Η πόλη Μπαγκάν, έδρα του βασιλείου του Παγκάν

Η αρχαιολογική έρευνα έχει αποδείξει ότι η ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή της σημερινής Μιανμάρ χρονολογείται από την προϊστορική εποχή. Λείψανα παλαιολιθικών και νεολιθικών οικισμών έχουν βρεθεί στην κοιλάδα του ποταμού Ιραουάντι. Οι πληροφορίες για τους πρώτους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στη Μιανμάρ πριν τον 9ο αιώνα είναι περιορισμένες. Γνωρίζουμε ωστόσο ότι κατά τους τελευταίους αιώνες π.Χ. η φυλή των Μον υπήρξε φορέας ενός αξιόλογου πολιτισμού, ο οποίος είχε αναπτύξει σχέσεις με την Ινδία και είχε δεχτεί τον βουδισμό.

Κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες άνθησε ο πολιτισμός των Πιού, ενός λαού βιρμανοθιβετιανού, με πρωτεύουσα την πόλη Σρι Κσέτρα. Ο πολιτισμός αυτός παράκμασε στις αρχές του 9ου αιώνα μετά τον ερχομό και την εγκατάσταση στην περιοχή των φυλών Τάι-Σαν. Τον 9ο αιώνα οι Μον ιδρύουν στη Νότια Μιανμάρ το Βασίλειο της Πέγκου, ενώ οι Βιρμανοί εγκαθίστανται στην Κεντρική Μιανμάρ και ιδρύουν την πόλη Παγκάν (849). Το βασίλειο της Παγκάν (849-1287) επεκτάθηκε κατά τον 11ο αιώνα και έφτασε στη μεγαλύτερη ακμή του στα χρόνια της δυναστείας Αναουράθα (1044-1287). Μετά από σκληρούς αγώνες το βασίλειο της Παγκάν υποτάχθηκε στη Μογγολική δυναστεία της Κίνας υπό τον Κουμπλάι Χαν και εντάχθηκε ως επαρχία στην Κινεζική Αυτοκρατορία (1287-1299).

Μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα στην περιοχή της Μιανμάρ δημιουργήθηκαν ανεξάρτητα μικρά βασίλεια, τα σημαντικότερα από τα οποία ήταν το βασίλειο της Πεγκού από τους Μον στο δέλτα του Ιραουάντι, το βασίλειο της Άβα στη Βόρεια Μιανμάρ και το βασίλειο του Ταουνγκού, το οποίο επεκτάθηκε την περίοδο 1539-1541 σε ολόκληρη τη Μιανμάρ. Μετά από μια περίοδο αναταραχών, το 1752 οι Μον διαλύουν το βασίλειο του Ταουνγκού και κυριαρχούν σε ολόκληρη τη Μιανμάρ.

Την περίοδο 1752-1760 ο ηγεμόνας Αλαουνγκπάγια επανιδρύει τη Βιρμανική Αυτοκρατορία. Υπό την ηγεσία του Αλαουνγκπάγια και των διαδόχων του η χώρα γνωρίζει μεγάλη ακμή και επεκτείνεται μέχρι το 1816-1824 στο Μανιπούρ και το Άσαμ. Ακολούθησαν οι τρεις αγγλοβιρμανικοί πόλεμοι (1824-26, 1852, 1885), κατά τους οποίους η Βιρμανική Αυτοκρατορία νικήθηκε από τους Βρετανούς και προσαρτήθηκε ως επαρχία στην Αυτοκρατορία των Ινδιών.

Κατά την περίοδο της αγγλικής αποικιοκρατίας σημειώθηκαν αλλεπάλληλα επαναστατικά κινήματα και εξεγέρσεις, τα οποία όμως καταπνίγηκαν με βιαιότητα από τους Βρετανούς αποικιοκράτες. Κατά την περίοδο της αγγλικής αποικιοκρατίας έγιναν σημαντικά δημόσια έργα στη χώρα, κυρίως στον τομέα των μεταφορών, με σκοπό όμως την όσο το δυνατό μεγαλύτερη εκμετάλλευση των άφθονων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Αποτέλεσμα ήταν η κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων και η οικονομική εξάντληση της χώρας.

Στις αρχές του 20ου αιώνα κερδίζει συνεχώς έδαφος το βιρμανικό εθνικιστικό κίνημα, το οποίο κατά τη δεκαετία του 1930 συσπειρώνεται γύρω από το φοιτητικό κίνημα των Τανκίν, ηγετική μορφή του οποίου αναδεικνύεται ο Αούνγκ Σαν.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Μιανμάρ βρίσκεται υπό ιαπωνική κατοχή (1942-45). Η χώρα απελευθερώνεται από τους Συμμάχους το 1944-45. Μετά από μια σειρά διαπραγματεύσεων μεταξύ της Βρετανίας και των βιρμανικών κομμάτων που είχαν συνασπιστεί στο σχηματισμό Αντιφασιστική Ένωση Λαϊκής Ελευθερίας, ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της χώρας το 1947. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 1947, ξέσπασαν εμφύλιες ταραχές μεταξύ των αντίπαλων κομμάτων, κατά τη διάρκεια των οποίων δολοφονήθηκε ο Αούνγκ Σαν και άλλοι πολιτικοί ηγέτες. Η ανεξαρτησία της χώρας ανακηρύχθηκε επίσημα τον Ιανουάριο του 1948.

Τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας σημαδεύτηκαν από εμφύλιες διαμάχες και ταραχές που ξέσπασαν μεταξύ των κομμουνιστών, της φυλής Κάρεν και πρώην οπαδών του δολοφονημένου ηγέτη Αούνγκ Σαν (1949-1955).

Τις εκλογές του 1960 κερδίζει ο επί σειρά ετών πρωθυπουργός Ου Νου, η πολιτική αστάθεια όμως δεν εξομαλύνεται και οδηγεί τελικά στο στρατιωτικό πραξικόπημα του 1962, το οποίο έφερε τον στρατηγό Νε Βιν στην εξουσία. Το 1974 εγκαθίσταται με το νέο σύνταγμα η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μιανμάρ, ενώ στις εκλογές που ακολουθούν νικητής αναδεικνύεται ο στρατηγός Νε Βιν. Εγκαθιδρύεται σοσιαλιστικού τύπου καθεστώς και ακολουθείται ένα ευρύ πρόγραμμα εκσυγχρονισμού της χώρας στον τομέα της βιομηχανίας, της δημόσιας υγείας και της εκπαίδευσης. Το 1981 ο Νε Βιν αντικαθίσταται από τον Ου Σαν Γιου στην προεδρία της χώρας, στην πραγματικότητα όμως εξακολουθεί να διατηρεί παρασκηνιακά την εξουσία, καθώς διατηρεί τη θέση του προέδρου του κυβερνώντος κόμματος BSPP. Οι ταραχές ωστόσο μεταξύ των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων δεν αποσοβούνται και η αντιπολίτευση συνεχίζει να ισχυροποιείται, με κύριο αίτημα τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Το 1988 ο στρατηγός Νε Βιν αποσύρεται οριστικά από την πολιτική ζωή της χώρας, το ίδιο έτος όμως εκδηλώνεται στρατιωτικό πραξικόπημα με ηγέτη τον στρατηγό Σόου Μαούνγκ.

 

Διαδηλωτές στη Ραγκούν. Το πανό γράφει Όχι στη βία:Εθνικό κίνημα στα βιρμανικά

Τον Αύγουστο του 2007 με αφορμή τη συμπλήρωση 19 χρόνων από την άγρια καταστολή των λαϊκών συγκεντρώσεων οι Βουδιστές μοναχοί, άτομα ιερά στη Μιανμάρ, οργάνωσαν διαδηλώσεις σε μεγάλες πόλεις της χώρας διαμαρτυρόμενοι για το ανελεύθερο καθεστώς. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου οι διαδηλώσεις κορυφώθηκαν λόγω των οικονομικών μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης που αφορούσαν την απόφαση της στρατιωτικής κυβέρνησης να αποσύρει την επιδότηση στα καύσιμα με αποτέλεσμα την εκτίναξη των τιμών αλλά και λόγω των ξυλοδαρμών τριών βουδιστών μοναχών από την αστυνομία. Στις 22 Σεπτεμβρίου χιλιάδες Βουδιστές κατέβηκαν στους δρόμους ενώ 500 από αυτούς κατάφεραν υπό την επίβλεψη της αστυνομίας να πλησιάσουν στο σπίτι της βραβευμένης με το Νόμπελ ειρήνης Αούνγκ Σαν Σου Κι, η οποία βρίσκεται από τον Μάιο του 2003 σε κατ' οίκον περιορισμό. Δύο μέρες αργότερα τουλάχιστον 20.000 μοναχοί διαμαρτυρήθηκαν στους δρόμους της Ρανγκούν.

Στις 24 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη διαδήλωση όλων των χρόνων στην ιστορία της Μιανμάρ όταν 100.000 πολίτες και Βουδιστές κατέβηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά των οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης αλλά και για τη φτώχεια που ταλανίζει τη χώρα. Το στρατιωτικό καθεστώς θορυβημένο από αυτή την εξέλιξη ανακάλεσε την 22η Μεραρχία από το κρατίδιο της Καρέν για τη Ρανγκούν. Η 22η Μεραρχία είχε χρησιμοποιηθεί για να καταστείλει και τις λαϊκές εξεγέρσεις του 1988 γι 'αυτό και η κίνηση αυτή προκάλεσε αίσθηση προοικονομώντας τις προθέσεις της στρατιωτικής κυβέρνησης. Την επόμενη μέρα επιβλήθηκε νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας μεταξύ 9 μ.μ. και 5 π.μ. ενώ η πόλη Ρανγκούν τέθηκε υπό άμεσο στρατιωτικό έλεγχο. Παράλληλα τμήματα στρατού παρατάχθηκαν σε όλη την πόλη.

Παρ' όλες τις προειδοποιήσεις, ο λαός κατέβηκε ξανά στους δρόμους. Αν και η διεθνής κοινότητα, με μηνύματα, ζήτησε ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση από το δικτατορικό καθεστώς, αυτό δεν φάνηκε να τα έλαβε υπόψιν του. Στις 26 Σεπτεμβρίου και ενώ ο λαός διαδήλωνε, ένα τμήμα διαδηλωτών προσπάθησε να σπάσει τον κλοιό των αστυνομικών. Αυτοί απάντησαν με ρίψη δακρυγόνων και με ξυλοδαρμό Βουδιστών. Οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες ξυλοκόπησαν άγρια τους διαδηλωτές ενώ ακολούθησαν και αρκετές συλλήψεις. Στις 27 Σεπτεμβρίου ο λαός διαδήλωσε για ακόμη μια φορά για να διαλυθεί αμέσως βίαια από τον στρατό, ο οποίος πυροβολούσε αδιακρίτως. Επίσης ο στρατός προχώρησε σε εκατοντάδες συλλήψεις Βουδιστών μοναχών αλλά και σε εφόδους σε μοναστήρια, τα οποία και κατέλαβε. Την επομένη φοιτητές κατέβηκαν στους δρόμους χωρίς όμως αυτή τη φορά να έχουν τους Βουδιστές στο πλευρό τους αφού όλα σχεδόν τα μοναστήρια είχαν καταληφθεί από τον στρατό.

Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν πάνω από 30 πολίτες, μεταξύ των οποίων και ένας Ιάπωνας δημοσιογράφος. Επίσης συνελήφθησαν χιλιάδες άτομα τα οποία μέχρι και σήμερα κρατούνται στις φυλακές. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκατοντάδες άνθρωποι αγνοούνται από την ημέρα των επεισοδίων.

Η διεθνής κοινότητα είχε απευθύνει από την αρχή έκκληση προς το στρατιωτικό καθεστώς της χώρας για ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση. Συγκεκριμένα ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Κι-μουν ζήτησε αυτοσυγκράτηση, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζωρτζ Μπους απείλησε για νέες κυρώσεις ενώ ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί δήλωσε ότι δεν θα δεχτεί καταστολή των διαδηλώσεων στη Μιανμάρ.

Μετά τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν ζήτησε επείγουσα σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας ενώ η Ρωσία, η οποία διατηρεί στενές σχέσεις με το καθεστώς, έκανε λόγο για εσωτερική υπόθεση της Μιανμάρ. Η Κίνα, η οποία έχει μεγάλες οικονομικές συναλλαγές με την κυβέρνηση της Μιανμάρ, κράτησε ήπια στάση επικρίνοντας μάλιστα τη στάση των ξένων μέσων μαζικής ενημέρωσης κατηγορώντας ότι χειροτερεύουν την κατάσταση υπερβάλλοντας τα γεγονότα. Έντονη κριτική έγινε και από την Ιαπωνική κυβέρνηση η οποία ζήτησε εξηγήσεις για τον θάνατο του Ιάπωνα δημοσιογράφου Κέντζι Ναγκάι ζητώντας παράλληλα τη διενέργεια ανακρίσεων για το συμβάν. Ο ΟΗΕ απέστειλε σχεδόν αμέσως τον ειδικό απεσταλμένο Ιμπραήμ Γκαμπάρ, εξέφρασε όμως τη θλίψη του για τα αιματηρά γεγονότα μόλις τον Οκτώβριο.

Το στρατιωτικό καθεστώς της Μιανμάρ διατηρεί πολύ καλές σχέσεις, ειδικά σε επίπεδο οικονομικών συμφωνιών, με τη Ρωσία, την Ταϊλάνδη, την Ινδία και την Κίνα. Χαρακτηριστικό είναι ότι τον Μάιο του 2007 Ρωσία και Μιανμάρ υπέγραψαν συμφωνία για την κατασκευή κέντρου μελετών ατομικής ενέργειας ενώ τον ίδιο χρόνο η Ινδία επένδυσε 150 εκατομμύρια δολάρια για έρευνες φυσικού αερίου. Πολεμικό εξοπλισμό προμηθεύεται από την Κίνα και τη Ρωσία ενώ στην Ταϊλάνδη πουλάει φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Επίσης πολλές υλοτομικές κινέζικες εταιρείες δραστηριοποιούνται στη Μιανμάρ για πάνω από μια δεκαετία με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται το φαινόμενο της αποψίλωσης των δασών.

Οικονομικές σχέσεις, αν και επίσημα καταδικάζει το στρατιωτικό καθεστώς, διατηρεί και η Γαλλία. Συγκεκριμένα η γαλλική εταιρεία Total έχει τεράστιες επενδύσεις στη Μιανμάρ λόγω του φυσικού αερίου όπως και η αμερικανική Chevron. Για την κατασκευή μάλιστα του αγωγού του κοιτάσματος πετρελαίου Γιεταγκάν εκτοπίστηκαν βίαια από την περιοχή ολόκληρα χωριά. Η γαλλική Κυβέρνηση πάντως, μέσω του Υπουργού Εξωτερικών, καλύπτει πλήρως την Total. Η στάση αυτή της Γαλλίας είναι που εμποδίζει και τη λήψη ουσιαστικών κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον της Μιανμάρ.

Τον Νοέμβριο του 2007, με αφορμή τις λαϊκές εξεγέρσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο Καναδάς, αποφάσισαν να επιβληθεί εμπάργκο σε 1.207 εταιρίες της χώρας ενώ απαγόρευσαν την είσοδο στην Ε.Ε. και στον Καναδά σε όλους τους αξιωματούχους της κυβέρνησης. Οι ξένες κυβερνήσεις χαρακτήρισαν την κίνηση της κυβέρνησης, τον Φεβρουάριο του 2008, για ψήφιση νέου συντάγματος ως τέχνασμα από τη στιγμή που θα στερούνται αξιοπιστίας ενώ ο ΟΗΕ απέστειλε για ακόμη μια φορά τον ειδικό απεσταλμένο της Γκαμπάρι.

Το πέρασμα του κυκλώνα Ναργκίς τον Μάιο του 2008 είχε ως αποτέλεσμα τουλάχιστον 138.000 άνθρωποι (σύμφωνα με πηγές του ΟΗΕ και της Δύσης) να χάσουν τη ζωή τους ενώ περίπου 1.000.000 έμειναν άστεγοι.[1] Πρόκειται για μια από τις χειρότερες φυσικές καταστροφές της ευρύτερης περιοχής και ένας από τους πιο θανάσιμους τυφώνες όλων των εποχών.