زبان فارسی باستان
زبان فارسی باستان (به پارسی باستان: 𐎠𐎼𐎹، تلفظ: آریا) یکی از زبانهای شاخهٔ زبانهای ایرانی از گروه زبانهای هندوایرانی خانوادهٔ زبانهای هندواروپایی جای میگیرد. این زبان به زبان فارسی میانه دگرگونی یافت که زبان ادبی و نوشتاری و رسمی روزگار ساسانیان بود و سپس به زبان فارسی نو یا فارسی دری تغییر یافت؛ این زبان از زبان نیاایرانی (زبان ایرانی باستان) سرچشمه گرفتهاست. فارسی باستان مانند بقیهٔ زبانهای ایرانی باستان نزدِ گویشورانِ بومی خود به نام زبان آریا شناخته میشد.
فارسی باستان در کنار زبان اوستایی تنها زبانهای ایرانی روزگار کهن هستند که نوشتار یا سنگنبشتهای از آنها به جا ماندهاست. زبان فارسی باستان در باختر و جنوب باختری ایران، سخن گفته میشدهاست و دیرینهترین نوشتهای که از آن بر جا مانده، به سدهٔ ششم پیش از میلاد بازمیگردد؛ ولی باید این نکته را در نظر داشت که زبان بیشتر مردمان جنوبباختری ایران، زبان ایلامی بودهاست.