官话 ( چینی ماندارین )
ماندارین (چینی ساده‌شده: 官话، چینی سنتی: 官話، پین‌یین: Mǐn yǔ؛ به معنی «گفتار مقامات») یک گروه از زبان‌های چینی است که در قسمت‌های شمالی و جنوب غربی چین صحبت می‌شود. گویش پکنی که پایه و اساس چینی معیار به‌شمار می‌رود، زیرمجموعه این زبان است. از آنجایی که ماندارین از شمال چین ریشه گرفته و بیشتر زبان‌ها و گویش‌های ماندارین در شمال کشور یافت می‌شوند، گاه به ماندارین چینی شمالی (北方话، běifānghuà، «گفتار شمالی») نیز گفته می‌شود. بیشتر گونه‌های ماندارین همچون گویش جنوب غربی (شامل سیچوآنی) و یانگ‌تسه پایین (مثل نانجینگی) از فهم متقابل نسبت به یکدیگر برخوردار نیستند و در برابر ماندارین معیار نیز تا حدی فهمیده می‌شوند. ماندارین با حدود یک میلیارد سخنور بومی، نخستین زبان جهان بر پایه جمعیت سخنوران بومی است.
ماندارین بزرگترین گروه از هفت یا ده گروه گویش چینی است و توسط ۷۰ درصد از کل سخنوران چینی در یک منطقه جغرافیایی بزرگ از یون‌نان در جنوب غرب تا سین‌کیانگ در شمال غرب و هیلونگ‌جیانگ شمال شرق صحبت می‌شود. این پراکندگی به‌طور کلی به آسانی سفر و ارتباطات در دشت شمال چین در مقایسه با جنوب کوهستانی، همراه با گسترش اخیر ماندارین به مناطق مرزی نسبت داده می‌شود.
در بیشتر هزاره اخیر، پایتخت چین همواره در مناطق ماندارین‌زبان قرار داشته و از قرن چهاردهم گونه‌هایی از آن به عنوان زبان میانجی در سرتاسر کشور کاربرد داشته‌اند. در اوایل قرن بیستم، یک گونه استاندارد مبتنی بر گویش پکن همراه با عناصر سایر گویش‌های ماندارین، به عنوان زبان ملی چین پذیرفته شد. چینی معیار زبان رسمی جمهوری خلق چین و تایوان و یکی از ۴ زبان رسمی سنگاپور است. ماندارین همچنین در میان بیشتر گروه‌های شورشی و مناطق چندقومی میانمار زبان رسمی یا زبان میانجی است. از ماندارین به عنوان یکی از زبان‌های کاری سازمان ملل هم استفاده می‌شود و آن همچنین یکی از پرکاربردترین انواع زبان‌های چینی در بین جوامع چینی دور از وطن و متداول‌ترین زبان چینی که به غیرچینی‌زبانان آموزش داده می‌شود است.
