خلافت موحدون
موحدون یا خلافت موحدون (عربی: الموَحدون و بربری: ⵉⵎⵡⴻⵃⵃⴷⴻⵏ)، سلسله و فرقه‌ای اسلامی در مغرب و شمال آفریقا که از دودمان بربرهای آمازیغ بودند که به عنوان اعتراض بر عقاید مسلمین مشبهی و مجسمی قیام کردند و بر خلاف ایشان به نفی تشبیه و تجسیم در باب ذات باری تعالی عقیده داشتند. پیشوای این فرقه ابوعبداﷲ محمدبن تومرت بود از قبیله مصموده که مردم را به توحید می‌خواند و پیروانش او را مهدی منتظر می‌دانستند. او در سال ۵۲۲ هجری درگذشت و ریاست فرقه او به جانشین و برادرش عبدالمومن رسید (۵۲۴ هجری) و او در سال ۵۳۴ دست به تسخیر ممالک زد. در سال ۵۳۸ سپاه مرابطون را مغلوب ساخت و بلاد وهران، تلمسان، فاس و سبته و سالی را گرفت و در سال ۵۴۱ مراکش را تسخیر و سلسله امرای مرابطی را برانداخت و در سال ۵۴۰ با اعزام سپاهی به اسپانیا همه سرزمینهای مسلمان‌نشین آنجا را گرفت؛ و در سال ۵۴۷ سلسله بنی‌حماد را در الجزایر منقرض کرد و در سال ۵۵۳ تونس را گرفت و طرابلس را ضمیمه قلمرو خود ساخت؛ و بدین ترتیب همه کشورهای ساحلی شمال آفریقا از مصر تا اقیانوس اطلس را به زیر فرمان و تصرف خود درآورد. جانشینان او لیاقت او را نداشتند و دولت اسپانیا در سال ۶۳۲ هجری آنها را شکست داد و بعد مسلمین را از همه شبه جزیره خارج ساخت؛ و در سال ۶۶۷ هجری قبیله بنی‌مرین آنها را در مراکش منقرض کردند و بر شهر مراکش استیلا یافتند. تسلط موحدین بر شمال آفریقا و حکومت آنان از سال ۵۲۴ تا ۶۶۷ هجری ادامه یافت و جمعاً سیزده تن از این سلسله حکومت راندند. دولت موحدون پس از ضعف دولت عباسی در بغداد و دولت فاطمی در مصر به وجود آمد و ابن تومرت برای رفع این بحران در بلاد مغرب خلافت اسلامی برپا کرد و صبغه اسلامی بر آن نهاد و با دستاویز قرار دادن شعار العظمة والدین و التجدید روح دینی را در میان مردم رواج داد.
