Primo de Rivera, foi encabezada polo sabadellense Francesc Armengol, promotor da urbanización de Terramar de Sitges e un dos principais investidores do circuíto. Con todo, co curso dos anos a clase acomodada barcelonesa pronto deixou de asistir ao autódromo, o que marcaría definitivamente o seu futuro.

O elevado investimento para a construción do circuíto sumada ao escaso público que asistía ás probas fixo que non puidesen outorgar premios monetarios aos pilotos polas súas vitorias. Isto afectou seriamente a reputación do circuíto, e iso engadíronse ás queixas dos pilotos polos elevados peraltes (de 60 a 90 grados), que afectaban a seguridade da condución. Así, en 1925 xa non se realizaban carreiras, e en 1929 o Autódromo pasou a mans de Edgar Morawitz. Grazas ao investimento de Morawitz volvéronse a disputar carreiras a partir do ano 1932 cunha proba do Campionato español de motociclismo. Morawitz situouse en contra de Francisco Franco e iso fixo que tivese que abandonar a xestión do circuíto por medo ás represalias da ditadura, xa que fora convertido en cuartel republicano durante a guerra civil. Logo da contenda, Morawitz vendeu o Autódromo ao financeiro José-Emilio Ferrer Dalmau e a súa esposa Margarita de Udaeta, que mantiveron o terreo e as hortas aínda que o circuíto xa non era apto para os coches da época debido ao seu gran peraltado. O 29 de maio de 1955 correron automóbiles e motos no circuíto por última vez. Un ano despois a Volta a Cataluña fixo un percorrido de 60 km que foi o último evento oficial que se disputou.